Kilkanaście dni jeszcze brakuje, ale „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” właściwie kończy swój pierwszy roczek na tym świecie. Cena wynosi 45 zł + koszty wysyłki. Nadal dostępnych jest 309 z 560 wydrukowanych egzemplarzy. Liczbę tę podaję nieprzypadkowo, gdyż chciałbym odnieść się do naszych wczorajszych dyskusji na temat wydania książki na Amazone, a niektórzy przyjęli taką decyzję z rozczarowaniem.
Polski rynek wydawniczy jest trudny i nieprzewidywalny. Ja jako autor chcę godnie zarobić, a wydawcy tanio książkę kupić, bo boją się narobić sobie strat w przypadku niższej niż zakładana sprzedaży książki. Proste i oczywiste. Jestem jednak naprawdę otwarty na rozmowę i rozważę każdą ofertę wydania po polsku Afryki Wschodniej 1940-1941.
Uważam jednak, że największą szansę na polskie wydanie daje nam sam Amazone, który już od dłuższego czasu szykuje się ponoć do wejścia na polski rynek. Wznoszę modły żeby się to udało. Ja z chęcią przygotowałbym polską wersję na tę platformę, ale obecnie jej stanowisko jest jasne: nie jest wspierany język polski. W związku z tym, sprzedaż publikacji w języku polskim była kilkakrotnie blokowana. I nic z tym nie zrobimy.
Wydanie książki nakładem własnym, tak jak „Betasom” nie wchodzi w grę, gdyż musiałbym otwierać działalność gospodarczą: literalnie płacić prawie 2000 zł/mies. na ZUS. Absurd. System tak działa, że zmusza mnie do publikowania za pośrednictwem Amazone i podatki zamiast w Polsce będę płacił w USA…
Jeśli uda się coś zrobić z tą całą sytuacją, to natychmiast dam Wam znać. Jeśli Amazone wejdzie do Polski to obiecuję nadrobić wersję polską wszystkich książek w przeciągu kilku tygodni.
Opór resztek Dywizji „Folgore” był rzeczywiście godny podziwu – Agencja Reutera, 8 listopada 1942 roku.
Przypominam, że od wczoraj zbieram zapisy na książkę „Land campaign in East Africa 1940-1941. War of Mussolini vol. 1”. Wszystkie szczegóły znajdziecie pod tym linkiem: http://wojna-mussoliniego.pl/?p=6238
Akcja wojsk brytyjskich koncentrowała się na wąskim odcinku w rejonie wzgórza (koty) 105 w centrum pozycji „Folgore”, kilka kilometrów na północ od Qaret el Himeimat. Saperzy mieli ustanowić przejścia przez pole minowe „January”, którym później miały ruszyć w kolumnach brygady 7. DPanc. 4. BPanc. miała na stanie czołgi „Stuart” i „Grant” oraz samochody pancerne, a 22. BPanc. czołgi „Grant”, „Crusader” i „Stuart”. Północną flankę zabezpieczał 7. batalion Queen’s Royal Regiment. Na południu RAF i brytyjska artyleria miały postawić gęstą zasłonę dymną. Długą na tym odcinku na trzy kilometry linię bezpieczeństwa za polem minowym „January” obsadziły trzy włoskie kompanie. 6., 19. i 22. kompanie miały razem 450 ludzi, 12 armat ppanc. 47mm/32 i wsparcie moździerzy. Ponadto kolejne cztery 47-mm armaty przydzielił tu 185. part. spad.
O 21.00 wyruszył z podstaw wyjściowych 7. batalion Queen’s. Anglicy wdarli się na pole minowe w miejscu, gdzie nie było włoskich pozycji. Jednak już dalszy marsz odbywał się po linii równoległej do występu frontu zajmowanego przez spadochroniarzy. W końcu Anglicy musieli dostać się pod ostrzał 22. kompanii guastatorów i 6. kompanii piechoty spadochronowej, które zajmowały pozycje na południe od linii marszu 7. batalionu. Wymienione włoskie kompanie zajmowały północno-wschodni narożnik pierwszej linii włoskiej obrony. Natychmiast do akcji włączyła się artyleria i moździerze z „Folgore”. Batalion Queen’s natychmiast znalazł się w fatalnym położeniu. Mimo wszystko kompanie „A” i „D” zdołały wedrzeć się na włoskie pozycje i zająć nawet jedną z głównych pozycji w tym sektorze włoskiej linii bezpieczeństwa. Zginęło tam 10 Włochów, a ośmiu trafiło do niewoli. Dalszy marsz w kierunku południowym został powstrzymany gwałtownym kontratakiem spadochroniarzy. Obie strony poniosły ciężkie straty. W końcu jednak Anglicy zostali odrzuceni, zostawiając za sobą małe grupki żołnierzy, których otoczono i wzięto do niewoli. Batalion nie dotarł do szlaku nazwanego przez Włochów „Whisky” i z dużymi problemami przeszedł do obrony. Stracił 76 zabitych, w tym swojego dowódcę ppłk Rodericka Burtona, oraz 104 rannych. Ponadto nieokreśloną liczbę żołnierzy wziętych do niewoli.
Główny atak poprzedziła nawała artylerii. Wszystkie dostępne brytyjskie haubicoarmaty 25-funtowe prowadziły ostrzał, co każde trzy minuty przenosząc ogień o 100 jardów (niecałe 100 metrów) do przodu. Ostrzał niszczył pozycje, przeciął linie telefoniczne, uniemożliwił także ewakuacje rannych. Ludzie czekali na swoich pozycjach na nieunikniony atak.
Walką przejścia przez pole minowe „January” próbowała otworzyć grupa zadaniowa (Task Force) z 7. DPanc. Składała się z 44. Reconnaissance Regiment (wydzielony ze skład 44. DP), dwóch kompanii 1. batalionu Rifle Brigade, dwóch drużyn saperów, plutonu czołgów „Stuart”, baterii dział przeciwpancernych i sześciu czołgów-trałów „Scorpion”. Jak na wielu innych odcinkach po stronie alianckiej doszło do opóźnień spowodowanych mało widocznym oznaczeniem bezpiecznych przejść przez pola minowe. Zawiodły czołgi „Scorpion”, które wyeliminowały uszkodzenia od ognia włoskich dział i eksplodujących min lub straty wśród ich załóg. Min trzeba było poszukiwać i wydobywać je w bardziej klasyczny sposób. Opóźnienie tych prac miało kluczowe znaczenie dla dalszego biegu wydarzeń. Około 1.30 przez dwa północne przejścia wdarła się kompania „A” z 1. batalionu Rifle Brigade, a korytarzem południowym kompania „B”. Kompania „A” zniszczyła szereg włoskich pozycji, ale już w pobliżu pola minowego „February” była kontratakowana i silnie ostrzeliwana. Kompanię „B” skutecznie powstrzymało włoskie gniazdo karabinów maszynowych, które zadało brytyjskiej piechocie silne straty, a próby jego uciszenia spełzły na niczym.
Pomiędzy 2.00 i 4.00 w nocy 23/24 października udało się w końcu wyznaczyć przejścia dla czołgów, które nadciągały, pokonując wcześniej dziesięć kilometrów przez ziemię niczyją. Po wyjątkowo zaciętej walce brytyjska piechota uchwyciła dwa przyczółki w pozycjach obronnych włoskich kompanii (6. i 19.). Szósta kompania z „Folgore” została niemal zniszczona, 19. trzymała się nieco lepiej. Generał Harding nie zaczekał na zakończenie prac przez saperów i rzucił naprzód 22. BPanc. Na jej prawym skrzydle 5. Royal Tank Regiment przedostał się przez pola minowe i penetrował tyły pierwszej linii włoskiej obrony, wpadając także na pozycje 22. kompanii guastatorów. Wiele włoskich pozycji zostało okrążonych. Czołgi podjęły próbę przebicia się do pozycji 16. kompanii na głównej linii obrony, ale zostały rozproszone i odpędzone przez celny ostrzał Włochów.
O wschodzie słońca cała brygada znalazła się już za polem minowym „January”, jednak 4. BPanc. nadal pozostawała na wschód od tej zapory. Anglicy zdołali wyeliminować całe wybrzuszenie włoskich pozycji, ale za cenę ciężkich strat, zwłaszcza w grupie zadaniowej oczyszczającej pola minowe. Mimo wszystko o 5.30 spróbowała ona wykonać przejścia przez położone bardziej na zachód pole minowe „February”, ale została powstrzymana przez ostrzał VI bspad. Atakować dalej próbowały także czołgi, ale ostrzelały je działa 75 mm i haubice 100 mm. Interweniowały także niemieckie czołgi oraz pięć dział samobieżnych Semovente da 75mm/18 z DPanc. „Ariete”. Zniszczenie trzech czołgów i kilku innych pojazdów zastopowało 22. Brygadę. Dalsze natarcie okazało się już niemożliwe.
Włoska 6. kompania liczyła na początku walki 130 ludzi, na drugą linię obrony ewakuowało się już ledwie 17 spadochroniarzy. Także 19. kompania przestała istnieć jako jednostka bojowa. Ogółem włoskie straty wyniosły 350 zabitych, rannych i wziętych do niewoli. 22. BPanc. straciła ok. 250 ludzi, 30 transporterów opancerzonych i trochę czołgów. Obie kompanie 1. batalionu Rifle Brigade straciły około 50% stanów wyjściowych. —————————————————————- Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 45 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu
Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:
Według danych podanych przez Giorgio Rochata w wydanej przez Napoleona V książce „Włochy na wojnie 1935-1943” w okresie od czerwca 1940 roku do 8 września 1943 roku do niewoli poszło 600 000 żołnierzy włoskich ze wszystkich rodzajów broni (z karabinierami i milicją faszystowską włącznie, ale z pewnością bez wojsk kolonialnych – chodzi tylko i wyłącznie o Włochów) na 4,5 mln zmobilizowanych. Wobec tego wychodzi, że w ciągu 38 miesięcy trwania wojny średnio co miesiąc broń składało 15 789.5 żołnierza włoskiego. Dużo to czy mało?
Tak się zamyśliłem jeszcze nad jedną ważną kwestią… Patronite. Bardzo dziękuję za wszystkie wpłaty i pora chyba pomyśleć nad jakimś sensownym systemem nagród, choć żyjemy w dziwnym kraju i ze wszystkim trzeba uważać. I tak:
Po pierwsze przypominam, że wpłaty są waszą wolną wolą, a prośbę motywuję pomocą na bieżące prowadzenie strony i zakup literatury, zdjęć i innych materiałów potrzebnych do powstania kolejnych publikacji. Istnienie strony nie jest zależne od tego, czy te wpłaty są, czy ich nie ma – inaczej byłoby to prowadzeniem działalności gospodarczej. Podobnież nie mogę przyznawać nagród zależnych od wysokości wpłaty (np. kto wpłaci 150 zł to książkę ma jak w banku), bo jest to ukryta sprzedaż, czyli znowu działalność gospodarcza. A ZUSu w wysokości prawie 2000 zł/miesiąc to ja raczej płacić nie chcę.
Ale regulamin Patronite przewiduje dobrowolne przekazanie nagród patronom. Uważam za zasadne za każde rozpoczęte 500 zł, które przekazaliście na moje konto (obecnie jest tego 770 zł + pieniądze zadeklarowane na kolejne miesiące) przekazać najaktywniejszemu patronowi jedną z książek mojego autorstwa. Portal Patronite udostępnia mi Wasze maile, więc mam do Was kontakt. Za pierwszą 500-kę książkę otrzyma Patron, który przekazał do tego czasu w sumie 300 zł (Pan Leszek. G., jeśli pamięć mnie nie myli). Liderem wyścigu o drugą książkę jest Pan. Marek Z. z sumą 270 zł (dotąd; liczymy to, co już realnie Patronite zaksięgował). Trochę to skomplikowane, ale Admin będzie czuwał i liczył.
Wybór książki pozostawiam oczywiście nagradzanym Patronom. A najbliższe plany to: anglojęzyczne wydanie „Betasom”, jeśli uda się to ogarnąć organizacyjnie, to „Kampania w Afryce Wschodniej 1940-1941. Część 1: Inwazja na Somali Brytyjskie” (anglojęzyczna z przeznaczeniem na Amazon) lub Caporetto 1917 (zobaczymy, jaka wersja będzie szybciej, Amazon czy Napoleon V). W każdym razie z osobami, które pragnę nagrodzić będę w kontakcie (dlatego proszę podawać aktualne maile!).
No i trzymajcie kciuki za mój projekt wydawania samemu za pośrednictwem platformy Amazone. Takie mamy prawo, że „Betasom” chyba zostanie jedynakiem w serii „Wojna Mussoliniego”, ale na zachodzie można wszystko i to tam będzie ona kontynuowana (na Amazonie można zamówić wersję na Kindle lub za dopłatą drukowaną). A wtedy wolność Tomku w swoim domku. Piszę co chcę i ile chcę, bez konieczności robienia skrótów etc.
Jednym słowem: potęga! Wszystkie książki chcę wydać także z polskimi wydawcami, ale znając realia, będą one raczej zainteresowane skrótami, a częścią tematów może nawet wcale (albo dadzą takie pieniądze, że wstyd wspominać, a nie dam się tak zaszufladkować, że będę oddawał prawa autorskie za grosze).
Wszystkie szczegóły będą podawane na bieżąco. Książka o Afryce Wschodniej to już być może perspektywa najbliższego lata!
Lato 1941 roku. Zdjęcie wykonano podczas ataku torpedowych SM.79 na jeden z maltańskich konwojów. Jedna z Savoi przedziera się pomiędzy pancernikiem i lotniskowcem. Sukcesy włoskiego lotnictwa torpedowego były istotne, ale mogły być zdecydowanie większe. Decydowało o tym kilka czynników: położenie priorytetu na atakowanie okrętów wojennych, a nie frachtowców i zbiornikowców, słabe wyszkolenie części załóg (oddziały torpedowe tworzono zmieniając specjalizację jednostkom bombowym czy rozpoznania strategicznego), ataki małą liczbą maszyn (ledwie po kilka, ekstremalnie rzadko kilkanaście), brak koordynacji z atakami konwencjonalnych bombowców (brak rozproszenia ognia plot. i sił myśliwców pokładowych), najczęściej brak eskorty własnych myśliwców (zwłaszcza w 1941 roku i do połowy 1942 roku, a to przez wzgląd na mały ich zasięg), długimi okresami brak celów (jeśli Malta była zaopatrzona, to na morzu nie działo się zbyt wiele), słabość przemysłu (ciągle bazowano na SM.79, SM.82 ogólnie rzecz biorąc zawiódł, a Cant Z.1018 nie zdążył wejść do służby), a nade wszystko siła przeciwnika – konwoje śródziemnomorskie były tymi najlepiej bronionymi (każdy okręt i statek „upychał” broń przeciwlotniczą w każdym wolnym kącie, eskortę wzmacniały krążowniki przeciwlotnicze, a osłonę dawały myśliwce pokładowe i te startujące z Egiptu). —————————————————————– Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 45 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu
Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:
Po południu 21 kwietnia 1941 roku dwa SM.79 z 278. Squadriglia, pilotowane przez Ten. Robone i Cap. Oscara Cimoliniego, startowały z libijskiego lotniska Berka odpowiednio o 16.50 i 17.25. Ich celem był atak na konwój AS 26. Robone twierdził, że trafił frachtowiec, którym miał być British Lord (6098 BRT), choć sukces przypisuję się raczej niemieckiemu Ju 88 (trafienie bombą). Maszyna Cimoliniego zaginęła potem bez wieści. Dopiero w 1960 roku pracownicy włoskiej kampanii paliwowej odnaleźli Savoię i resztki jej załogi 400 km na południe od Bengazi. Załoga M.M.23881 z powodu niedziałającego kompasu i radia zabłądziła w ciemnościach i musiała lądować awaryjnie na pustyni. Część załogantów doznała złamań i nie była w stanie ruszyć się z miejsca katastrofy. Strzelec 1° Aviere Gianni Romanini, a prawdopodobnie także jeden z jego kolegów, pomaszerowali na północ w poszukiwaniu pomocy. Szkielet Romaniniego odnaleziono 19 lat później na szlaku Jalo (Giallo)-Giarabub. Jednego z ciał nie odnaleziono, stąd sugestia, że poszukiwać pomocy ruszyło dwóch Włochów.
Pocztówka poświęcona LI Batalionowi Kolonialnemu. Mają buty czy nie mają? Raczej jakieś lekkie sandały. Na wielu pocztówkach i zdjęciach widać włoskich Ascari bez obuwia. Zatem nie tylko Etiopczycy butów nie nosili. Dla żołnierzy afrykańskich były one niewygodne, utrudniały poruszanie się w terenie i ogółem mówiąc zmniejszały zdolności marszowe jednostek kolonialnych. —————————————————————– Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 45 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu
Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:
Automatyczne działko przeciwlotnicze Scotti Isotta-Fraschini kal. 20mm, Afryka Północna.
Francja-elegancja chciałoby się rzec. Tenente di vascello Domenico Baffigo w gustownym szaliku z godłem 279. Squadriglia Autonoma Aerosiluranti (eskadra torpedowa). Baffigo był oficerem marynarki oddelegowanym do eskadry lotniczej, by swą wiedzą pomagać podczas ataków torpedowych (choćby po to, by załogi nie stuknęły własnej łajby), najczęściej latał z załogą Cap. Bernardiniego. Baffigo później został promowany do stopnia capitano di corvetta i miał objąć dowodzenie nigdy nieukończonym krążownikiem „Giulio Germanico” powstającym w Castellammare di Stabia k. Neapolu. Domenico Baffigo poległ 11 września 1943 roku podczas walk z Niemcami po włoskim zawieszeniu broni z Aliantami. Pośmiertnie odznaczono go złotym Medalem Waleczności Wojskowej.
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 45 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu
Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:
Godło 278. Squadriglia Autonoma Aerosiluranti, której mottem było „Pauci sed semper immites” (nieliczni, ale zawsze agresywni). W 1940 roku ta eksperymentalna w włoskim lotnictwie eskadra torpedowa liczyła ledwie cztery SM.79, ale do jego końca zaliczyła ciężkie uszkodzenie krążowników HMS „Kent”, HMS „Liverpool” i HMS „Glasgow”. Tak zaczęła rodzić się legendarna formacja Regia Aeronautica.
W okresie 8-13 lipca 1940 roku zaobserwowano dwa brytyjskie zespoły morskie płynące z Gibraltaru i Aleksandrii, co w konsekwencji doprowadziło 9 lipca do bitwy u Przylądka Stilo. Wrogie jednostki pływające atakowało około 500 bombowców SM.81 i SM.79, które zrzuciły około 2000 bomb, w większości o wagomiarach 100 i 250 kg (śmiesznych jak na atak na takie cele), bez osiągnięcia specjalnych rezultatów (krążownik HMS Gloucester nie wziął udziału w bitwie z powodu ataku Savoi z Rodos). Włosi stracili cztery bombowce, a uszkodzonych zostało kolejnych 85.
Sytuacja aż błagała na kolanach, by w tej sytuacji w walce wzięło udział lotnictwo torpedowe. Zważywszy na bliskość własnych baz (starcie na wodach Kalabrii) i słabość brytyjskiego lotnictwa pokładowego (o Fulmarach i Sea Hurricane’ach wtedy można było jeszcze tylko pomarzyć) szanse na przełomowe zwycięstwo Włochów urosłyby niepomiernie.
Cóż z tego, pierwsze pięć torpedowych SM.79 wykonało debiutancki atak na Aleksandrię dopiero 15 sierpnia. A o ironio… 26 lutego 1914 roku to Włosi jako pierwsi dokonali udanego zrzutu torpedy z pokładu samolotu. Naród wizjonerski, ale władze wojskowe miał dość twardogłowe… ————————————————————————————————-
Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 45 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu
Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:
1. Wojna Mussoliniego zmienia oblicze (o czym w punkcie drugim). W związku z tym książka „Betasom” przestaje być książką-cegiełką na dalsze jej prowadzenie. Dlatego obowiązuje nowa cena: książkę można od dzisiaj nabyć w cenie 45 zł.
Przesyłka listem poleconym na terenie Polski 8,4 zł. Wysyłam za granicę, wysyłam InPostem, można płacić PayPalem, wszystkie inne opcje także są do uzgodnienia.
2. Przyplątała się choroba, w żadnym razie nie z tych śmiertelnie groźnych, ale skutecznie wykrzywiająca życie. Czwarty miesiąc biorę leki i specjalnie poprawy nie widać – pewnie potrzebne będą dalsze konsultacje, nawet zagraniczne. Ponadto postanowiłem skorzystać z dobrych rad: mam nowego wydawcę artykułów, robię też zamach na cały rynek anglojęzyczny i tam spróbuję wydawać moje książki. A nawet bez tego polscy wydawcy zamówili tyle artykułów i książek, że nie mam pojęcia jak się z tym wyrobię. Dlatego nie mam żadnych szans prowadzić stronę na dotychczasowym poziomie. Od teraz będą się tutaj ukazywać jedynie krótkie ciekawostki i wzorem innych stron zdjęcia z krótkim opisem.
