Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  • » Archives
Paź
05

Siatka szpiegowska kapitana De Martini

Rycina przedstawiająca port Massaua, z prawej i u dołu widoczne sambuki. Te wszechobecne na Morzu Czerwonym łodzie rybackie i transportowe nie zawsze musiały być tym, na co wyglądały…

Uciekam załatwić swoje sprawy i chwilę odsapnąć. Wpisy wracają w środę wieczorem. Pozdrawiam i zapraszam. Teraz afera szpiegowska z Afryki Wschodniej.

Początki życia capitano Francesco De Martini są nieco tajemnicze. Nie ma pewnych danych o czasie i miejscu jego narodzin. Badania włoskich historyków prowadzą aż do Mezopotamii i rodziny włoskich handlowców, a prawdopodobnym rokiem urodzenia jest 1903. U zarania wojny włosko-abisyńskiej sergente maggiore (starszy sierżant) De Martini służył w tzw. colonna Ruggero-Litta Modignani, znanej (wg. mnie powszechniej) także pod nazwą „Colonna Dancala” – kolumna/grupa Danakilska (czyli jeszcze inaczej formacja walcząca na tzw. francie wschodnim tej wojny; przypominam i polecam: Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego), która pokonując upalny klimat i jałowe oraz niemal nieznane ziemie zajęła Sardò, stolicę regionu Aussa. Był wówczas adiutantem dowódcy grupy – Sottotenente Gianfranco Litta Modignani. Za udział w tej wyprawie otrzymał w 1936 r. awans do stopnia Sottotenente (ppor.) i objął dowodzenie jedną z dwóch bande w Gruppo Bande Dancalia, tej poruszającej się na wielbłądach (bande = jednostka wojsk tubylczych, do niedawna myślałem, że nieregularnych, ale chyba przynajmniej w kawalerii było jednak inaczej).

Włoski historyk (lub autor wspomnień) Vittorio Beonio Brocchieri tak opisuje jego osobę: „Był dziwną osobą, krępy, miał wąsy, żywe oczy, słyszałem jak tytułują go sergente maggiore, ale w rzeczywistości nie ubierał się ani jak żołnierz, ani jak szlachcic. Miał meksykańskie spodnie, buty landsknechta (?), czerkieskie nakrycie głowy, za pasem miał zatknięty nieregulaminowy pistolet, jak z kryminału (dokładnie z żółtej literatury: https://it.wikipedia.org/wiki/Letteratura_gialla), na szyi zielona chusta na arabską modłę i u pasa gigantyczna ładownica. Powiedział mi, że urodził się w Mezopotamii we włoskiej rodzinie: ‚Rozumiem trochę po włosku, ale lepiej mówię i piszę po arabsku i znam na pamięć dużą część Koranu. Mówię także po amharsku, lepiej niż wielu Abisyńczyków; nie mam wykształcenia, ponieważ gardzę szkołą: mając trzynaście lat uciekłem z domu, by z kilkoma kompanami przeżyć przygodę na pustyni, z pistoletami w ręku przeciwko Beduinom i brygantom (w tym wypadku bandytom, https://it.wikipedia.org/wiki/Brigante)”.

Inny autor, Giuseppe Puglisi, jako miejsce jego urodzenia podaje Syrię, De Martini miał także znać co najmniej 10 języków lub dialektów arabskich i środkowowschodnich. Swoją służbę wojskową rozpoczął we Włoszech jako czołgista. W stopniu caporale maggiore (starszy kapral) przeniósł się do Addis Abeby, gdzie od 1928 r. został kierowcą (w oryginale „pilota”) jednego z trzech Fiatów 3000A armii etiopskiej. Później odnalazł się już w armii włoskiej najeżdżającej ten kraj.

W 1940 r. De Martini w stopniu kapitana piechoty (capitano di fanteria) służył w Erytrei w Servizio Informazioni Militari (S.I.M.; wywiad wojskowy). Jego doskonała znajomość miejsca i lokalnych języków powodowały, że powierzano mu niebezpieczne misje w dzikich miejscach, jak Pustynia Danakilska, gdzie efektywnie przeciwdziałał misjom przeprowadzanym przez Brytyjczyków za włoskimi liniami. Często sam działał na terytorium wroga.

W lipcu 1941 r. dostał się do niewoli, po kilku tygodniach zdołał zbiec i ukryć się w dzikim terenie, poszukiwał możliwości odzyskania kontaktu z włoskimi dowództwami i SIM. Gdy padła ostatnia włoska reduta – Gondar (27 listopada 1941), postanowił, podobnie jak wielu włoskich żołnierzy i cywilów kontynuować opór. Przyjął zadanie stworzenia siatki szpiegowskiej.

Jedną z najważniejszych akcji zorganizowanych przez De Martini było wysadzenie w powietrze 1 sierpnia 1941 wielkiego magazynu amunicji i innych zdobycznych materiałów w Daga, w pobliżu Massauy. Po tym wydarzeniu nie mógł on już dłużej przebywać w Erytrei. Na tropie włoskiego oficera była brytyjska policja wojskowa. Włoch przeprawił się przez Morze Czerwone za pomocą motorówki do Jemenu (lub Jeddah – wł. Gedda; w Arabii Saudyjskiej). Stąd, na pozornie nieszkodliwych rybackich sambukach, z załogami złożonymi z erytrejskich marynarzy, którzy pozostali wierni Włochom, którzy przezwali go „Abba Bahr” (ojciec morza, wł. padre del mare), zorganizował system obserwacji alianckich konwojów i okrętów wojennych pokonujących Morze Czerwone. O obserwacjach informowano drogą radiową Supermarinę (dowództwo marynarki). De Martini nie był jednak do końca zadowolony z nudnej pracy wywiadowczej, w lipcu 1942 r. zorganizował kolejną serię akcji sabotażowych wymierzoną w brytyjskie cele na erytrejskim wybrzeżu. Ostatnia z tych akcji, przeprowadzona 21 lipca, okazała się dla niego fatalna. Podczas powrotu miał problemy ze swoim małym sambukiem „Zam Zam”, z tego powodu zatrzymał się na wysepce Melma, jednej z wysp archipelagu Duaiat, znajdującym się wzdłuż arabskiego wybrzeża.

Tam, 1 sierpnia, kiedy De Martini przeprowadzał niezbędne naprawy, zaskoczył go krążownik pomocniczy „Arpha”. Okręt, bazując prawdopodobnie na informacjach uzyskanych od tubylców, przez kilka tygodni przeczesywał tamtejsze wody, w efekcie biorąc do niewoli De Martiniego i pięciu innych Włochów. W niewoli pozostawał do 1946 r. Po odzyskaniu wolności powrócił do Włoch i pozostał w szeregach włoskiej armii, dosłużył się stopnia Generale di Brigata. Zmarł w 1980 roku. O charakterze tego człowieka niech świadczy fakt, że po wojnie, 11 marca 1949, zwrócił się do brytyjskiego Ministerstwa Wojny z żądaniem wypłacenia odszkodowania za spalenie jego łodzi, uzyskał uprzejmą, ale odmowną odpowiedź 4 stycznia następnego roku. Za swoje czyny w Afryce Wschodniej De Martini otrzymał najwyższe włoskie odznaczenie, Medaglia d’Oro al Valor Militare.

  • Posted on 5 października, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Włoska Afryka Wschodnia (AOI), wojna w Afryce Wschodniej
  • Tags: II wojna światowa w afryce wschodniej, Servizio Informazioni Militari, włoski wywiad wojskowy
Lis
06

Osoby: Emilio Faldella

Emilio Faldella, generał (ur. w Maggiora 5 marca 1897 – zm. 9 września 1975):

W 1914 r. wstąpił do Accademia Militare di Modena (Akademia Wojskowa w Modenie). W maju 1915 został podporucznikiem (sottotenente) oraz dostał przydział do 3º Reggimento Alpini (3. pułk alpejski). 3 lipca 1915 dotarł na front, gdzie służył w Prima Sezione Mitraglieri della 33^ Compagnia Battaglione „Exilles” (pierwszej sekcji karabinów maszynowych 33. kompanii batalionu „Exilles”). W czasie I Wojny Światowej wraz z tym pułkiem walczył w takich miejscach jak: Monte Nero, Santa Maria di Tolmino, Vodil, Mrzli, Kukla oraz w bitwie obronnej prowincji Trydent (Trentino). Za walki o Monte Biserto został w październiku 1916 r. odznaczony srebrnym Medalem Waleczności Wojskowej (Medaglia d’Argento al Valor Militare), w międzyczasie został też awansowany do stopnia porucznika. Dalej brał udział w walkach w rejonie Pasubio, Monte Corno Battisti di Vallarsa i Coni Zugna. Od lipca 1917 r. podąża za Gen. Guido Liuzzi po wszystkich jednostkach, którymi on dowodził. W roli adiutanta w 1º Gruppo alpino bierze udział w walkach nad Piawą i pod Vittorio Veneto. W czasie wojny dowodził także batalionami „Exilles” (miał wówczas ledwie 19 lat) i „Morbegno” (z 5. pułku alpejskiego).

W 1919 r. na krótko trafił do 3. pułku alpejskiego w Turynie. Potem Faldella został przydzielony do Scuola di Guerra dell’Esercito w Civitavecchia (szkoła wojenna armii), gdzie spędził lata 1923-1925, a następnie w randze kapitana do Sztabu Głównego. W 1928 r. awansowany na majora, wówczas objął też dowodzenie batalionem „Dronero” w 2º Reggimento alpini. W końcu w czerwcu 1930 r. Faldella dostał przydział do Servizio Informazioni Militare (S.I.M., wojskowa służba wywiadowcza). Od lipca 1930 r. do czerwca 1935 r. przebywał w Hiszpanii, tam zajmował się służbą wywiadowczą, a oficjalnie był włoskim konsulem w Barcelonie. W styczniu 1935 r. dostał awans na podpułkownika. Między lipcem 1935 r. a sierpniem 1936 r. był szefem sezione speciale Africa Orientale (sekcja specjalna Afryka Wschodnia). Tam Faldella pilotował sprawę agenta palestyńskiego pochodzenia Jacira Beya, który został umieszczony w pobliżu Hailé Selassié w celu dezinformowania Negusa.

Po wybuchu powstania w Hiszpanii, Faldella 28 sierpnia 1936 został wysłany do sztabu gen. Franco. Pełnił tam rolę obserwatora i oficera łącznikowego. Następnie objął dowodzenie Raggruppamento carri-artiglieria (zgrupowanie czołgów i artylerii – dwie kompanie tankietek i sześć zmotoryzowanych baterii artylerii). Jego jednostka brała udział w tzw. pierwszej bitwie o Madryt w październiku-listopadzie 1936 r. W związku ze znacznym zwiększeniem włoskiego zaangażowania w Hiszpanii, od grudnia 1936 r. został Szefem Sztabu Głównego włoskiego korpusu, który później zyskał nazwę Corpo Truppe Volontarie (C.T.V., Korpus Wojsk Ochotniczych). Pod nieobecność głównodowodzącego Gen. Roatty, Faldella przygotowywał plan zwycięskiego ataku na Malagę. W lutym 1937 r. ponownie zastąpił Roattę, który odniósł ranę w czasie walk pod Malagą. Po przegranej C.T.V. pod Guadalajarą Roattę zastąpił Gen. Ettore Bastico, a Faldellę Col. Gastone Gambara. Faldella otrzymał dowodzenie 5º Reggimento di fanteria legionaria (5. pułk piechoty legionowej), kierował nim w czasie walk w rejonie Bilbao i w bitwie pod Santanderem. Zasłużył sobie na odznaczenie croce di cavaliere dell’Ordine Militare di Savoia (krzyż kawalerski orderu wojskowego rodu Savoia).

W grudniu 1937 r. zakończył pracę w S.I.M. i dostał przydział do Ufficio Addestramento dello Stato Maggiore dell’Esercito (biura wyszkolenia sztabu głównego armii). W 1939 r. dostał awans na pułkownika i objął dowodzenie 3º Reggimento Alpini (3. pułk alpejski). Pułk brał udział w wojnie z Francją w 1940 r. Od sierpnia 1941 r. do maja 1943 r. dowodzi Ufficio Addestramento dello Stato Maggiore dell’Esercito. Następnie Faldella był Szefem Sztabu 6. Armii i Forze Armate della Sicilia (Siły Zbrojne Sycylii). 1 lipca 1943 został awansowany do stopnia generała brygady.

Po kapitulacji Włoch pełnił funkcję Capo Ufficio Addestramento del Ministero della Guerra (szef biura wyszkolenia w ministerstwie wojny). Powrócił do służby wywiadowczej, stało się tak na rozkaz Gen. Antonio Sorice, ministra wojny w rządzie Badoglia. Faldella „dołączył” do Repubblica Sociale Italiana, gdzie został generalnym intendentem sił zbrojnych. Jednocześnie stał na czele rozległej i skutecznej siatki wywiadowczej działającej w Wenecji Julijskiej (Venezia Giulia). Został zdradzony i aresztowany 16 maja 1944, trafił do mediolańskiego więzienia San Vittore. Został zwolniony dzięki wstawiennictwu marszałka Rodolfo Grazianiego i następne miesiące spędzał w Mediolanie. 26 kwietnia 1945 na rozkaz Gen. Raffaele Cadorny juniora objął dowodzenie milicją w Mediolanie, tą funkcję pełnił do 1 czerwca 1945. Arcybiskup Mediolanu Schuster powiedział mu podczas rozmowy w tym okresie: „Masz wielką satysfakcję, że z czystym sumieniem będziesz mógł powiedzieć, że uratowałeś setki, a może tysiące istnień ludzkich”.

Od 1946 r. przeniesiony do rezerwy. Poświęcił się działalności społecznej i studiom nad historią wojskowości. 27 marca 1951 został awansowany do stopnia generała dywizji, a 20 października 1969 dostał honorowy tytuł generale di Corpo d’armata (generał korpusu).

Autor książek:

Dalla guerra dei Cavalieri alla Guerra dei Popoli, 1926;
Venti mesi di guerra in Spagna, 1939;
Lo sbarco e la difesa della Sicilia, 1954;
Graziani, l’uomo e il soldato, Roma 1955;
L’Italia nella seconda guerra mondiale, 1959;
Il Terzo Reggimento alpini, Torre Pellice 1959;
Le guerre che nessuno vuole, 1962;
La battaglia dell’Assietta – 19 luglio 1747, 1964;
Le battaglie dell’Isonzo, 1965;
La Grande Guerra, in due voll., Milano 1965;
Da Caporetto al Piave, 1966;
Caporetto – Le vere cause di una tragedia, 1967;
Storia delle truppe alpine: 1872-1972, Milano 1972;
Due guerre mondiali, 1974;
Storia degli eserciti italiani, 1976 (wydana pośmiertnie).

  • Posted on 6 listopada, 2014
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: news
  • Tags: corpo truppe volontarie, generał Emilio Faldella, Servizio Informazioni Militare, włoski wywiad, włoski wywiad wojskowy
REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top