Bateria Chaberton
Bateria Chaberton. O jej losach wojennych będzie już w przyszłym tygodniu, a dzisiaj poznajmy czym właściwie była ta fortyfikacja.
Bateria Chaberton powstała na szczycie o tej samej nazwie wysokim na 3130 m n.p.m. w latach 1899-1913, na podstawie projektu majora wojsk inżynieryjnych Luigi Pollari Maglietta.
Było to tzw. „opera autonoma ad azione lontana” (autonomiczna bateria dalekonośna), pozycja uzbrojona w działa średniego kalibru mająca zadania ofensywne w postaci niszczenia umocnień potencjalnego przeciwnika po drugiej stronie granicy. Dla ułatwienia realizacji tych zadań umieszczono ją w pobliżu granicy i na dużej wysokości. Dominująca nad okolicą pozycja pozwalała na prowadzenie celnego ognia do nawet bardzo oddalonych celów. Ciężko osiągalne pozycje cechowały się dużą samodzielnością (samowystarczalnością), byłyby więc także bardzo użyteczne w wypadku francuskiego ataku na teren Włoch.
Na wzniesionej z betonu podstawie, wewnątrz której umieszczono składy, stanowisko dowodzenia i pomieszczenia gospodarcze, umieszczono osiem cylindrycznych wież oddalonych jedna od drugiej o nieco ponad sześć metrów, na których szczycie, na wysokości ponad siedmiu metrów, znajdowały się metalowe kazamaty artyleryjskie, które można było dowolnie obracać w promieniu 360°. Wewnątrz umieszczono wysoko cenione działa 149mm/35. W 1938 r. Chaberton włączono w skład ósmego pułku artylerii GaF (jako 515. bateria).