Wojna Mussoliniego » baza Betasom

Wojna Mussoliniego
» Archives

sie

„Betasom” oficjalnie wydana!

Oficjalnie! Wojna Mussoliniego (aka Marek Sobski) przedstawia pierwszą książkę wydaną własnym nakładem: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)”. O możliwościach jej zamówienia piszę w drugim akapicie wpisu. Wszystkie najważniejsze informacje zawarto w FAQ (zwłaszcza w punktach na końcu): http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5869. Namiary na zdjęcia: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=5895. Najważniejszą informacja: Tak! Książka jest droższa o jakieś 12 zł i jest to suma przeznaczona na dalsze działanie bloga i fan page’a, zakup materiałów i przygotowanie drugiej książki wydanej tą drogą: „Afryka Wschodnia 1940-1941. Tom 1. Okres aktywności Włochów”. (ich ataki na pogranicze Sudanu i Kenii. inwazja na Somali Brytyjskie, ale też pierwsze kontrofensywy Brytyjczyków). Samemu autorowi nie wypada dużo pisać o własnej pracy, ale serdecznie ją polecam, bo mam odczucie, że niesie z sobą sporo wartości. W sierpniu 2013 roku debiutowałem jako autor artykułem „Sommergibili na Atlantyku” zamieszczonym w nieistniejących już „Okrętach” (wszystkie moje publikacje: http://wojna-mussoliniego.pl/?page_id=1951). Od tamtego czasu trwały prace nad książką i z efektu końcowego jestem bardzo zadowolony. Nie jest to kolejna identyczna publikacja o bitwie o Atlantyk, gdzie Włosi stanowią dalekie tło. Jest to bardzo szczegółowa monografia atlantyckiego zgrupowania broni podwodnej Regia Marina (od nazwy bazy znanego jako Betasom) i swój koncept zrealizowałem w 100%. Teraz o mojej pracy będą się wypowiadać już tylko czytelnicy, do czego serdecznie zapraszam. Także do zadawania pytań merytorycznych. Wpis zostanie zareklamowany i przypięty u góry fan page’a, więc łatwo go znajdziecie, by sprawdzić, co pisze się o mojej propozycji.

Jak zamówić książkę? Najłatwiej najpierw skontaktować się ze mną za pomocą prywatnej wiadomości (z Wojną Mussoliniego lub osobą prywatną), zgłosić zapotrzebowanie w dowolnym komentarzu na fan page’u Wojna Mussoliniego (wtedy to ja się odezwę) lub najpewniejsza metoda, czyli e-mail: marek.sobski@interia.eu. Co dalej? Jeśli jesteś zainteresowany zakupem to poproszę 65 zł i 40 gr (57 książka + 8,4 przesyłka na terenie Polski Pocztą Polską) na konto: Marek Sobski, Kokosowa 4/11, 65-120 Zielona Góra, 64 1090 1551 0000 0001 0897 2923 (Santander), chętnie z tytułem przelewu „Betasom”, a w razie płatności z konta firmowego etc. proszę dodać imię i nazwisko, bym mógł zidentyfikować płatnika. Proszę o podanie adresu (przy kontaktowaniu się ze mną lub w tytule przelewu), po zaksięgowaniu wpłaty wyślę książkę (dowód wpłaty przyspieszy sprawę). Wysyłka zagraniczna to 57 zł + 22,7 zł = 79 zł i 70 gr. Ewentualnie kurierem GLS – Polska: 15,98 zł, Europa: od 69,00 zł. Inne formy wysyłki są do uzgodnienia. Rezygnuję ze sprzedaży poprzez Allegro i E-Baya. Książka jest też formą buntu przeciwko rodzimemu rynkowi wydawniczemu, więc teraz oddawać 10% wpływów innemu pośrednikowi średnio mi się uśmiecha. Jeśli będą takie głosy, że taka forma sprzedaży jest potrzebna, to ją wprowadzę, ale książka będzie w cenie 63 zł 40 gr + koszty przesyłki.

Marek Sobski, rocznik 1983, urodzony w Krośnie Odrzańskim, absolwent Uniwersytetu Zielonogórskiego, historyk. Autor książek „Lictorian Fasces over England. Regia Aeronautica in action against England 1940–1941” i dwutomowej „Crickets against Rats. Regia Aeronautica in the Spanish Civil War 1936-1939”, a także kilkudziesięciu artykułów popularnonaukowych w magazynach Technika Wojskowa Historia, Militaria, Militaria XX Wieku, Lotnictwo i Okręty. Od końca 2011 roku propagator wiedzy o historii włoskiej wojskowości w pierwszej połowie XX wieku udostępnianej czytelnikom za pomocą bloga „Wojna Mussoliniego” i mediów społecznościowych.

Książka przybliża działania włoskiego zgrupowania broni podwodnej biorącego udział w zmaganiach atlantyckich podczas drugiej wojny światowej. Przez umiejscowioną we francuskim porcie Bordeaux bazę Betasom przewinęły się ogółem 32 okręty podwodne pływające pod trójkolorową banderą Marynarki Królewskiej (Regia Marina). Przedstawiono ze szczegółami niemal dwieście wykonanych przez nie patroli bojowych, omówiono wszystkie zwycięstwa i porażki. Praca przybliża również historię samej bazy, doktrynę włoskich podwodników, biogramy dowódców, okręty oraz inne czynniki mające wpływ na sukcesy i niepowodzenia. Włosi działania na Atlantyku rozpoczęli źle, z powodu braku wcześniejszych doświadczeń okazali się nieprzygotowani do czekających ich działań, jednak uporem i ciężką pracą zdołali przekształcić swój kontyngent atlantycki w bardzo skuteczną machinę wojenną. W dużej mierze dzięki wysiłkom marynarzy z Betasom włoska marynarka może szczycić się mianem szóstej najskuteczniej floty podwodnej w historii istnienia tego rodzaju broni.

Spis treści:

Wstęp
1. Powstanie Betasom
2. Doktryna, okręty, dowódcy
3. Droga do Bordeaux
4. Pierwsze patrole z Betasom
5. Ciężka zima na północnym Atlantyku
6. Na wodach pomiędzy Azorami i Gibraltarem
7. Przełom lat 1941/1942 na południowym Atlantyku
8. Na amerykańskich wodach
9. Zmierzch Bogów
10. Włosi na Dalekim Wschodzie
Zakończenie
Aneks 1 – los okrętów wchodzących w skład włoskiej Grupy Atlantyckiej
Aneks 2 – Statki zatopione przez okręty Regia Marina w bitwie o Atlantyk
Aneks 3 – Statki i okręty uszkodzone przez okręty Regia Marina w bitwie o Atlantyk
Aneks 4 – Najważniejsze daty z historii okrętów, ich stocznie macierzyste oraz znaczenie ich nazwy
Bibliografia

Pozdrawiam,

Marek Sobski

Posted on 7 sierpnia, 2019
Posted by admin
28 komentarzy »
Filed under: Regia Marina na Oceanie Indyjskim, włoska Regia Marina, włoskie okręty podwodne, włoskie okręty podwodne na Atlantyku
Tags: baza Betasom, Betasom

sie

Zdjęcia do książki „Betasom”

Niepublikowana dotąd na Wojnie Mussoliniego kronika dotycząca włoskich okrętów podwodnych biorących udział w bitwie o Atlantyk. Głos się niestety trochę rwie, ale lektor przedstawia dwóch asów widocznych na migawkach: Gianfranco Gazzanę-Priaroggię i Emilio Olivieriego:

Pierwsi przedpremierowicze książki „Betasom. Włoska broń podwodna na Atlantyku (1940-1945)” powinni dzisiaj znaleźć ją w swoich skrzynkach pocztowych. Dlatego pora podlinkować Wam trochę zdjęć. Jak wiecie, kupić ich dla tej książki nie byłem w stanie. Koszty wydruku wzrosły – zmiana układu tabel i nowa czcionka spowodowały, że rozrosła się ona ze 180+ stron do 200. Ponadto wydrukowano 60 dodatkowych egzemplarzy i dano mi wybór – na przemiał albo kupuję. Cóż było czynić. Dodajmy do tego koszty zakupu kopert, znaczków etc. i tym sposobem na moim koncie bankowym do bieżącego życia został ledwie tysiączek. Kończąc ten wątek: sprzedaż „Betasom” i niebawem uruchomienie Patronite ma w moim zamyśle pomóc przygotować kolejne propozycje już z ilustracjami (zdjęciami, mapami). Stawka sprzedaży tej pierwszej książki wydanej własnym nakładem to operacja ratująca życie moje i strony, albo gwóźdź do trumny, bo niestety tak skończyło się dla mnie pokładanie wiary w jednego z wydawców. Ale mniejsza z tym. Obiecałem w kwestii zdjęć, że pójdziemy trochę na około i umieszczę je na blogu, poniżej linkuję wspomnianą galerię (link do niej umieszczono we wstępie do książki) i kilka kolejnych:

Betasom 1940-1945

https://www.alamy.com/search.html… (piękne zdjęcia, koszt zdjęcia 50 €/szt.)

https://patrimonio.archivioluce.com/luc…/search/result.html… (kilka lat temu koszt zdjęcia 125 €/szt.)

http://dati.acs.beniculturali.it/SecondaGuerraMondiale/ (z listy pod tytułem „Luogo” należy wybrać Bordeaux i mamy fotorelację z powrotu okrętu „Barbarigo” dowodzonego przez Enzo Grossiego do Betasom – czytelnicy książki szybko dowiedzą się, czemu temu wydarzeniu nadano taką pompę; koszt zdjęcia to ok. 10 €/szt.).

Ceny zdjęć podaję trochę z premedytacją, bo nie chcę, by ich brak stanowił zarzut w moją stronę. Bez wsparcia czytelników nie podołam z ich zakupem, choć zdjęcia dla tego tematu są tak kosmicznie drogie (najtańsze po 6 €/szt.), że tu chyba tylko wsparcie ministerialne by pomogło.

Oficjalna premiera książki w najbliższą środę około południa. Na obecną chwilę wyszło ode mnie 70 książek. Kilka przelewów nie zostało zaksięgowanych (zwłaszcza te z poczty i w obcych walutach), ale dzisiaj powinny dotrzeć. Wszystkie egzemplarze są wysyłane na bieżąco. Mam nadzieję, że kontakt ze mną jest bezproblemowy i wszystkie sprawy pomału poukładaliśmy. Oczywiście zamówienia można składać nadal (w komentarzach, na PW i na maila: marek.sobski@interia.eu), ale w dniu premiery będzie już Allegro i E-Bay i to powinno bardzo usprawnić całą sprawę.

Posted on 5 sierpnia, 2019
Posted by admin
1 Comment »
Filed under: Publikacje, włoska Regia Marina, włoskie okręty podwodne, włoskie okręty podwodne na Atlantyku
Tags: baza Betasom, Betasom

gru

Tricolore ostatnią flagą Osi w Europie?

Piechota morska z pułku „San Marco” w bazie Betasom w Bordeaux. Kilka świeżych ustaleń wynikłych podczas prac nad książką.

Personel bazy Betasom, liczący we wrześniu 1943 r. 105 oficerów oraz 1900 podoficerów i żołnierzy, w zdecydowanej większości zdecydował się pozostać wiernym sojuszowi z Niemcami i przystał do R.S.I . Uczyniło tak 80% personelu wojskowego i 100% personelu cywilnego .

W tym samym czasie w Gdańsku było ok. 500 włoskich marynarzy (odebrali 9 U-Bootów typu VII C i rozpoczynali szkolenie). Stanęli przed wyborem – dalsza walka u boku Niemców lub obóz dla internowanych. Dziewięćdziesiąt procent wybrało wytrwanie w sojuszu, później zostali odesłani do Bordeaux .

Dalszy los tych ludzi jest mieszany – część weszła w skład dwóch ostatnich włoskich okrętów pozostających w Betasom (wcielono je do Kriegsmarine), część stanowiła personel techniczny, wielu odesłano do Włoch, by pomogli budować marynarkę republikańską (R.S.I.)

We Francji stworzono także ciekawy twór – „Divisione atlantica dei Fucilieri di Marina” (Atlantycka dywizja strzelców morskich). Liczyła ona jednak tylko trzy kompanie piechoty morskiej i baterię artylerii. Jej siły zostały rozdzielone pomiędzy Bordeaux, Saint Nazaire, Lorient, La Rochelle i Ouessant z zadaniami obrony wybrzeża. Dopiero 17 maja 1945 r. ostatni z Włochów poddali się aliantom. I tu ciekawostka – ponoć ostatnią flagą Osi opuszczoną na terenie Europy była właśnie włoska tricolore owych strzelców morskich (E. Andò, Betasom. I sommergibili italiani negli oceani, Italia Editrice, Campobasso 1997).

Posted on 21 grudnia, 2018
Posted by admin
No Comment »
Filed under: Bez kategorii
Tags: baza Betasom, Betasom

gru

Nadchodzi książka o Betasom…

Okręt podwodny „Giuseppe Finzi” wchodzi do bazy Betasom w Bordeaux. Na pierwszym planie piechota morska z pułku „San Marco”, która strzegła przed francuskim ruchem oporu i atakami komandosów obiektów włoskiej bazy atlantyckiej.

Myślę, że już czas podać to oficjalnie – kończę pracę nad książką o udziale włoskiej broni podwodnej w Bitwie o Atlantyk. Deadline wyznaczyłem sobie na okres 1-15 lutego, więc sprawa ma się już ku końcowi. Na razie wszelkie inne szczegóły pozostają objęte tajemnicą handlową, ale po nowym roku będę mógł (a nawet musiał) napisać więcej. Jedno jest już pewne: mało będzie wodolejstwa, bardzo dużo będzie konkretów i moja praca ze szczegółami opisze każdy patrol bojowy Włochów na Atlantyku (ale nie tylko, bo i na Oceanie Indyjskim i Pacyfiku się oni pojawili). Mimo huku pracy postaram się wyrobić średnią dwóch-trzech wpisów w tygodniu.

To tak żeby trochę przybliżyć temat, kolejne podsumowanie udziału włoskiej broni podwodnej w wojnie o tonaż. Cytaty z pracy E. Bagnasco, M. Brescia, „I sommergibili italiani 1940-1943, Parte 2 – Oceani”, Albertelli Edizioni Speciali, Parma 2014 . Uwagi w nawiasach moje. Do poniższych liczb należy jeszcze dodać dwie uwagi – Włosi nie partycypowali w „złotym czasie” U-Bootów z początku wojny, a już w pełni brali udział w ich pogromie datującym się od początków 1943 r.

Z 31 okrętów, które operowały na oceanach będąc pod zwierzchnością bazy Betasom w Bordeaux (liczba ta powinna wynosić 30 – „Perla” i „Guglielmotti”, uciekinierzy z Afryki Wschodniej, nie wykonywały patroli bojowych na Atlantyku, a jedynie z Francji przedarły się na Morze Śródziemne) w walce stracono 16 (zginęło 760 włoskich marynarzy). Na konto tych okrętów zapisano zatopienie 109 statków handlowych o sumarycznym tonażu 568 743 BRT, ponadto ciężkie uszkodzenie kolejnych czterech o tonażu 35 765 BRT (chodzi o jednostki, które już nie wróciły na morze, polska literatura ukuła na to termin statków „zniszczonych”, ale włoscy badacze podchodzą do sprawy uczciwiej, przynajmniej w mojej ocenie) (należy także pamiętać o ciężko uszkodzonym kanadyjskim niszczycielu „Saguenay”). Oznacza to, że na każdy włoski okręt przypada 3,51 zatopionego statku i tonaż 18 927 BRT (wg. mnie 30 okrętów i liczby kształtują się tak: 3,63 i 18 958 BRT; w obu przypadkach liczymy jedynie 109 zatopionych statków, bez ciężko uszkodzonych).

Są to liczby, które po części odkupiły słabe wyniki osiągane na Morzu Śródziemnym (przy czym Włosi nie powinni przesadzać z tym samobiczowaniem się za wyniki z tego akwenu, to zupełnie inna specyfika, inne okręty – często małe, przybrzeżne, i inne zadania im powierzone – „oczy floty”, misje transportowe etc.), pokazujące, że jeśli użyto ich do zadań korespondujących z ich charakterystykami (duże okręty, o dużej autonomii, uzbrojone najczęściej w dwa działa, by w jak najbardziej ekonomiczny sposób zgładzać wrogie statki – oszczędność torped, której od włoskich kapitanów wręcz wymagano), włoskie okręty miały porównywalną efektywność działania z innymi największymi flotami biorącymi udział w konflikcie (sukcesów polskiej broni podwodnej nie ma nawet co porównywać do sukcesów pojedynczych włoskich okrętów z Betasom, ale tutaj znowu wracamy do specyfiki działań na Morzu Śródziemnym, a nie oceny kwalifikacji marynarzy poszczególnych flot – uwaga zwłaszcza dla tych, którzy lubią wszystko upraszczać i posługiwać się schematami myślowymi).

Odnosząc się do samych tylko U-Bootów, które odnosiły największe sukcesy, w 1940 r. wyniki indywidualne włoskich okrętów były znacznie gorsze, w 1941 r. wyniki U-Bootów przewyższały czterokrotnie wyniki okrętów z Betasom, ale w latach 1942-1943 wyniki obu sojuszniczych flot podwodnych praktycznie się zrównały (cały czas mowa o przeliczniku okręt/średnia zatopionego tonażu) .

Wynik włoskich okrętów to około 5,9 % sukcesów osiągniętych przez setki niemieckich U-Bootów (i 30 włoskich) w tym rejonie operacyjnym (Atlantyk, Ocean Indyjski) i w tym okresie czasu (10 czerwca 1940 – 8 września 1943 r.). Zwiększające się z czasem sukcesy włoskich okrętów należy przypisać rosnącemu doświadczeniu i lepszemu wyszkoleniu uzyskanemu w międzyczasie (dużą zasługą były tutaj kursy w gdyńskiej szkole U-Bootwaffe), a także poprawie charakterystyk włoskich okrętów, która się dokonała (w Betasom upodobniono włoskie okręty do U-Bootów).

Posted on 19 grudnia, 2018
Posted by admin
No Comment »
Filed under: włoska Regia Marina, włoskie okręty podwodne, włoskie okręty podwodne na Atlantyku
Tags: baza Betasom, Betasom, włoskie okręty podwodne na Atlantyku

gru

Garść statystyk na temat Betasom

Okręt podwodny „Maggiore Baracca” powraca do bazy Betasom w Bordeaux, czerwiec 1942 r. Trochę statystyk dotyczących działań włoskich okrętów na Atlantyku.

Ogółem przez Betasom przewinęły się 32 okręty. 28 przedarło się tutaj przez Gibraltar z Włoch, cztery ewakuowało się z Afryki Wschodniej (dwa z nich nie wykonały nawet patrolu z Francji i przedarły się stąd na Morze Śródziemne). Włosi zatopili 101-109 statków o tonażu ok. 570 000 BRT, na co potrzeba było 189 patroli bojowych. Wynik mógł być z pewnością lepszy, ale włoska flota najpierw musiała przystosować się do działań na oceanie i wkomponować się w trwającą wojnę o tonaż. W tym okresie (zima 1940/1941 r.) stracono kilka okrętów (cztery bodajże – jedyne, które nie zanotowały żadnego sukcesu) podczas ich pierwszych patroli. Dziesięć okrętów wycofano dość szybko (większość w drugiej połowie 1941 r.) do Włoch.

Straty na Atlantyku wyniosły ogółem 16 zatopionych włoskich okrętów podwodnych. To oznacza, że za każdy z nich alianci musieli „zapłacić” 35 625 BRT. Innym skutkiem włoskiej obecności było ogromne rozproszenie środków ZOP sprzymierzonych. Włoskie okręty miały większą autonomię i w okresie, gdy Niemcy skupiali się na Morzu Północnym, Regia Marina dokonywała ataków m.in. w rejonie na zachód od Gibraltaru, wzdłuż zachodnich wybrzeży Afryki (aż po Freetown) i na wodach obu Ameryk. Pojedyncze okręty zapuszczały się także na Ocean Indyjski.

Posted on 8 grudnia, 2018
Posted by admin
No Comment »
Filed under: włoskie okręty podwodne, włoskie okręty podwodne na Atlantyku
Tags: baza Betasom, Betasom, włoskie okręty podwodne na Atlantyku

gru

Załoga kpt. pil. Mariana Kucharskiego vs Reginaldo Giuliani

Włoski okręt podwodny „Reginaldo Giuliani” atakowany przez łódź latającą Short „Sunderland” z No. 10 Squadron RAAF, 1 września 1942 r., wody Zatoki Biskajskiej. Chyba już kiedyś coś o tym wspominałem, ale jako że wątek polski, to zaryzykuję powtórkę.

„Reginaldo Giuliani” (capitano di fregata Giovanni Bruno) opuścił włoską bazę w Bordeaux 24 czerwca 1942 r. i ruszył na patrol w strefie na południe od Bahamów. Odnotował następujące zatopienia: brytyjski motorowiec „Medon” (5444 BRT; 10 sierpnia), amerykański parowiec „California” (5441 BRT; 13 sierpnia) i brytyjski parowiec „Sylvia de Larrinaga” (5218 BRT; 14 sierpnia).

16 sierpnia przerwano patrol i obrano kurs na francuskie wybrzeże. Niebawem „Giuliani” miał okazję potwierdzić, że włoskie okręty, choć bardzo masywne, mało zgrabne pod wodą i powolne na wodzie, to jednak były niesamowicie wytrzymałe.

1 września około południa, niedaleko od bazy w Bordeaux, okręt zaatakował jeden po drugim trzy „Sunderlandy”, dwa z 10. Dywizjonu RAAF i jeden z 461. Dywizjonu RAF. Przy pierwszym ataku obyło się bez strat i uszkodzeń. Dalsze ataki były już jednak tragiczne w skutkach. W pobliże okrętu zrzucono trzy bomby 113 kg. Włoscy strzelcy otworzyli ogień, twierdzili, że trafili jednego z napastników, ciężko go uszkadzając. „Sunderlandy” przerwały atak, ale „Giuliani” został mocno poturbowany, na pokładzie byli zabici i ranni. C.F. Bruno podczas pierwszego podejścia wrogiego samolotu został ranny w gardło i musiał przekazać dowodzenie zastępcy tenente di vascello Aredio Calzinga. Poległ sierżant Enzo Grimaudo, a sierżany Giovanni De Santis odniósł śmiertelną ranę. Na pokładzie „Giulianiego” nie było światła, okręt powoli tonął. Na skutek przestrzelin powstałych od ognia z broni pokładowej, w okolicach sekcji nr. 2 zaczęło wyciekać paliwo, pozostawiając widoczny ślad na wodzie. Sytuację zdołano opanować i skierowano się w stronę hiszpańskich wybrzeży, a następnie zadecydowano o kontynuowaniu marszu do Bordeaux.

Następnego dnia okręt był jeszcze trzykrotnie atakowany z powietrza. Dwa razy zdołał zejść pod wodę. Włoska literatura podaje, że za trzecim razem atakował go „Wellington” z czechosłowacką załogą, który zrzucił sześć bomb i ostrzelał pokład okrętu z broni pokładowej. Uszkodzone zostały m.in. zbiorniki balastowe i podwójne dno na lewej burcie. Z akcji wyłączono także działo. „Giuliani” dryfował przez dwie godziny, dopiero później zdołano wznowić rejs. Sprawcami tego ataku byli jednak polscy lotnicy z polskiego 304. Dywizjonu Ziemi Śląskiej im. Ks. Józefa Poniatowskiego. Nad Zatokę Biskajską wystartowało sześć samolotów. Załoga „Wellingtona” IC „A” (HF894) pilotowana przez kpt. pil. Mariana Kucharskiego zauważyła wynurzony okręt podwodny, ostrzelała go z broni pokładowej i krótko po 12.40 zaatakowała sześcioma bombami głębinowymi. Okrętem wstrząsnęły potężne eksplozje trzech bomb, w tym tych rozrywających się pod kadłubem. Na pokład spadły masy wody, zabierając ze sobą sternika Andreę Assaliego i marynarza Francesco Peraliego. Polacy powtórzyli nalot, ostrzeliwując pokład z broni pokładowej i zrzucając 227-kg bombę głębinową. Później powtórzyła się podobna sekwencja. Włosi nie byli w stanie odpowiedzieć ogniem z działa, ani manewrować, doszło także do dużego wycieku ropy. Na pokładzie pojawiła się załoga, strzelcy samolotowi otworzyli do niej ogień. Kilku marynarzy wpadło do wody. Unieruchomiony okręt przechylał się na lewą burtę, zaś za sterem z pokładu samolotu widziano dużą plamę oleju. Z samolotu wykonano zdjęcia i zawrócono do bazy z powodu kończącego się paliwa. Uznano atak za bardzo udany, zaś okręt za poważnie uszkodzony.

„Giuliani” zdołał jednak dokuśtykać do hiszpańskiego Santanderu. Tam przebywał 60 dni, przechodząc naprawy. 8 listopada 1942 r. był w stanie wyjść w morze i następnego dnia osiągnął bazę Betasom w Bordeaux.

Posted on 6 grudnia, 2018
Posted by admin
No Comment »
Filed under: włoskie okręty podwodne, włoskie okręty podwodne na Atlantyku
Tags: baza Betasom, Betasom, okręt podwodny "Reginaldo Giuliani", włoskie okręty podwodne na Atlantyku

wrz

Gianfranco Gazzana Priaroggia w „Okrętach”

Niebawem w sprzedaży ukażą się „Okręty” nr. 3(45)/2016, a w nich m.in. artykuł mojego autorstwa o asie włoskiej broni podwodnej Gianfranco Gazzana Priaroggia. Tradycyjnie polecam, zapraszam!

Spis treści numeru:

Bohdan A. Kuliński – „Napoleon mórz”. Służba admirała Horatio Nelsona w Royal Navy

Marek Sobski – Gianfranco Gazzana Priaroggia

Stefan Dramiński – Japoński lotniskowiec „Akagi”

Jan Radziemski – Operacja „M”. Japońska inwazja na Filipiny w 1941 roku

Daniel Pastwa – U 486 – zagłada „Czarnego wilka” Dönitza

Bartłomiej Błaszkowski – Medal Morski w Dzienniku Ustaw RP

Ekstradodatek – rysunki japońskiego niszczyciela „Akizuki”

Posted on 13 września, 2016
Posted by admin
No Comment »
Filed under: włoska Regia Marina, włoskie okręty podwodne, włoskie okręty podwodne na Atlantyku
Tags: baza Betasom, Gianfranco Gazzana Priaroggia

lis

Wachta na pomoście „Barbarigo”

Wachta na pomoście sommergibile „Barbarigo” przeczesuje horyzont, jeden z atlantyckich patroli okrętu.

„Barbarigo” był drugim, po „Malaspina”, włoskim okrętem podwodnym, który zjawił się w bazie Betasom we francuskim Bordeaux (8 września 1940). Wykonał 11 patroli atlantyckich, podczas których zatopił siedem statków o sumarycznym tonażu 39.300 BRT. Rzadko jednak pamięta się o tych sukcesach okrętu, częściej jest on kojarzony ze zgłoszeniem rzekomego zatopienia dwóch pancerników US Navy. „Barbarigo” został w 1943 r. przebudowany na podwodny transportowiec materiałów strategicznych. Przepadł na wodach Zatoki Biskajskiej w czerwcu 1943 r., prawdopodobnie zatopiony przez samolot. Okręt wykonywał wówczas pierwszy swój rejs na Daleki Wschód.

Posted on 29 listopada, 2014
Posted by admin
No Comment »
Filed under: zdjęcie dnia
Tags: baza Betasom, okręt podwodny "Barbarigo", włoskie okręty podwodne na Atlantyku

La guerra di Mussolini