Pierwsze walki „Ariete” w Afryce
Bersalierzy szykują się do odstawienia brytyjskich jeńców na tyły, upadek Tobruku, czerwiec 1942 r. Pojazd to zdobyczny Bedford MWD 15cwt. Korzystając z pewnej dość ogólnej książki przyglądamy się włoskiej broni pancernej w Afryce Północnej, z całym jej organizacyjnym miszmaszem. Pierwszy wpis o Dywizji Pancernej „Ariete”.
132. Divisione Corazzata „Ariete”, poza sztabem i służbami, składała się w latach 1940-1941 z:
-32. Reggimento Carristi (pułk pancerny; I, II i III batalion panc.),
-8. Reggimento Bersaglieri (pułk piechoty zmotoryzowanej; III batalion motocyklistów, V i XII batalion zmot., dodatkowo 132. kompania ppanc. z działami 47/32 – kal. 47 mm),
-132. Reggimento Artiglieria (pułk artylerii, dwa Gruppi – dywizjony dział 75/27 – kal. 75 mm),
-132. Compagnia Misto Genio (mieszana kompania wojsk inżynieryjnych – saperów i sygnalizacyjna).
32. ppanc., którego bataliony I i II jako pierwsze otrzymały latem 1939 r. nowe czołgi M 11/39, zakończył proces organizacji w lipcu 1940 r., kiedy jego trzeci batalion otrzymał nowe czołgi M 13/40. Jakkolwiek, w tym samym okresie I i II batalion wydzielono ze składu dywizji i wysłano do Afryki Północnej, we wrześniu w ślad za nimi wyruszył też III batalion. 32. pułk przeorganizowano na nowo, wyposażając go w czołgi szybkie L 3/35, dwuosobowe tankietki uzbrojone w dwa 8 mm karabiny maszynowe. Bataliony czołgów średnich (M) operowały w Afryce, tam walcząc w ramach Brygady Pancernej „Babini”, w lutym 1941 r. zostały zniszczone, kiedy wiele z ich 112 czołgów porzucono z braku paliwa. W międzyczasie do Trypolisu zawitała sama Dywizja „Ariete”. Był to pierwszy element uzupełnień wysłanych dla ratowania sytuacji w Afryce. Teoretycznie najsilniejsza dywizja przybyła na ratunek w całości wyposażona w praktycznie bezwartościowe tankietki.
„Ariete” przybywała do Trypolisu poczynając od 24 stycznia 1941. 32. ppanc. miał 93 tankietki L3/35 i 24 L3/Lf (wersja z miotaczem ognia). Od 7 marca dywizja znajdowała się w rejonie Agedabia, w pobliżu linii frontu. Od 11 marca do Trypolisu zaczęły docierać transporty ze sprzętem VII batalionu pancernego, było to 46 czołgów M13/40. Nim włączono ten batalion w skład „Ariete”, dywizja zdążyła przejść próbę ognia. 3 kwietnia 1941, drugiego dnia ofensywy Rommla, dywizja rozpoczęła swój udział w operacji, która tydzień później zakończyła się na libijsko-egipskiej granicy. „Ariete” zorganizowano w dwie grupy bojowe: Colonna Fabris (sformowana wokół III batalionu 8. pułku bersalierów – dalej stosuję zapis III/8 etc., oraz I/132. art.) oraz Colonna Montemurro (XII/8 bersalierów). 8 kwietnia żołnierze dywizji dotarli do Mechili i stoczyli pierwszą poważniejszą walkę. Colonna Montemurro i niemiecki 5. Panzer Regiment walczyły z hinduską 3. BZmot., zadając jej straty sięgające 1200 ludzi.
To pierwsze starcie dowiodło wartości pododdziałów „Ariete”. Kolejne doświadczenie bojowe było dużo bardziej gorzkie, włoska dywizja zmierzyła się z broniącymi umocnień Tobruku Australijczykami z 9. DP. Pierwsze próby miały miejsce pomiędzy 14-18 kwietnia w rejonie Ras el Medauar (wzgórze 209) i skończyły się niepowodzeniem. Podobnie jak niemiecko-włoskie próby w dniach 30 kwietnia-4 maja. W tych walkach nie brała udziału Colonna Montemurro, która znajdowała się przy granicy z Egiptem w Sollum. Natomiast wsparcia „Ariete” udzielił 2. Reggimento Artiglieria Celere (zmot. pułk art.) i XXXII Battaglione Guastatori (batalion saperów szturmowych). Straty w walkach o Ras el Medauar nie były na szczęście duże, 275 zabitych, rannych i zaginionych, ale cała kampania dała się już we znaki słabej liczebnie dywizji. III i V batalion bersalierów zostały zredukowane do siły kompanii, trzy bataliony tankietek miały w sumie 40 sprawnych wozów, a VII batalion (teraz już dołączył do 32. pułku panc.) posiadał ledwie pięć czołgów średnich. Podczas przerwy w walkach, która teraz nastąpiła, dywizję ponownie zreorganizowano. „Doprowadziła ona do stworzenia pierwszej i jedynej rasowej włoskiej jednostki zmotoryzowanej II Wojny Światowej” (ciekawa teza dwóch włoskich autorów).
Pod koniec czerwca 1941 r. przybył do Trypolisu VIII batalion pancerny. 32 pułk pancerny nadal istniał ze swoimi trzema batalionami pancernymi (I-III). We wrześniu stworzono natomiast 132. Reggimento Carristi, początkowo liczył dwa bataliony, w październiku już trzy (VII, VIII i IX). W połowie lipca „Ariete” posiadała 113 tankietek L3 i 91 czołgów M 13/40, w połowie października 97 L3 i 141 M 13/40.
