Garybaldczyków trudna droga do domu
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
Dywizja „Garibaldi” powstała oficjalnie 2 grudnia 1943 roku w rejonie
miejscowości Pljevlja. W jej skład weszli żołnierze służący dotąd w 19.
DP „Venezia”, 1. Dywizji Alpejskiej „Taurinense”, a także
ocalali z 155. DP „Emilia”, których zgrupowano w batalionie „Biela
Gora”, a jedna z brygad powstała z udziałem żołnierzy dywizjonu
artylerii alpejskiej „Aosta”. Dywizję podzielono na trzy brygady plus
kilka batalionów budowlanych.
Dywizja „Garibaldi” była jedyną
włoską wielką jednostką walczącą u boku Narodowej Armii Wyzwolenia
Jugosławii. Odwołując się do tradycji Garibaldiego żołnierze dywizji
nosili czerwone chusty (wybór dość kontrowersyjny dla kogoś walczącego
na Bałkanach i chcącego uchodzić za niepolitycznego…). Włoska
jednostka stała się częścią II Korpusu dowodzonego przez generała Peko
Dapčevića. Ścisła współpraca z Jugosłowianami zaowocowała licznymi
akcjami, jak ta z sierpnia 1944 roku, gdy Włosi przełamali okrążenie
góry Durmitor (2522 m) w Czarnogórze, dzięki czemu ewakuowały się
sojusznicze oddziały wraz ze szpitalem i rannymi. Dywizja walczyła do
lutego 1945 roku.
8 marca 1945 roku dywizja powróciła do Włoch.
Z 16 tys. żołnierzy, którzy pierwotnie weszli w skład dywizji, 3800
powróciło z bronią w ręku, 2500 powróciło wcześniej z powodu ran lub
choroby, a 4600 powróciło z obozów jenieckich (tutaj mała zgaduj
zgadula: jakich obozów – zlokalizowanych na Bałkanach? I kiedy wrócili:
do tej daty, czy ogółem tylu Włochów przeżyło obozy?). Prawie jedna
trzecia stanu poległa lub zaginęła.
25 kwietnia 1945 roku
pozostałości dywizji zostały zgrupowane w Viterbo, jako „Reggimento
Garibaldi” mający w składzie bataliony „Aosta”, „Venezia” e „Torino”. 5
września pułk wszedł w skład Gruppo di Combattimento „Folgore” (grupy
bojowej w armii Badoglia), a później także DP „Folgore”. 1 grudnia 1948
roku pułk przekształcono w 182. pp „Garibaldi”. 1 listopada 1958 roku
został przekształcony w 182. Reggimento fanteria corazzato „Garibaldi”
(pułk piechoty pancernej).
W wyniku rozpoczętej w 1975 roku
przebudowy Esercito Italiano rok później pułk został rozwiązany, a z
jego składu pozostawiono dwa bataliony: XIII Battaglione carri i l’XI
Battaglione bersaglieri (batalion pancerny i bersalierów).
Dowódcy:
-do lutego 1944 r. gen. Giovanni Battista Oxilia (wcześniej 19. DP „Venezia”)
-do 1 lipca 1944 r. gen. Lorenzo Vivalda (wcześniej Dywizja Alpejska „Taurinense”)
–od 2 lipca do końca działań wojennych mjr Carlo Ravnich (wcześniej dywizjon artylerii „Aosta” i I Brygady „Garibaldi”).
OdB:
I, II i III, IV i V Brygady (tutaj mamy kłopot, bo w tekście było o trzech brygadach, ale może później powołano nowe?)
Artyleria
Szpital
Grupa pancerna
Kolumna transportowa
Batalion saperów
Bataliony budowlane
—————————————————————-
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń
podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”! Wszystkie szczegóły
znajdziesz tutaj: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5897
Wystarczy zgłosić taką chęć w komentarzach lub na PW na fan page’u lub napisać na e-mail: marek.sobski@interia.eu
Książka dostępna jest także na Allegro i w księgarniach:
https://allegrolokalnie.pl/oferta/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk
https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261
https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html