Pierwsza bitwa po tragedii w Tarencie
Krążownik liniowy HMS „Renown” prowadzi ostrzał z dziobowych wież z armatami kal. 381 mm podczas bitwy u Przylądka Spartivento (dla Włochów jest to bitwa u Przylądka Teulada i to oni lepiej odrobili lekcję z geografii). Opublikuję Wam tłumaczenie włoskiego artykułu o tej bitwie. Z góry uprzedzam, że nie jest to tekst najwyższych lotów i zawiera trochę błędów. Coś o wiele ambitniejszego na jej temat planuję niebawem wydać drukiem.
W ramach akcji zaopatrzeniowych Malty, Royal Navy wysłała konwój „Collar”, którego przybycie sygnalizowała 25 listopada 1940 włoskiemu wywiadowi wojskowemu S.I.M. grupa agentów wysłana do obserwowania Gibraltaru. Supermarina zadecydowała o przeprowadzenia dużej operacji z zamiarem przechwycenia wrogiego zespołu, co w perspektywie mogło doprowadzić do poprawy morale nadwątlonego wydarzeniami w Tarencie.
Z egipskiej Aleksandrii adm. Sir Andrew B. Cunningham, głównodowodzący siłami Royal Navy w basenie Morza Śródziemnego, zamierzał wysłać w morze swoją Force D, która miała spotkać się z płynącą z Gibraltaru Force H wiceadm. Jamesa Somerville. W tym samym czasie planowano przeprowadzić akcję dywersyjną – 26 listopada wysłano lotniskowiec „Eagle” z zadaniem zaatakowania Trypolisu, a lotniskowiec „Illustrious” z zadaniem zaatakowania Rodos. Całość otrzymała miano Operacji „MB.9”, która zakładała ponadto, że ciężki krążownik HMS „Berwick” i brytyjski krążownik liniowy HMS „Renown” opuszczą Morze Śródziemne i powrócą do Anglii.
Mediterranean Fleet wysłała w morze Force D w składzie: stary pancernik HMS „Ramillies”, wspomniany „Berwick”, lekki krążownik HMS „Newcastle”, lekki krążownik przeciwlotniczy „Coventry” oraz niszczyciele HMS „Defender”, „Gallant”, „Greyhound”, „Griffin” i „Hereword”.
Force H Somerville’a została podzielona na dwa mniejsze zespoły – Force B pod jego bezpośrednim dowództwem i Force F wiceadm. L. E. Hollanda.
Force B składała się z krążownika liniowego HMS „Renown”, lotniskowca HMS Ark Royal z zaokrętowanymi dywizjonami 800. (12 x Blackburn Skua), 803. (12 x Fairey Fulmar), 810. (12 x Fairey Swordfish), 818. (9 x Fairey Swordfish) i 820. (9 x Fairey Swordfish). Eskortę stanowiły krążowniki lekkie HMS „Sheffield” i HMS „Despatch” oraz 10 niszczycieli HMS „Faulknor”, „Firedrake”, „Forester”, „Fury”, „Encounter”, „Duncan”, „Wishart”, „Kelvin” i „Jaguar”.
W skład Force H weszły lekkie krążowniki HMS „Manchester” i „Southampton”, którym towarzyszył niszczyciel HMS „Hotspur”.
Supermarina wysłała przeciwko jednostkom brytyjskim 1. Squadra Navale adm. Inigo Campioni, zastępcę szefa Sztabu Generalnego, z pancernikami „Vittorio Veneto” (C.V. Giuseppe Sparzani) i „Giulio Cesare” (C.V. Angelo Varoli Piazza). Z pancernikami połączyły się 2. Squadra Navale adm. Angelo Iachino z trzema krążownikami 1. Divisione Incrociatori („Gorizia”, „Fiume” i „Pola”) i trzema 3. Divisione Incrociatori („Bolzano”, „Trento” i „Trieste”).
Krążownikom z 1. Divisione Incrociatori towarzyszyły niszczyciele IX. Squadriglia („Vittorio Alfieri”, „Giosuè Carducci”, „Vincenzo Gioberti” i „Alfredo Oriani”) a krążownikom 3. Divisione Incrociatori towarzyszyły niszczyciele XXII. Squadriglia („Lanciere”, „Ascari” i „Carabiniere”).
Campioni zaproponował, by zająć taką pozycję, gdzie samoloty Regia Aeronautica operujące z Sardynii mogłyby wspierać działania floty. Aeroanutica della Sardegna dysponowało 3. Gruppo z 28 Fiatami CR.32 i Gruppi 27., 28. i 38. wyposażonymi w SM.79; ponadto posiadano 93. i 94. Gruppi z hydroplanami Cant Z.506B i 124. Squadriglia Autonoma O.A. z IMAM Ro.37 Lince.