Dalszy rozwój broni pancernej
Jedne z pierwszych wozów bojowych armii włoskiej, od lewej, dwa Fiaty 3000, Schneider M16 i Fiat 2000.
Od dojścia do władzy Mussoliniego w październiku 1922 r. rozpoczął się rozrost armii. Już 23 stycznia 1923 w koszarach Pietralata w Rzymie powstał Reparto carri armati, pierwszy oddział bojowy włoskiej broni pancernej. Pierwszym dowódcą jednostki został płk Noe Grassi. Pod koniec stycznia w jednostce służyło 23 oficerów, czterech podoficerów oraz 261 szeregowych. Personel jednostki wywodził się z różnych jednostek lądowych, byli tam np. i artylerzyści i bersalierzy. Przez cały rok szkolono się… nie posiadając czołgów. W lutym 1924 r. do jednostki trafiło pierwszych 25 Fiatów 3000 Mod. 21. 11 marca 1924 nowym dowódcą jednostki został płk Enrico Maltese. Do końca października 1924 r. jednostka otrzymała 62 czołgi. Szkolenie przebiegało coraz sprawniej, do tego stopnia, że rozpoczęło się także kształcenie oficerów rezerwy.
W 1925 r. powstało (w miejsce Reparto carri armati) Centro formazione carri armati (Centrum wyszkolenia broni pancernej). Miało to związek ze zwiększonym dostawami rodzimych czołgów Fiat 3000. Sztab Generalny zorganizował wyższy kurs aplikacyjny, mający na celu przygotowanie kadry dla nowego rodzaju broni. Na kurs skierowano 32 oficerów piechoty, 16 oficerów artylerii, czterech oficerów Sztabu Generalnego oraz po jednym oficerze broni pancernej i wojsk inżynieryjnych. Do dyspozycji było ok. 100 Fiatów 3000. W lutym 1926 r. czołgów Fiat 3000 użyto do tłumienia wystąpień Arabów w Libii.
