Koledzy z GRH 7 Szwadron Łączności podesłali bardzo ciekawy artykuł z polskiej międzywojennej prasy o szkoleniu, organizacji i zadaniach stawianych przed batalionem Czarnych Koszul. Polecam!
LINK: „Batalion Czarnych Koszul” – 1933 – Streścił kpt. J. Rossowski
Czarne Koszule defilują pod bramą z literą M, nawiązującą oczywiście do nazwiska Mussoliniego. [zbiory Istituto Luce]
14 stycznia 1923 powołano oficjalnym dekretem królewskim Ochotniczą Milicję Bezpieczeństwa Narodowego – MVSN (Milizia Volontaria per la Sicurezza Nazionale) do obrony rewolucji faszystowskiej. Rada Ministrów wyraziła zgodę na jej powstanie 28 grudnia 1922. Cechą charakterystyczną formacji były faszystowskie czarne koszule noszone przez milicjantów, stąd popularna nazwa jej formacji bojowych to „Camicie Nere” (Czarne Koszule). Funkcjonariuszy rekrutowano się z PNF (partii faszystowskiej), zwłaszcza spośród byłych skwadrystów („squadre”, pl. skwadry – lokalne bojówki faszystowskie). Początkowo nie składali oni nawet przysięgi na wierność królowi. Milicja opłacana była z funduszy publicznych, była odpowiedzialna bezpośrednio przed Duce. MVSN przez wiele lat pozostawała luźną federacją skwadr, dowodzonych przez lokalnych szefów. Strzegła gmachów publicznych i zapewniała godne życie byłym skwadrystom. Funkcja komendanta milicji i policji została połączona i oddana w ręce generała Emilio De Bono.
Drzwi do milicji były otwarte dla ochotników pomiędzy 17 a 50 rokiem życia. Musieli oni przynależeć do PNF oraz nie służyć w siłach zbrojnych. Do jednostek bojowych mogli dołączyć ochotnicy w wieku 26-36 lat. Zaciąg obejmował okres 10 lat. W praktyce oznaczało to, że formacje bojowe „Czarnych Koszul” były dość mocno zaawansowane wiekowo. Jeszcze bardziej zaawansowany wiek charakteryzował podoficerów, z kolei oficerowie często byli młodsi niż ich żołnierze. Do 1936 r. istniał jeden stopień wojskowy dla podoficerów – capo squadra. Cześć podoficerów była weteranami armii, część wywodziła się z „Czarnych Koszul”. Spora część jeszcze w 1940 r. była weteranami I Wojny Światowej. Szkoła oficerów mieściła się początkowo w Mirandola, następnie w Livorno, aż w końcu w Rzymie. By zdobyć stopień vice capo squadro (najniższy stopień podoficerski) należało tylko wypaść korzystniej od konkurentów podczas testów. W pierwszych latach istnienia MVSN oficerowie wyższych stopni (pułkownicy i zwłaszcza generałowie) w większości wywodzili się z armii. Oficerowie niższych stopni po części byli byłymi skwadrystami, a po części wywodzili się z armii. W 1923 r. spośród 227 centurionów jedynie 44 nie było zawodowymi żołnierzami. MVSN dowodził z Generalnej Kwatery Głównej w Rzymie Mussolini, który był naczelnym zwierzchnikiem. Jednak na co dzień faktyczne dowództwo sprawował szef sztabu, podlegający w czasie wojny bezpośrednio szefowi Sztabu Generalnego. (CDN.)
Grafika znaleziona na facebooku, oryginalnie pochodzi ona z książki P. Crociani i P.P. Battistelli, „Italian Blackshirts 1935-1945”.
Na obrazku żołnierze Gruppo Battaglioni M „Leonessa” oglądają zdobyczne sowieckie uzbrojenie – karabin ppanc. PTRD model 1941 kal. 14,5 mm oraz pistolety maszynowy PPSz model 1941 kal. 7,62 mm. Front wschodni, lato 1942 r.
11 z 22 batalionów M (od nazwiska Mussolini, służba w nich była szczególnym wyróżnieniem) zostało wysłanych na front wschodni. Z pozostałych sześć trafiło do Jugosławii, cztery były batalionami desantowymi, a jeden został wysłany do Tunezji. Pierwszy, w czerwcu 1941 r., do ZSRS trafił 63. Legion (LXIII i LXXIX batalion). Później przemianowano go na Gruppo Battaglioni Camicie Nere (dalej używam skrótu CC.NN.) M „Tagliamento”. „Tagliamento” razem z Gruppo Battaglioni CC.NN. M „Montebello” (VI, XXX i XII batalion) utworzyły latem 1942 r. Raggruppamento CC.NN. „3 Gennaio”. Wówczas na front wschodni wysłano także Raggruppamento CC.NN. „23 Marzo” w składzie: Gruppo Battaglioni CC.NN. M „Leonessa” (XIV, XV i XXXVIII batalion) i Gruppo Battaglioni CC.NN. „Valle Scrivia” (V, XXXIV i XLI batalion). Wyszkolenie, broń i wyposażenie tych jednostek było lepsze, jako jedyne jednostki Czarnych Koszul posiadały one pewien stopień motoryzacji.
Milicjanci MVSN podczas ćwiczeń.
Drzwi do milicji były otwarte dla ochotników pomiędzy 17 a 50 rokiem życia. Musieli oni przynależeć do PNF (partia faszystowska) oraz nie służyć w siłach zbrojnych. Do jednostek bojowych mogli dołączyć ochotnicy w wieku 26-36 lat. Zaciąg obejmował okres 10 lat. W praktyce oznaczało to, że formacje bojowe „Czarnych Koszul” były dość mocno zaawansowane wiekowo. Jeszcze bardziej zaawansowany wiek charakteryzował podoficerów, z kolei oficerowie często byli młodsi niż ich żołnierze. Spora część podoficerów jeszcze w 1940 r. była weteranami I Wojny Światowej.
Jednostki milicyjne miały znaczne braki w wyszkoleniu i uzbrojeniu (temat na kilka kolejnych wpisów), a największym ich atutem było doświadczenie zdobyte w Etiopii i Hiszpanii.
