Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  • » Archives
sty
17

C.V.33 od wewnątrz

Grafika przedstawiająca tankietkę C.V.33. Zajrzyjmy do wnętrza tego czołgu i sprawdźmy jak wyglądała służba w tym pudełku zapałek.

Przedział bojowy (przód i środek tankietki) i silnikowy były przedzielone stalową przegrodą. Kierowca siedział z prawej strony, do obserwacji terenu miał prostokątny otwór obserwacyjny. W warunkach bojowych otwór był przesłaniany pancerną klapą z dwiema szczelinami obserwacyjnymi. Dowódca-celowniczy kaemu siedział z lewej strony. Do celowania wykorzystywał niewielką pionową szczelinę obserwacyjną w jarzmie osłony kaemu. Na obu bokach kadłuba znajdowały się przysłaniane wewnętrzną klapką otwory obserwacyjne. W czasie jazdy do tyłu korzystano z dwóch kolejnych otworów obserwacyjnych.

W górnym pancerzu nadwozia znajdowały się dwa luki umożliwiające opuszczenie pojazdu. Luki znajdowały się bezpośrednio nad stanowiskami kierowcy i dowódcy. Były to odchylane do tyłu prostokątne klapy na zawiasach. W warunkach bojowych członkowie załogi opuszczając pojazd nie mieli więc żadnej osłony. W C.V. 33 i 35 we włazach znajdowały się okrągłe otwory, służyły one do mocowania peryskopów i wystawiania chorągiewek sygnalizacyjnych. W późniejszym okresie zaczęto montować prostokątne otwory zamykane przesuwanymi przesłonami,

W górnym pancerzu tylnej części znajdowały się dwa otwory techniczne i dwa wentylacyjne. Pierwsze zapewniały dostęp do silnika, były zamykane pokrywami z blachy pancernej. Otwory wentylacyjne zapewniały dopływ powietrza do przedziału silnikowego, chroniły je pancerne żaluzje. Duży prostokątny otwór techniczny znajdował się także w przedniej części nadwozia, zapewniał on dostęp do układu kierowania.

W przedziale bojowym ulokowano min. uzbrojenie, transmisję, układ kierowniczy oraz zbiornik paliwa (62 l). W drugim przedziale znajdował się silnik oraz chłodnica z wentylatorem. Także silnik i chłodnicę oddzielała stalowa płyta, dzieląc poniekąd pojazd na trzy przedziały. Na pancerzu nad przedziałem silnikowym przewożono trójnożną podstawę dla karabinu maszynowego, umożliwiała ona użycie broni na zewnątrz pojazdu. W porównaniu do C.V.29 zastosowano mocniejsze zawieszenie, lepiej spisujące się w trudnym terenie. Od 1935 r. tankietki modyfikowano do standardu C.V.33 II Tipo.

  • Posted on 17 stycznia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: Carro Veloce 33, Carro Veloce C.V.33, czołgi włoskie
sty
17

Carro Veloce 33

Carro Veloce 33:

18 października 1930 przedstawiono specyfikację nowego pojazdu bojowego „carro armato di tipo piccolo” (czołg małego typu). Jego planowane parametry techniczne: masa – 1,7 t, prędkość maks. 35 km/h, opancerzenie 6-9 mm, karabin maszynowy z możliwością wychylenia 30° na każdy z boków, wysokość 1 m (maks. 1,2 m). Planowano też skonstruować nieuzbrojony pojazd ewakuacyjno-transportowy („carro armato d’accompagnamento”). Miał on przewozić 500 kg zaopatrzenia lub czterech żołnierzy. Początkowo wykonano dwa prototypy tankietek – jeden uzbrojony, drugi nieuzbrojony i odkryty. Oba testowano w 1932 r. W 1933 r. powstały kolejne cztery prototypy. Testowano w nich różne rodzaje zawieszenia i uzbrojenia. Próbom poddano także nieuzbrojony ciągnik („trattore”) używany do holowania haubicy 100/17.

Ostateczna wersja tankietki zaprojektowana została przez zespół inżynierów firmy Fiat-Ansaldo pod kierownictwem Giuseppe Rossiniego. W porównaniu do angielskiego pierwowzoru pojazd miał znacznie zmienione nadwozie i zmodyfikowany układ jezdny. Tankietka została zaakceptowana przez komisję Królewskich Sił Zbrojnych w 1933 r. po serii prób w Codroipo. Pojazdy natychmiast trafiły do masowej produkcji. Produkcja odbywała się w dwóch firmach wchłoniętych przez Fiata. Turyńska Societa Anonima Ligure-Piemontese (SPA) dostarczała min. silniki, sprzęgła i skrzynie biegów. Natomiast genueńskie Ansaldo produkowało opancerzone nadwozie, układ jezdny i dokonywało ostatecznego montażu. Początkowo Ministerstwo Wojny zamówiło 1300 C.V.33, w tym 1100 uzbrojonych w karabiny maszynowe. Pozostałe 200 maszyn planowano uzbroić w armaty ppanc. kal. 37 mm. Z tego planu nic jednak nie wyszło, umieszczenie tego uzbrojenia w małym kadłubie tankietki okazało się bardzo kłopotliwe, z tej samej przyczyny bardzo niezadowalający był zapas przewożonego zaopatrzenia. Produkowano zatem jedynie pojazdy z kaemami.

C.V. 33 I Tipo – produkowane do początku 1934 r. Powstało ich 272 (292?) egzemplarze. Ich pancerz chronił jedynie przed pociskami karabinów maszynowych i przed odłamkami granatów artyleryjskich małego kalibru. W porównaniu do C.V.29 zastosowano mocniejsze zawieszenie, lepiej spisujące się w trudnym terenie. Od 1935 r. tankietki modyfikowano do standardu C.V.33 II Tipo.

C.V.33 II Tipo – wersja opracowana w 1933 r., a do produkcji wprowadzona rok później. Miała zmodyfikowane zawieszenie i nadwozie. Zmieniono też inne szczegóły np. miejsce mocowania narzędzi saperskich. W latach 1934-36 wyprodukowano 900 pojazdów. Uzbrojenie stanowiły dwa sprzężone karabiny maszynowe Fiat wz. 14/35 kal. 8 mm z zapasem 29 zasobników po 80 naboi. Część C.V. 33 I Tipo przezbrojono podobnie, w części zmodyfikowano też zawieszenie.

Załoga: 2 osoby (kierowca i dowódca-strzelec),
Napęd: czterocylindrowy, chłodzony wodą, silnik benzynowy Fiat C.V. 3-005 o mocy 43 KM,
Podwozie: z obu stron dwa zespoły po trzy koła jezdne, dodatkowe koło nośne i koło napinające z tyłu oraz koło napędowe z przodu, koła nośne z bandażami gumowymi,
Prędkość maksymalna: 42 km/h, w terenie 15 km,
Zasięg: do 150 km na drodze,
Masa: 3,2 t,
Wymiary: długość – 3,15 m, szerokość – 1,4 m, wysokość 1,28 m,
Opancerzenie: płyty pancerne o maksymalnej grubości 14 mm z przodu, 8 mm po bokach i z tyłu, góra i dno po 6 mm,
Uzbrojenie: chłodzony powietrzem km Fiat 14 kal. 6,5 mm z zapasem 76 magazynków po 50 naboi (począwszy od 1935 r. cześć pojazdów zmodernizowano z uzbrojeniem jak w II Tipo), montowany z lewej strony kadłuba.

  • Posted on 17 stycznia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: C.V. 33 I Tipo, C.V.33 II Tipo, Carro Veloce 33, czołgi włoskie
sty
07

Tankietki wkraczają na scenę…

Na zdjęciu Carro Veloce 29 (czołg szybki). W historii rozwoju włoskiej broni pancernej dochodzimy do chwili, którą później przeklinały tysiące włoskich żołnierzy, czyli odważnego postawienia na broń pancerną opartą na tankietkach. Przypominam jednak, że w latach dwudziestych poszukiwano pojazdu do walki w górskich rejonach północnych Włoch, o żadnych podbojach wówczas nie myślano…

W 1928 r. Inspektorat Techniki Samochodowej (Ispettorato tecnico automobilistico) wysłał do Londynu kpt. de Brauda, którego zadaniem było zapoznanie się z czołgami Carden-Lloyd. De Brauda nie wybrano przypadkowo, od dawna tematem jego zainteresowań były brytyjskie pojazdy, kierował biurem studiów i badań, przygotowywał opracowania wszystkich angielskich artykułów z prasy fachowej. Dzięki jego staraniom udało się wypożyczyć jeden egzemplarz w celu przeprowadzenia testów we Włoszech. Próby terenowe odbyły się w drugiej połowie 1929 r. w Ligurii. Testy wypadły pomyślnie i Włochy zakupiły w tym samym roku cztery tankietki Carden-Loyd Mk. VI, pozyskano również prawo do ich produkcji licencyjnej. W 1930 r. sformowano z tych pojazdów Sezione sperimentale carri veloci. Skierowano je do IV. batalionu czołgów w Udine, gdzie w czerwcu 1930 r. sformowano Sezione Carden-Loyd. Dzięki współpracy Fiata i Ansaldo zbudowano kolejne 24 tankietki oznaczone C.V.29. Prace nad tankietkami kontynuowano, w ich wyniku skonstruowano pojazd C.V.3. Jednak dopiero C.V.33 z 1933 r. spełnił wszystkie oczekiwania i trafił do masowej produkcji. Tankietki zrobiły we Włoszech oszałamiającą karierę, dość powiedzieć, że w latach 1933-38 miało powstać nawet między 2000 a 2500 C.V.33 i ich następcy C.V.35 (wraz z wersjami specjalnymi)! Tankietki aż do 1940 r. stały się podstawowym wozem włoskich wojsk pancernych.

  • Posted on 7 stycznia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: Carro Veloce 29, czołgi włoskie, rozwój włoskiej broni pancernej, włoska broń pancerna
sty
06

Powstanie pułku czołgów

Fiat 3000 Mod. 21, podstawowy wóz bojowy armii włoskiej w latach dwudziestych minionego stulecia.

1 października 1927 utworzono pięć batalionów (I-V) czołgów przełamania (carri di rottura). Wszystkie były wyposażone w Fiaty 3000, etat przewidywał 20 maszyn w batalionie. W skład batalionu wchodziło dowództwo oraz cztery kompanie czołgów po dwa plutony czołgów i pluton mieszany w każdej z nich. W plutonach znajdowały się po dwa czołgi, zatem w każdej kompanii było ich cztery plus czołg dowódcy, w plutonie mieszanym znajdowało się pięć samochodów pancernych. Bataliony były rozmieszczone w kolejności: w Rzymie, Bolonii, Brescii, Udine i Palmanova. Weszły one w skład pierwszego pułku czołgów – Reggimento carri armati (formalnie powstał w Rzymie właśnie 1 października w miejsce Centro Formazione Carri Armati, w stolicy znajdował się także sztab pułku). Dowódcą pułku został płk Giuseppe Miglio (w 1933 r. zastąpił go płk Edoardo Quarra i pozostał na stanowisku do 1936 r.). Uzbrojenie stanowiło 50 czołgów Fiat 3000. Pułk był jednostką administracyjno-organizacyjną, bataliony natomiast jednostkami liniowymi. Do 1929 r. czołgi pułku były intensywnie eksploatowane w licznych manewrach. W 1929 r. w skład pułku włączono cztery kompanie samochodów pancernych Lancia IZM. Pojazdy stworzyły batalion samochodów pancernych, stacjonował on w Codroipo w okolicy Udine.

  • Posted on 6 stycznia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: czołg Fiat 3000, czołgi włoskie, włoska broń pancerna
sty
06

Dalszy rozwój broni pancernej

Jedne z pierwszych wozów bojowych armii włoskiej, od lewej, dwa Fiaty 3000, Schneider M16 i Fiat 2000.

Od dojścia do władzy Mussoliniego w październiku 1922 r. rozpoczął się rozrost armii. Już 23 stycznia 1923 w koszarach Pietralata w Rzymie powstał Reparto carri armati, pierwszy oddział bojowy włoskiej broni pancernej. Pierwszym dowódcą jednostki został płk Noe Grassi. Pod koniec stycznia w jednostce służyło 23 oficerów, czterech podoficerów oraz 261 szeregowych. Personel jednostki wywodził się z różnych jednostek lądowych, byli tam np. i artylerzyści i bersalierzy. Przez cały rok szkolono się… nie posiadając czołgów. W lutym 1924 r. do jednostki trafiło pierwszych 25 Fiatów 3000 Mod. 21. 11 marca 1924 nowym dowódcą jednostki został płk Enrico Maltese. Do końca października 1924 r. jednostka otrzymała 62 czołgi. Szkolenie przebiegało coraz sprawniej, do tego stopnia, że rozpoczęło się także kształcenie oficerów rezerwy.

W 1925 r. powstało (w miejsce Reparto carri armati) Centro formazione carri armati (Centrum wyszkolenia broni pancernej). Miało to związek ze zwiększonym dostawami rodzimych czołgów Fiat 3000. Sztab Generalny zorganizował wyższy kurs aplikacyjny, mający na celu przygotowanie kadry dla nowego rodzaju broni. Na kurs skierowano 32 oficerów piechoty, 16 oficerów artylerii, czterech oficerów Sztabu Generalnego oraz po jednym oficerze broni pancernej i wojsk inżynieryjnych. Do dyspozycji było ok. 100 Fiatów 3000. W lutym 1926 r. czołgów Fiat 3000 użyto do tłumienia wystąpień Arabów w Libii.

  • Posted on 6 stycznia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: czołg Fiat 2000, czołg Fiat 3000, czołgi włoskie, włoska broń pancerna
gru
28

M15/42 w rękach partyzantów

Czołg M15/42 (PzKpfw 15/42″i”) z 7. Dywizji Strzelców Górskich SS „Prinze Eugen” porzucony i przejęty przez partyzantów, Jugosławia, październik 1944 r. Oprócz nieznanej ilości czołgów tego typu, owa dywizja użytkowała także włoskie samochody pancerne Autobllinda AB41, a z dużą dawką prawdopodobieństwa możemy przyjąć, że i inny sprzęt, np. artylerię.

  • Posted on 28 grudnia, 2014
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: czołg M15/42, czołgi włoskie, czołgi włoskie w obcych armiach, włoski sprzęt w Wehrmachcie
gru
27

M15/42 z Dywizji „Prinz Eugen”

Czołg M15/42 (PzKpfw 15/42″i”) z 7. Dywizji Strzelców Górskich SS „Prinz Eugen” po najechaniu na minę, Jugosławia, wrzesień 1944 r.

  • Posted on 27 grudnia, 2014
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: czołg M15/42, czołgi włoskie, czołgi włoskie w obcych armiach, włoski sprzęt w Wehrmachcie
gru
18

Początki włoskiej broni pancernej

Pierwsza postać z lewej to Capitano Alfredo Bennicelli, włoski pionier wojsk pancernych. Z prawej wystaje przód Lancii IZM (lub 1ZM, w książkach zapis jest zamienny), w środku Semovente 105/14, a w głębi Fiat 2000. Wczoraj zgłoszono mi brak aktywności w temacie broni pancernej, no to nadrabiamy.

W 1912 roku Włosi pierwszy raz użyli wozów bojowych przeciwko Turkom w Libii. Były to prymitywne pojazdy o ograniczonych możliwościach technicznych. Dwa pojazdy Fiat Arsenale powstały na podwoziu samochodu ciężarowego FIAT-15bis z ckm kal. 6,5 mm w ruchomej wieży. Samochody pancerne zyskały wówczas pochlebne oceny.

Historia włoskiej broni pancernej na dobre zaczęła się pod koniec I WŚ. Włochów bardzo zainteresowały czołgi użyte na froncie zachodnim przez aliantów. Dowództwo włoskie uważało, że mogą one dokonać przełomu w wojnie. W listopadzie 1917 r. front stanął nad Piavą, znajdujący się tu teren sprzyjał użyciu pojazdów pancernych. Jako pierwszy za zakupem czołgów optował oficer artylerii Cap. Alfredo Bennicelli, którego wysłano do Francji na początku 1917 r. Miał on zapoznać się ze szczegółami technicznymi oraz zasadami użycia nowej broni. W miarę możliwości miał on też poznać proces produkcyjny czołgów. Alfredo Bennicelli był oficerem rezerwy, w 1915 r. otrzymał powołanie do 13. Pułku Artylerii Polowej. Na miejscu zapoznał się między innymi z czołgiem Schneider M16. Bystry oficer szybko dostrzegł, że przyszłość leży w zmechanizowaniu i zmotoryzowaniu wojska. Bennicelli skończył służbę w stopniu generała brygady. Jego raport był entuzjastyczny, rekomendował w nim jak najszybsze pozyskanie czołgów. Złożono nawet zamówienie (jesienią 1917 r.) na 20 czołgów Schneider i aż 100 lekkich czołgów Renault FT. Niepowodzenia na froncie spowodowały, że priorytet przyznano innym rodzajom broni i cały kontrakt anulowano. Dopiero w maju 1918 r. do Włoch dostarczono czołg Schneider M16 i trzy Renault FT.

Wozy testowano na poligonie pod Piacenzą. Za program testów odpowiadał już awansowany Magg. Bennicelli. Czołgi pokonywały podczas testów transzeje i rowy oraz przeszkody terenowe. Czołg Schneider okazał się zbyt ciężki, z tego powodu nie nadawał się do użycia w pagórkowatym terenie, a dla Włochów był to istotny czynnik. Włosi wyżej ocenili czołg Renault, jednak Francuzi odmówili im sprzedaży. Argumentowali, że produkcja nie pokrywa ich własnych potrzeb. Fiat (FIAT – Fabbrica Italiana Automobili Torino) miał podjąć budowę licencyjną czołgów Renault. Należało jednak dokonać licznych modyfikacji, min. silnika (oryginalny był zbyt słaby), skrzyni biegów, układu jezdnego i uzbrojenia. Wstępne zamówienie Ministerstwa Wojny z lutego 1918 r. opiewało na 1400 sztuk, produkcja miała wynosić 200 czołgów miesięcznie, a ich dostawy miały się rozpocząć od maja 1919 r. Ostatnie czołgi miały być gotowe w grudniu 1921 r. Oczywiście po zakończeniu walk zamówienie zredukowano – do 100 sztuk do września 1919 r. Powstał zaledwie jeden czołg zbudowany na francuskiej licencji, a cały kontrakt ostatecznie anulowano.

  • Posted on 18 grudnia, 2014
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: czołgi włoskie, Fiat 2000, Fiat Arsenale, Początki włoskiej broni pancernej
REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top