Cholerny Garbus – cz. (2/2)
SM.79-I – prototyp przeznaczony dla Regia Aeronautica z silnikami Piaggio P.IX Stella RC.2. Powstała też seria produkcyjna z silnikami Alfa Romeo 126 RC.34 dla RA oraz samoloty przeznaczone dla Jugosławii. Samoloty produkowane w latach 1936-40.
SM.79B (Bimotor) – Wersja dwusilnikowa, tzw. eksportowa. Samolot posiadał ładnie wyprofilowany kadłub oraz bogato oszkloną przednią część. Kabinę pilotów przebudowano, likwidując stanowisko strzeleckie. Prototyp oblatano 8 sierpnia 1936, wyposażony był w 14 cylindrowe silniki gwiazdowe Gnome & Rhone K 14 Mistral Major o mocy 950 KM. Na trasie 1600 km z obciążeniem 1250 kg osiągnął prędkość 420 km/h. Uzbrojenie obronne stanowiły dwa km Breda-SAFAT kal. 12,7 mm. Prototyp był prezentowany w Europie, Brazylii i Chinach. W sierpniu 1937 r. przewieziono statkiem prototyp do Argentyny, która właśnie ogłosiła konkurs na nowy bombowiec. Argentyńczycy wybrali jednak amerykańskiego „Martina” 139W. 3 maszyny z silnikami Alfa Romeo 128 RC.18 udało się sprzedać Brazylii. Wiosną 1937 r. prototyp powrócił drogą morską do Włoch, pod oznaczeniem „I-AYRE” był następnie prezentowany w Jugosławii, Bułgarii, Rumunii i na Węgrzech. W 1938 roku 4 egzemplarze w wojskowej wersji sprzedano do Iraku. Samolot dla tego odbiorcy wyposażono w silniki gwiazdowe Fiat A.80 RC.41 (oblatane XI.1937) o mocy 1030 KM. Wszystkie zostały zniszczone w 1941 roku w czasie antybrytyjskiej rebelii.
Największym odbiorcą wersji dwusilnikowej okazała się Rumunia, w 1938 roku zakupiła 24 egzemplarze, ale same płatowce. Rumuni planowali dla SM.79 silniki produkowane w Brasov – IAR K.14 (licencyjny Gnome-Rhone „Mistral Major”). Przy oblatywaniu Savoi z takimi silnikami zginęli włoski oblatywacz S. Bacula i mechanik Merizzi. Zmodyfikowane Savoie z dwoma silnikami Junkers Jumo 211 Da o mocy 1200 KM latały w rumuńskich barwach na froncie wschodnim pod oznaczeniem SM.79-JR. Produkcja odbywała się w Bukareszcie (Brasov?) i osiągnęła ok. 100 (24?) maszyn. We Włoszech panowało przekonanie o zawodności maszyn dwusilnikowych, nie cieszyły się one wobec tego zainteresowaniem (początkowo nie chciano kupić SM.79 bo szukano bombowca dwusilnikowego i stąd ta wersja?). SM.79K był wersją SM.79-I z silnikami Alfa Romeo 128 RC.18 przeznaczoną dla Jugosławii. W 1939 r. sprzedano do tego kraju 45 (pada też 55) maszyn. Maszyny te bombardują min. wojska włoskie w Albanii. Po załamaniu się oporu 10 maszyn przelatuje do ZSRR, a po jednej do Rumunii i na Węgry. 6 Savoi leci do Grecji, trzy z nich ewakuowano do Egiptu i wcielono do RAF. SM.79 trafiły też do Hiszpanii, Iraku i Brazylii. Zdarzało się, że uszkodzone w walce Savoie lądowały na Krecie należącej do neutralnej w 1940 r. Grecji, jedną z nich odremontowano i używano w greckim lotnictwie w roli samolotu transportowego.
SM.79T – „Transatlantico” – transatlantycki. Z czasów gdy SM.79 był jeszcze samolotem cywilnym (wersja SM.79C?). Zbudowano 11 egzemplarzy z dodatkowymi zbiornikami paliwa i przebudowano do tego wariantu 3 SM.79-I. Silniki Alfa Romeo 126 RC.34 o mocy 780 KM (P.XI RC.40?). Samolot początkowo był przeznaczony do rekordowego lotu nad południowym Atlantykiem – z Rzymu do Rio. 24-25 stycznia 1938 r. 3 SM.79 („I-BISE„, „I-MONI” i „I-BRUN„) przeleciały z Rzymu do Rio de Janeiro z międzylądowaniem w Dakarze, pokonując dystans 9842 km ze średnią prędkością 404,11 km/h. Czas przelotu wyniósł 24 h i 20 min. Samoloty pilotowali najlepsi włoscy piloci, w tym I-BRUN syn Duce Bruno.
SM.79bis – Wersja wprowadzona w 1943 r. wyposażona w silniki Alfa Romeo 128 RC 18 o mocy 860 KM ze specjalnym doładowaniem umożliwiającym 20 minutowy wzrost mocy z 507 do 671 kW. Dodatkowy zbiornik paliwa zabudowany w kadłubie o pojemności 700 litrów pozwalał przedłużyć lot do 10 godzin. Wersję tą przeznaczono głownie dla jednostek torpedowych. Samoloty wyposażono w nocne tłumiki płomieni, pancerną płytę na drzwiach, wysoki maszt antenowy i kroplową antenę radionamiernika. Zdemontowano gondolę podkadłubową, a także dolny i boczny km. Próby prowadzono w Guidonia i w Gerbini na Sycylii. Samoloty były przygotowywane do ataku na Gibraltar (operacja „Scoglio” – skała), przeszkolono załogi: ppłk Carlo Unia, majorów Gabriele Casini oraz Franco Melley, a także kapitanów Marino Marini, Dante Magagnoni, Francesco Aurelio, Carlo Faggoni, Giulio Cesare Graziani oraz Francesco di Bella. 19 czerwca 1943 atak przeprowadzono, dwie włoskie załogi storpedowały w Gibraltarze dwa statki wroga.
SM.79C – wersja sztabowa, 16 maszyn SM.79-I zostało przebudowanych do tego standardu. Silniki Piaggio P.XI RC.40 o mocy 1000 KM. Samoloty nie posiadały górnego i dolnego stanowiska strzeleckiego.
SM.79-II – w 1937 roku w Gorycji przeprowadzono testy z SM.79 przenoszącym jedną torpedę. Choć próby okazały się bardzo obiecujące, zdecydowano się na prowadzenie dalszych badań z dwiema torpedami. Po wprowadzeniu silników Piaggio P.XI RC.40 o mocy 1000 KM rozpoczęto produkcję seryjną (od października 1939). Samolot odciążono poprzez usunięcie podkadłubowej gondoli i wyposażenia bombowego. Jego późniejsze wersje były wyposażone w 18-cylindrowe silniki gwiazdowe Alfa Romeo 135 RC.32 o mocy 1350 KM lub Fiat A.80 RC.41 o mocy 1000 KM. Przenosił dwie torpedy 450 mm. Produkcja do 1943 r.
SM.79-III – pod koniec 1943 roku na wyposażeniu ANR pojawiły się nowe maszyny, jednak w małej liczbie. Wariant ten nie miał gondoli podkadłubowej, a strzelający do przodu km kal. 12,7 mm zastąpiono stałym działkiem 20 mm, służącym jako środek odstraszający artylerię p-lot podczas ataków torpedowych. Silnik Alfa Romeo 135 RC.32 lub Fiat A.80 RC.41.
Kilkadziesiąt SM.79-I i SM.79-II przebudowano do wersji transportowej.
Na początku 1943 r. w zakładach Reggiane w Reggio Emilia próbowano na kilku SM.79 silniki rzędowe Isotta-Fraschini „Zeta”. Były to 24-cylindrowe silniki w układzie „X” próbowane także na myśliwcach Re.2004. Była to rewelacyjna jednostka napędowa, wówczas jednak zupełnie niedopracowana.
SM.79-I:
Napęd: trzy 9-cylindrowe gwiazdowe silniki Alfa Romeo 1265 RC.34 o mocy 780 KM
Prędkość maksymalna: 433 km/h
Prędkość przelotowa: 375 km/h
Wznoszenie: na pułap 4000 m w 13 min i 25 s, 5000 m w 19 min i 45 s (350 m/min)
Pułap praktyczny: 6500 m
Zasięg: 1900 km z ładunkiem 1250 kg bomb
Masa: 6950 (6800?) kg (pusty samolot), 10725 (10480?) (maksymalna masa startowa)
Wymiary: rozpiętość – 21,2 m, długość – 15,6 m, wysokość – 4,1 m, powierzchnia nośna 61 m kw.
Uzbrojenie: km kal. 12,7 mm nad kabiną (początkowo kal. 7,7 mm), tylny ruchomy km kal. 12.7 mm w stanowisku grzbietowym, km kal. 12,7 mm na dolnym stanowisku strzeleckim (początkowo 7,7 mm), po jednym km kal. 7,7 mm po każdej stronie belki ogonowej
Udźwig bomb: 1250 kg
Dane dla SM.79-II:
Załoga: 4-5 osób
Napęd: 3 silniki gwiazdowe Piaggio P.XI RC.40 o mocy 1000 KM każdy (późniejsze wersje: 18-cylindrowe silniki gwiazdowe Alfa Romeo 135 RC.32 o mocy 1350 KM lub Fiat A.80 RC.41 o mocy 1000 KM)
Prędkość maksymalna: 475 km/h
Prędkość przelotowa: 410 km/h
Prędkość ekonomiczna: 250 km/h na pułapie 4000 m
Wznoszenie: na 4000 m w 10 min i 42 s
Pułap: 6800 m
Zasięg: przy prędkości ekonomicznej 1920 km przy ładunku 1250 kg bomb (2000 km)
Wymiary: rozpiętość – 21,2 m, długość –16,2 m, wysokość – 4,1 m, powierzchnia nośna – 61 m kw
Masa: 7600-7700 kg (masa własna), 11 300-11 400 kg (maksymalna masa do startu)
Uzbrojenie: 3 km Breda-SAFAT kal. 12,7 mm, 2 km kal. 7,7 mm (w zależności od wersji było jednak bardzo zróżnicowane, najczęściej składało się z km kal. 12,7 mm, strzelający do przodu z garbatego dachu kabiny, oraz z trzech innych karabinów obsługiwanych ręcznie)
Udźwig bomb: 1250 kg lub 2 torpedy kal. 450 mm pod kadłubem
Leksykon Uzbrojenia: Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
