Kierunek Suez
Włoskie czołgi średnie podczas ofensywy w Egipcie, lato 1942 r. Najbliższe wpisy to ponownie książka Iana Walkera, „Iron Hulls Iron Hearts”, czyli włoska broń pancerna w Afryce.
Podczas przygotowywania ofensywy pod Gazalą, Rommel musiał pogodzić się, że w razie upadku Tobruku wszystkie siły zostaną skupione na zdobyciu Malty. 22 czerwca 1942 twierdzę zdobyto, ale Lis Pustyni nie był chętny do porzucenia własnych ambicji na rzecz wyeliminowania niezłomnej wyspy. Chciał kontynuować natarcie na Aleksandrię i Kair. Oś nie miała dość zasobów do przeprowadzenia obu akcji jednocześnie, trzeba było dokonać wyboru. Zwłaszcza wśród Niemców nie było entuzjazmu do ataku na Maltę, uważano, że będzie to kosztowna powtórka z Krety. Wyrażano także opinię, że ostatnie ciężkie naloty zneutralizowały środki ofensywne wyspy.
Z drugiej strony ciężko było przypuszczać, by kolejny raz nadarzyła się okazja do zakończonego powodzeniem ataku na Egipt. Brytyjczyków należało ścigać i nie dać im czasu na złapanie oddechu. 23 czerwca odwołano desant na Maltę, a Rommel dostał wolną rękę. Upalnym latem 1942 r. w głąb Egiptu ruszyły bardzo wykrwawione i zmęczone walką wojska Osi (bitwa pod Gazalą rozpoczęła się pod koniec maja; tradycyjnie najgorzej miał się włoski piechur – 23 października 1942, gdy rozpocznie się decydująca bitwa pod El Alamein, większość włoskich dywizji piechoty zainauguruje… 30 miesiąc non stop na pierwszej linii). Nie należało w najbliższym czasie oczekiwać nowych wojsk, ani uzupełnień dla tych już obecnych w Afryce. Nowa ofensywa bazowała na entuzjazmie związanym z ostatnimi sukcesami i ogromnych zasobach (paliwo!) zdobytych w Tobruku.
Bardzo wyczerpane były obie włoskie dywizje pancerne – ich początkowe stany wynosiły po 6500 ludzi i 189 czołgów. Obecnie żadna z nich nie miała powyżej tysiąca ludzi gotowych do walki. „Ariete” miał 34 czołgi M14, 50 dział polowych, 20 samochodów pancernych i 100 ciężarówek. Relatywnie świeża „Littorio” miała 60 M14, co ważniejsze zyskała już obycie na nowym froncie. Obie dywizje wzmocniły swój potencjał na szeroką skalę wcielając do swoich szeregów pojazdy i inne wyposażenie zdobyte na przeciwniku. Jednak straty bojowe i powstałe w wyniku awarii w dużym stopniu przeważały nad uzupełnieniami. Ważną zdobyczą były powszechnie używane przez Włochów 25-funtowe haubicoarmaty. Stan ich własnych mundurów spowodował, że żołnierze włoscy dość powszechnie przebrali się w sorty mundurowe zdobyte w Tobruku.
23 czerwca włoski XX KA, czyli dywizje „Ariete”, „Littorio” i zmotoryzowana „Trieste”, pod dowództwem gen. Baldassare, wdarły się przez granice Egiptu. Siła całego korpusu to ledwie 3600 piechurów i 90 czołgów. Uderzenie trafiło jednak w próżnię, Brytyjczycy wycofali się aż do Mersa Matruh. Podczas pościgu przez Egipt wojska Osi były coraz częściej atakowane przez wrogie lotnictwo. XX KA poruszał się na północ od linii kolejowej, meldował nalot bombowy po południu, a później w nocy. Własne lotnictwo nie dawało żadnej osłony maszerującym wojskom, gdyż konieczne było dopiero przebazowanie na nowe lotniska w Egipcie. Marsz „Littorio” został zatrzymany podczas naloty o skali nieznanej dotąd tej dywizji. Bombardowania i nękające naloty ostrzeliwujących kolumny myśliwców trwały cały czas, szeregi topniały, a żołnierze nawet nocą nie mieli czasu na odpoczynek. Tak przebiegały kolejne dni.
25 czerwca 1942 XX KA minął Sidi Barrani, czyli miejsce w Egipcie, gdzie poprzednio najdalej wdarły się wojska Osi. W bliskiej odległości minięto Nibeiwę, gdzie w 1940 r. koledzy obecnych pancerniaków walczyli na swoich M 11/39 z Matildami, nie mając nawet realnych szans na poważne uszkodzenie brytyjskich wozów. Co jakiś czas kolumny stawały na otwartej pustyni i niecierpliwie czekały na dowiezienie benzyny. „Littorio” spędziła niemal cały 25 czerwca na oczekiwaniu na kolumny zaopatrzeniowe. Na pustyni dochodziło do spotkań z cofającymi się kolumnami wroga. Obie strony były jednak tak wyczerpane, że najczęściej ignorowały siebie nawzajem. Celem dla obu stron było Mersa Matruh. Brytyjczycy chcieli oprzeć obronę o ten niewielki, ale dobrze ufortyfikowany port. Wojska Osi zamierzały zaś ich uprzedzić.
