Wojna Mussoliniego

Okręt podwodny „Acciaio” w stoczni Odero-Terni-Orlando del Muggiano przed swoim wodowaniem, 22 czerwca 1941.

10 lipca 1943 okręt podwodny „Acciaio”, którym dowodził tenente di vascello Vittorio Pescatore, opuścił La Maddalena (Sardynia) i skierował się ku Sycylii. Był to jeden z włoskich okrętów, które wysłano na południe w daremnej próbie przeciwdziałania alianckiemu lądowaniu na wyspie. „Acciaio” miał przekroczyć Cieśninę Messyńską i osiągnąć strefę polowania w rejonie północnych (lub wschodnich) wybrzeży Sycylii. Po opuszczeniu Maddaleny nie było więcej informacji o okręcie.

Dalsze losy okrętu stały się jasne dopiero po wojnie. O 20.22 (lub 20.36) 13 lipca, na wodach Przylądka Capo Vaticano, na północ od Cieśniny Messyńskiej i na południe od zatoki Gioia Tauro, brytyjski okręt podwodny „Unruly”, który został wysłany wraz z innymi okrętami na wody Sycylii z zadaniem przeciwdziałania ewentualnej interwencji włoskiej floty w czasie lądowania desantu na wyspie, będąc w zanurzeniu zauważył płynący w jego rejonie „Acciaio”. Włoski okręt płynął na południe, w stronę Capo Vaticano, komunikujący się ze znajdującą się tam stacją semaforową za pomocą sygnałów optycznych. Włoski okręt po opuszczeniu bazy w La Maddalena prawdopodobnie przekroczył Morze Tyrreńskie, aż osiągnął wybrzeże Włoch kontynentalnych, a następnie skręcił na południe. W nocy najpewniej podróżowano w wynurzeniu, a w dzień, by uniknąć ataków z powietrza, pod wodą.

„Unruly” skrócił dystans celem przeprowadzenia ataku torpedowego. O 20.44 oba okręty zbliżały się, „Acciaio” płynął kursem 140° z prędkością 11 w, brytyjski okręt płynął kursem 08°. Dowódca tego drugiego, kpt. mar. J. P. Fyfe, który uznał, że został dostrzeżony przez jakąś jednostkę nawodną, zmodyfikował swój plan ataku. O 20.49 (czas wg. dziennika pokładowego „Unruly”) wystrzelił pierwszą torpedę z 2700 m, a chwilę później kolejne trzy, mierząc do włoskiego okrętu. O 20.51.08 na „Unruly” dało się odczuć pierwszą eksplozję, pomiędzy 20.52.59 i 20.53.14 kolejne trzy.

Wystrzelenie czterech torped spowodowało czasowo niezamierzoną zmianę głębokości zanurzenia brytyjskiej jednostki, przez co Fyfe nie obserwował skutków ataku przez peryskop. Po kolejnych dwóch dniach patrolu „Unruly” zawinął do Bizerty, gdzie po przeczytaniu zapisków z dziennika pokładowego dowódca 10th Submarine Flotilla uznał, że zaatakowano włoski okręt podwodny, ale nie uzyskano trafienia.

Wydaje się, że ze względu na czas, jaki dzielił pierwszą eksplozję od kolejnych trzech, celna mogła okazać się jedynie pierwsza z wystrzelonych torped, a pozostałe trzy mogły rozerwać się na brzegu. „Acciaio” najpewniej zatonął natychmiast z całą liczącą 46 osób załogą. Włoski okręt zatonął na pozycji 38°35’ N i 15°49’ E, gdzie dno znajduje się na głębokości ponad 300 m (lub ok. 250 m). Na powierzchni pozostało jedynie trochę szczątków i ślady paliwa.

Model okrętu podwodnego „Acciaio” [źródło obrazka i więcej zdjęć: http://www.bilanciozero.net/lightskin/page.asp?id=175&mac=104&mn=235&sm=51]

Witam po przerwie. Zaczynamy od wpisów morskich. Obiecany Fiat G.55 będzie nieco później.

„Acciaio” należał do typu Platino, był przybrzeżnym okrętem podwodnym, wyporność 712/865 t, zbudowany w stoczni O.T.O. del Muggiano pomiędzy listopadem 1940 r. i październikiem 1941 r.

Okręt operował z bazy w Auguście, jego pierwszym dowódcą był tenente di vascello Ottorino Beltrami. 23 marca 1942 wyruszył na swój pierwszy patrol na wodach Cyrenajki. Patrol okazał się bezowocny, nie zaobserwowano podczas niego żadnej wrogiej jednostki.

W połowie czerwca 1942 r. „Acciaio” był częścią zapory stworzonej z czterech włoskich okrętów podwodnych, które rozmieszczone pomiędzy przylądkami Ferrat i Bougaroni (wybrzeża Algierii) miały przeciwdziałać alianckiej operacji zaopatrzenia Malty „Harpoon”. „Acciaio” ponownie nie dokonał żadnych obserwacji.

Na początku listopada okręt ponownie opuścił Augustę i skierował się na algierskie wody. O 6.17 10 listopada , kiedy „Acciaio” znajdował się w wynurzeniu, dostrzeżono z jego pokładu okręt zidentyfikowany jako krążownik typu Leander. Włosi zdołali podejść na 1300 m i odpalili dwie pary torped. Dwie torpedy przeszły przed dziobem atakowanej jednostki, jedna za rufą, a ostatnia pod kadłubem od strony rufy nie eksplodując jednak. Na pokładzie włoskiego okrętu odczuto jednak eksplozję. „Acciaio” zdołał wymknąć się pomimo gwałtownej reakcji eskorty.

Wieczorem 7 lutego 1943, na wodach Przylądka Bougaroni, dostrzeżono na „Acciaio” okręt zidentyfikowany jako angielski niszczyciel typu J. Wystrzelono ku niemu dwie torpedy, po czym okręt podwodny zszedł pod wodę. Obie torpedy trafiły w cel, ale jak się okazało nie był nim niszczyciel, a jedynie trawler zwalczania okrętów podwodnych „Tervani” (409 t). W momencie trafienia holował on francuski zbiornikowiec „Moy Mazrout”, płynąc w eskorcie dwóch kolejnych trawlerów ZOP – „Achroite” i „Arnold Bennett”. „Tervani” został trafiony o 23.27, po czym zatonął w szybkim czasie na pozycji 37°22′ N i 6°14′ E. Spośród jego załogi udało się ocalić jedynie dwóch marynarzy.

Inne źródła (w tym najnowsze i najpewniejsze jakie posiadam) podają inną wersję wydarzeń. „Acciaio” o 23.30 miał atakować dwiema torpedami na pozycji 37°28′ N i 6°20′ E szybki angielski stawiacz min HMS „Abdiel”, który zdołał wyminąć pociski, a „Tervani” miał paść ofiarą okrętu podwodnego „Platino”.

CDN.