Wojna Mussoliniego

W marcu 1942 r. piloci 150. Gruppo brali udział tylko w dwóch starciach powietrznych, akcja z 8 marca przysporzyła Włochom poważnych strat. Dziesięć MC.200, prowadzonych przez dowodzącego 363. Sq. Cap. Luigiego Mariottiego, stanowiło bliską eskortę dla tuzina niemieckich Stukasów o 16. 30 atakujących port w Tobruku. Wówczas wyprawę zaatakowało 12 Kittyhawków (po sześć z No. 450 i 3. RAAF Sqns), które prowadził Flt Lt „Nicky” Barr. Niemieckie Bf 109 stanowiły górną osłonę, ale z nieznanych przyczyn nie podjęły walki. Pięciu pilotów dywizjonu „Gigi Tre Osei” – Ten. Enea Atti, Serg. Magg. Enrico Micheli i Leopoldo Jerai, Serg. Raffaele Badalassi i Ugo Rodorigo – zostało zabitych. Dwa ciężko uszkodzone Macchi, jeden pilotowany przez Ten. Ugo Drago, zdołało bezpiecznie wylądować w Tmimi i Martubie.

Flt Lt „Nicky” Barr, latający na Kittyhawku AK903/CV-L, zaliczył w tej akcji swoje dziewiąte zwycięstwo, zgłaszając zestrzelenie Macchi na północny zachód od Tobruku, a ponadto kolejnego prawdopodobnie i dwa kolejne jako uszkodzone. Plt Off V.F. Curtis, Flg Off H.G. Pace i Plt Off P.R. Giddly, wszyscy z 3. Sqn, i sierżanci F.W. Beste, D.H. McBurnie i R. Shaw z 405. Sqn wszyscy zgłosili po zestrzeleniu jednego Macchi. Według Włochów wszystkie Ju 87 ocalały, choć Flt Lt „Jerry” Westenra z 112. Sqn zgłosił kolejnego Macchi, a Sgt R.B. Evans Ju 87.

Generał Rino Corso Fougier, szef sztabu Regia Aeronautica, pochwalił pilotów 150. Gruppo, których poświęcenie pozwoliło ocalić niemieckie bombowce. Jednak Włosi zażądali poprawy współpracy między ich myśliwcami i tymi z Luftwaffe.

28 marca trzy MC.200 z 150. Gruppo patrolujące nad Martubą przechwyciły bombowce Boston z No 12 Sqn SAAF, które eskortowały Kittyhawki z No 94 Sqn, No 450 Sqn RAAF i No 2 Sqn SAAF. Sergente Maggiore Mario Angeloni został zestrzelony i zginął w samolocie, który spadł w pobliżu macierzystego lotniska.

Piloci dywizjonu wykonali w marcu także trzy ataki na cele naziemne. Piloci zgłosili zniszczenie w ich wyniku 20 pojazdów i uszkodzenie 110 kolejnych. Podczas ataku na koncentrację pojazdów w rejonie Ain el Gazala przeprowadzonego 7 dnia miesiąca, 15 z 18 Macchi ucierpiało od silnego ognia z ziemi. Cztery najciężej postrzelane lądowały w Tmimi, a pozostałe 14 powróciło do Martuby z jednym lekko rannym pilotem.

Tydzień później, 21 Macchi C.200 atakowało kolejną grupę pojazdów, ponownie mającą silną osłonę broni przeciwlotniczej. Włosi mimo to wlecieli w zaporę ognia z ziemi i natychmiast zapłacili za to wysoką cenę. Samolot Serg. Magg. Renato Zandoniego został trafiony, gdy pilot nurkował ku celom i spadł płonąc. Saetta Serg. Magg. Bruno Zottiego został ciężko uszkodzony i z trudem powrócił do Martuby, gdzie rozbił się podczas lądowania. Trzeci Macchi nie powrócił na lotnisko, ale przynajmniej jego pilot zdołał odnaleźć swoją jednostkę.

Trzeci atak na cele na ziemi wykonano 21 marca i był on najbardziej udany. Tuzin MC.200 zaskoczył wrogą kolumnę na południe od Martuby, tym razem obyło się bez strat w szeregach atakujących.

W kwietniu piloci 150. Gruppo nie brali udziału w żadnych walkach powietrznych, ale wykonywali taktyczne i zbrojne loty rozpoznawcze nad i za linią frontu. Wykonano ogółem 78 samolotolotów (36 „zbrojnych” lotów rozpoznawczych i 42 taktyczne – armed i tactical reconaissance, taki jakiś dziwny ten podział) w ciągu 118 godzin w powietrzu. 2 kwietnia siedem Macchi zaskoczyło wrogie wojska w sektorze Bir Tengeder. Dwie Saetty zostały trafione ogniem z ziemi, ale obaj piloci powrócili do bazy. Następnego dnia powrócono do tego samego sektora w sile 10 MC.200, pomimo silnego ognia przeciwlotniczego nie poniesiono strat. 4 kwietnia ponownie odwiedzono to samo miejsce, tym razem siłą dziewięciu myśliwców, lider formacji musiał lądować awaryjnie, ale pilot powrócił do jednostki. 5 kwietnia zniszczono 16 pojazdów i uszkodzono kolejnych 60, gdy 150. Gruppo zaatakował szlaki pustynne w rejonie Gadd el Ahmar.