Ostatni etap istnienia Divisione Decima
Piechota morska z jednego z batalionów Divisione Decima.
Podczas gdy większość Divisione Decima zgrupowano przed wysłaniem jej na wschód, batalion „Lupo” przydzielono na początku grudnia 1944 r. do 16. SS-Panzergrenadier-Division Reichsführer SS, która walczyła w Apeninach. W tym samym miesiącu bataliony „Valanga” i „Fulmine” działały przeciwko partyzantom w rejonie Wenecji. Od połowy grudnia większa część dywizji (bataliony „Sagittario”, „Fulmine” i „Barbarigo”, elementy batalionów „NP” i „Freccia”, a także dywizjony artylerii „San Giorgio” i „Da Giussano”) przeznaczono do walki z jugosłowiańskimi partyzantami w rejonie kontrolowanej przez Niemców granicy włosko-słoweńskiej; w między czasie batalion „Valanga” i część batalionu „Freccia”, wraz z dywizjonem art. „Colleoni”, pozostały w rejonie Wenecji. Działania na wschodniej granicy Włoch nie miały szczęśliwego początku: podczas akcji oczyszczania z partyzantów 19-31 grudnia zginął capitano di corvetta Carallo, którego zastąpił gen. Giuseppe Corrado. W styczniu 1945 r. sformowano dwie grupy bojowe („Fulmine” i „Sagittario” w jednej, „Barbarigo”, „Valanga” i „NP” w drugiej) i rozmieszczono je w rejonie dolin rzek Isonzo i Natisone. Na niedługo przed wyjazdem na front, 19 stycznia 1945 batalion „Fulmine” został zaatakowany przez jugosłowiańskich partyzantów w izolowanym garnizonie w Selva di Tarnova; batalion walczył samotnie przez dwa dni, do czasu przybycia posiłków. „Fulmine” został zredukowany do siły 131 ludzi, a jego stan i tak był już niski i wynosił 214 ludzi. (jakkolwiek postawa batalionu była bardzo dobra i Tarnova przeszła do legendy)
Na początku lutego elementy dywizji ponownie zgrupowano w rejonie Vicenzy. Pilnie potrzebną reorganizację łączono ze zwalczaniem partyzantów, ale zamierzano stworzyć grupę bojową z przeznaczeniem na front. Z powodu poniesionych ciężkich strat rozwiązano cztery nowopowstałe bataliony, a ich personel, wraz z personelem wywodzącym się z floty i różnych organizacji terytorialnych, zasilił pozostałe bataliony. 15 marca 1945 Divisione Decima miała następujący skład:
I Gruppo Combattimento „Scirè” (tenente di vascello Antonio De Giacomo):
-batalion „Lupo” (od lutego 1945 r.)
-batalion „Barbarigo”
-batalion „NP”
-dywizjon artylerii „Colleoni”
-kompania saperów z batalionu „Freccia”
II Gruppo Combattimento „Castagnacci” (tenente di vascello Corrado de Martino):
-batalion „Sagittario”
-batalion „Fulmine”
-batalion „Valanga”
-dywizjon artylerii „San Giorgo”
-dywizjon artylerii „Da Giussano”
-batalion zapasowy „Castagnacci”
-dwie kompanie saperów z batalionu „Freccia”
Batalion „Lupo”, walczący od grudnia 1944 r., wysłano w lutym 1945 r. na północ – nad rzekę Pad. W marcu niemiecka 10. Armia użyła bojowo I Gruppo Combattimento (1400 ludzi) nad rzeką Senio na wschodnim odcinku frontu, walczyła z jednostkami V Korpusu z brytyjskiej 8. Armii. W rejonie Vicenzy pozostała licząca 2200 II Grupa Bojowa z Divisione Decima. I Gruppo Combattimento walczyła podczas alianckiej ofensywy w kwietniu 1945 r., wszystkie jej bataliony kapitulowały przed aliantami pod koniec tego miesiąca. Część personelu Decimy zeszła do podziemia, korzystając z ukrytej broni i pieniędzy, po zakończeniu wojny szybko zostało rozwiązane. Później wielu jej członków pracowało dla alianckich agencji wywiadowczych (w większości ze względu na pogląd, że to komuniści byli wówczas wspólnym wrogiem).