Bezowocne zabiegi Frei Stark
Jeńcy z rozbitej 10. Armii włoskiej, to spośród nich próbowała werbować ewentualnych antyfaszystów min. Freya Stark. CD. wątku czerwonomorskiego.
W zimie 1938-1939 angielskie obawy o włoskie chęci zajęcia Jemenu lub Adenu dostały nowego impulsu, powodem tego była zwiększona aktywność Sowietów na Środkowym Wschodzie i wzdłuż zawsze niespokojnej granicy indyjskiej na północnym-zachodzie. Te okoliczności, a także niesamowity projekt secesji Włoskiej Afryki Wschodniej jaki zrodził się wśród przedstawicieli partii faszystowskiej w kolonii, popchnęły dowództwo angielskie na Środkowym Wschodzie, tradycyjnie samodzielne i bardzo podejrzliwe w stosunku do Włoch, do rozpoczęcia delikatnej misji wywiadowczej w Jemenie przez osobę o wyjątkowych charakterze: pisarkę i podróżniczkę Freyę Stark (https://pl.wikipedia.org/wiki/Freya_Stark). Jej raport został przez władze brytyjskie uznany za bardzo ważny i niepokojący, prowokując natychmiastowe przeciwdziałanie.
(treść przypisu o Stark) Nie należy lekceważyć roli Stark, w 1941 r., po wykonaniu misji wywiadowczych za włoskimi liniami w Cyrenajce i Syrcie, w przebraniu raz arabskiej kobiety, a raz Włoszki, współpracowała z Combined Services Detailed Interrogation Centre w Kairze (https://en.wikipedia.org/wiki/Combined_Services_Detailed_Interrogation_Centre) celem stworzenia Libero Movimento Italiano (Włoski Ruch Wolności) spośród jeńców z 10. Armii (rozbitej w wyniku operacji „Compass”, brytyjski wywiad poniósł sromotną klęskę, żaden z Włochów nie zgodził się współpracować). Polityczne trzęsienie ziemi z czerwca 1941 r. (atak na ZSRR) przytłoczyło Stark, stało się jasnym, że wojna nie skończy się szybko, pisarka została praktycznie wygnana do Indii, gdzie przebywała do września 1945 r.
Ta fatalna decyzja (o zawierzeniu raportowi Stark, rozumiem, że włoski autor ma na myśli jej fatalność dla Włoch), oraz okoliczności które doprowadziły do nagłej zmiany polityki „appeasementu” (https://pl.wikipedia.org/wiki/Appeasement) rządu brytyjskiego wobec Rzymu, do czego przyczyniła się także włoska inwazja na Albanię, spowodowała, począwszy od końca czerwca 1939 r., wymianę niemal wszystkich ważnych osobistości sprawujących urzędy na Środkowym Wschodzie. Pierwszy środek zaradczy w trudnej sytuacji podjęto szybko, w lipcu 1939 r. potajemnie zaokrętowano brygadę z hinduskiej 4. DP, przeznaczoną do pełnienia funkcji garnizonowej w Port Saidzie. Po drodze wysadzono dwa bataliony w Adenie. Wysłano tam także 1. kompanię Legionu Arabskiego (https://pl.wikipedia.org/wiki/Legion_Arabski). Od 1939 r. Legion był poddany rekonstrukcji „moralnej i materialnej” pod nowym dowódcą gen. Johnem Glubbem.
Koniec brytyjskiego letargu zaowocował także całkowitym przewartościowaniem strategii Royal Navy i pojawieniem się na czerwonomorskiej scenie jednej z najciekawszych i najmniej znanych postaci brytyjskiej floty podczas II Wojny Światowej, admirała Ralpha Leathama, który okazał się genialnym rywalem. W maju 1939 r. Leatham objął dowodzenie East Indian Squadron (E.I.S.) bazującym w Adenie, którego rejonem operacyjnym były Morze Czerwone i Ocean Indyjski. Formowało go wówczas sześć krążowników, zarówno lekkich, jak i ciężkich, i siedem kanonierek Royal Indian Navy,
(CDN.)
