Paliwo dla Rommla
Mussolini’s War series:
East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV
Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC
NASZE MORZE, NASZYM GROBEM – CZ.3 1942 ROK
W styczniu 1942 roku wojska Osi w Afryce podjęły działania ofensywne. Paliwo do Afryki woziły też włoskie okręty podwodne, ich mankamentem było wydzielanie się toksycznych i niebezpiecznych oparów, przewożone paliwo wzmagało to zagrożenie. By usunąć groźne opary często trzeba było płynąć w wynurzeniu, wentylując okręt.
4 stycznia sommergibile „Saint Bon” (capitano di corvetta Gustavo Miniero) wypłynął z Tarentu w rejs do Trypolisu. Jego ładunek stanowiło ponad 155 ton paliwa i amunicji. Po drodze miał w Palermo uzupełnić zapas paliwa. W nocy „Saint Bon” pokonał Cieśninę Messyńską i o świcie 5 stycznia znalazł się w pobliżu przylądka Milazzo. Włosi zostali wypatrzeni z pokładu brytyjskiego okrętu podwodnego HMS „Upholder”. Dowodzący brytyjską jednostką kmdr ppor. M.D. Wanklyn nakazał alarmowe zanurzenie, za pomocą peryskopu ustalił, że zaobserwowanym okrętem była wroga jednostka. Miniero także dostrzegł wroga, ale z nieznanych powodów nie zanurzył „Saint Bon”, wykonując jedynie zwrot na pełnej prędkości. Anglicy nie zamierzali przegapić takiej okazji. O 5.39 wystrzelono z dystansu 800 m pierwszą torpedę, niecelnie. Druga o 5.42, po 35 s biegu, wybuchła na lewej burcie włoskiego okrętu, poniżej dziobowej armaty (inna literatura podaje, że trafiono w śródokręcie z prawej burty). „Saint Bon” błyskawicznie poszedł na dno, 8 Mm od wspomnianego przylądka. Przeżyło tylko kilka osób, które przebywały na pomoście kiosku okrętu. Po 10 minutach „Upholder” wynurzył się zabierając trzech rozbitków, w tym oficera wachtowego, szczęśliwcami byli sottotenente di vascello Luigi Como, sergente silurista Valentino Ceccon oraz capo silurista Ernesto Fiore. Z okrętem zginął dowódca, siedmiu innych oficerów i 49 podoficerów i marynarzy.
30 stycznia 1942 utracono sommergibile „Medusa” (capitano di corvetta Enrico Bertarelli). Okręt był przydzielony do Scuola Sommergibili w Poli (Pula), akurat powracał z rejsu szkoleniowego prowadzonego w Zatoce Kotorskiej (między Wyspą Cres a wybrzeżem Istrii). Na jego pokładzie znajdowało się 60 osób, w tym sześciu oficerów oraz 21 podoficerów i marynarzy, którzy przechodzili szkolenie. „Medusa” płynął z parowcem „Grado”, okrętem podwodnym „Mameli” i starym torpedowcem „Insidioso”. O 14.10 został storpedowany w pobliżu przylądka Promontore (Istria). Los włoskiego okrętu przypieczętował jedną torpedą brytyjski odpowiednik HMS „Thorn”, który z odległości kilometra wystrzelił cztery torpedy, trzy udało się Włochom wyminąć, ostatnia okazała się celna. „Medusa” skrył się pod wodą w zaledwie 10 sekund, zatonął na pozycji 44°45′ N i 13°36′ E (około kilometra od wyspy Fenera). Siedem osób, sami oficerowie, w tym dowódca, znalazło się w wodzie. Parowiec „Carlo Zeno” podjął z wody jedynie trzech rannych, guardiamarina Arturo Fei zmarł następnie w szpitalu w Poli z powodu odniesionych obrażeń. Pozostałe 53 osób poszło na dno wraz z okrętem. Część załogi (14 osób) nadal pozostawała przy życiu, uwięziona wewnątrz rufowego przedziału „Medusy”. Udało im się skontaktować z ratownikami za pomocą boi telefonicznej. Podjęto próbę akcji ratunkowej, jednak fatalna pogoda przyczyniła się do niepowodzenia akcji.
W styczniu 1942 r., w związku z podjęciem działań zaczepnych w Afryce, Regia Marina przeprowadziła dwie duże operacje zaopatrzeniowe – „M 43” i „T 18”. Także Brytyjczycy przeprowadzali dwa konwoje z Aleksandrii na Maltę. Włoskie sommergibili działały w pobliżu Malty oraz wzdłuż linii łączącej wyspę Gavdos i Bengazi, pozostałe rejony Morza Śródziemnego nie były patrolowane. W pierwszych dniach stycznia, podczas operacji „M 43” w pobliżu Malty pozycje zajęły „Axum”, „Turchese”, „Aradam”, „Platino”, „Onice”, „Delfino” i „Alagi”, a bardziej na wschód „Galatea”, „Beilul” i „Dessiè”. Między 22-25 stycznia, podczas operacji „T 18”, w pobliżu archipelagu maltańskiego i w kanale sycylijskim operowały natomiast „Squalo”, „Narvalo”, „Santarosa”, „Topazio”, „Platino” i „Corallo”, tymczasem „Galatea”, „Ametista” i „Turchese” oczekiwały w rejonie pomiędzy Ras Aamer i Tobrukiem. Przeprowadzano także sześć misji transportowych.
W luty 1942 r. 24 sommergibili wykonały zaledwie 31 misji. Operowały one zwłaszcza w centralno-wschodniej części akwenu. Ich działania miały związek z włoską operacją „K 7”, czyli konwojem do Libii, oraz brytyjską „MF 5”, czyli kolejną operacją zaopatrzeniową Malty. Pomiędzy 15-24 lutego „Alagi”, „Brin”, „Axum”, „Aradam” i „Turchese” operowały na wodach tunezyjskich i algierskich. „Santarosa”, „Narvalo” i „Mocenigo” działały w pobliżu Malty. „Menotti”, „Ondina”, „Tricheco”, „Topazio”, „Sirena”, „Dandolo”, „Malachite”, „Platino” i „Perla”, pomiędzy 10-13 lutego, zajęły pozycje u wybrzeży Cyrenajki, przeczesując obszar wielkości 800 mil kwadratowych. Ich zadaniem było przeciwdziałać operacji „MF 5”, której okręty wyszły z Aleksandrii. Dodatkowo pomiędzy 13 a 19 lutego wzdłuż wybrzeża syryjsko-palestyńskiego operowały „Beilul” i „Dagabur”. 14 lutego 1942 „Topazio” (capitano di corvetta Bruno Zelik) nieskutecznie atakował wrogi niszczyciel.
Książka Betasom do odwołania dostępna za jedyne 22,5 zł + koszty wysyłki: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…
Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego