Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  • » Archives
Lip
13

Gdzie Niemiec nie może, tam Włochów pośle…

Morris Commercial C8 FAT prawdopodobnie podczas zmiany właściciela i wcielania do Regio Esercito Italiano, 24 sierpnia 1941. Z lewej i w tle kolejne potencjalne zdobycze armii włoskiej. Kolejny fragment z książki I.W. Walkera – „Iron Hulls, Iron Hearts”.

Pomimo ostrzeżeń Włochów o sile przygotowanych przez nich umocnień Tobruku, Rommel gotowy był uderzyć z marszu by zmusić Brytyjczyków do dalszego odwrotu. Efektem tego był improwizowany atak, do którego zaangażowano wszystkie siły będące akurat pod ręką. Taka taktyka pokazała swoją skuteczność od początku ofensywy, dlatego wydawało się, że nie ma powodów by ją teraz zmieniać. Niemcy uważali także, że liczne zaobserwowane w tobruckim porcie statki oznaczają, że przeciwnik się ewakuuje. W rzeczywistości drogą morską nadciągały posiłki dla garnizonu, składające się z australijskiej 9. DP i z brytyjskiej 3. BPanc. Alianci zamierzali trzymać się na odnowionych i wzmocnionych dawnych włoskich liniach obrony. Niemiecki atak 10 kwietnia 1941 został powstrzymany, a dowodzący nim oficer zabity.

Późnym popołudniem 11 kwietnia mieszana grupa 70 czołgów zaatakowała w trzech falach w pobliżu reduty 33 na zewnętrznej linii obrony Tobruku, na zachód od drogi do El Adem. Zaangażowano 25 czołgów z niemieckiej 5. Dywizji Lekkiej oraz mieszankę M13 i L3 z „Ariete”. Spotkały się one z ogniem australijskich karabinów przeciwpancernych i broni lekkiej. Czołgi Osi były zaskoczone zaciętością obrony, skręciły na wschód, poruszając się wzdłuż linii obrony Australijczyków. Gdy to zrobiły, Australijczycy użyli dwóch zdobytych włoskich dział ppanc. kal. 47 mm i wyłączyli z walki jeden M13 oraz trafili kilka kolejnych pojazdów. Jeden z L3 został uszkodzony ogniem broni małokalibrowej, a następnie wyłączony z walki ogniem wspomnianych dział, załoga tankietki dostała się do niewoli. Czołgi wjechały na pole minowe i zaczęły zawracać. W czasie tego odwrotu nadjechały brytyjskie czołgi pościgowe, rozpoczął się półgodzinny pojedynek na dużym dystansie pomiędzy Brytyjczykami i zamykającą pochód Osi grupą 10 włoskich czołgów. W efekcie tego pojedynku stracono trzy L3, jeden M13 oraz czołg niemiecki, niszcząc w zamian dwa czołgi brytyjskie. Wycofano się po zmierzchu. Udało się sprawdzić australijską obronę, ale obawiano się patroli obrońców, które teraz działały aktywnie na przedpolu.

Porażka tego pospiesznie przeprowadzonego planu zmusiła Rommla do zrewidowania planów. 13 kwietnia zajęto pozycje do lepiej przygotowanego natarcia. „Ariete” znajdowała się pomiędzy drogą do El Adem i wzgórzem Ras el Medawar (Medauar), z 5. DLekk. po prawej i 102. DZmot. „Trento” po lewej stronie. 14 kwietnia nakazano „Ariete” by była gotowa zrobić pożytek z każdego włamania, jakie udałoby się osiągnąć 5. DLekk. Przeprowadzony wyłącznie przez Niemców atak przyniósł im jedynie wysokie straty. Udało się wedrzeć w zewnętrzną linię obrony, ale później brytyjskie czołgi i artyleria zażegnały niebezpieczeństwo. Było to jasnym sygnałem, że pospiesznie przeprowadzane ataki nie przyniosą powodzenia przeciwko dobrze zorganizowanej obronie.

15 kwietnia Rommel odmówił porzucenia planów szturmu Tobruku. Ponieważ nie miał do dyspozycji żadnych będących w pełnej sile i gotowości oddziałów niemieckich, optował za użyciem słabych resztek czołgów z „Ariete” i 62. Pułku Piechoty z „Trento”. Ta kombinacja oddziałów wywodzących się z różnych dywizji, które wcześnie nie współpracowały ze sobą, nie była dobrą podstawą do przeprowadzenia zakończonego powodzeniem ataku. Taki zestaw sił był koniecznością, większość bersalierów z „Ariete” pod dowództwem płk Montemurro wysłano do nadzorowania odległej granicy libijsko-egipskiej. Atak miał wyjść na Ras el Medauar, a infiltracja wrogiej obrony miała nastąpić pomiędzy redutami 13 i 17. Napotkano intensywny ogień australijskiej artylerii, ponosząc wiele strat nim doszło do odwrotu. Według Rommla wśród Włochów wybuchła panika, którą dopiero on sam osobiście był w stanie stłumić. Australijczycy, którzy wzięli 75 włoskich jeńców, nie odnotowali żadnego śladu niczego podobnego.

  • Posted on 13 lipca, 2016
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: 132. Divisione Corazzata "Ariete", 132. Dywizja Pancerna "Ariete", oblężenie Tobruku, twierdza Tobruk, Włosi w oblężeniu Tobruku
Lip
12

„Ariete” zwycięża pod Mechili

Polegli żołnierze hinduscy, wiosna 1941 r. Ciąg dalszy o włoskim udziale w kontrofensywie Rommla. Dzisiaj fragment o bitwie pod Mechili w kwietniu 1941 r.

Pierwsze poważne starcie pomiędzy jednostkami Dywizji Pancernej „Ariete” i Brytyjczykami miało miejsce 8 kwietnia 1941 pod Mechili. Można by to uznać za jej chrzest bojowy, ale starcie zaangażowało niektóre pododdziały, a nie dywizję jako całość. Oś zamierzała zająć Mechili i zniszczyć znajdujący się w forcie garnizon, który został okrążony. Grupa „Schwerin” znajdowała się na północny i północnym-wschodzie; Colonna „Fabris”, w tym 3. batalion bersalierów i grupa mjr Santamaria, na wschodzie; a 5. Pułk Pancerny, który przybył zbyt późno by odegrać znaczącą rolę, na zachodzie. Na południu płk Ugo Montemurro, dowódca 8. Pułku Bersalierów, właśnie przybywał z Msus z Colonna „Montemurro”, składającej się z reszty 8. Pułku.

Garnizon Mechili tworzyła hinduska 3. Brygada Zmotoryzowana, dowodzona przez gen. Gambier-Parry z 2. DPanc., którego własne wojska zostały już odrzucone na wschód. Gambier-Parry wydał już rozkazy o przebiciu się z okrążenia. Bitwa szybko przeistoczyła się więc w próbę powstrzymania tego przebicia, a zdobycie fortu przestało być głównym celem.

O świcie włoska artyleria rozpoczęła ciężki ostrzał, podczas gdy Hindusi przeprowadzali próbne ataki, szukając słabych punktów w pierścieniu oblężenia. Na północy, wschodzie i zachodzie trafiono na silny opór, wszędzie tam odrzucono hinduskie ataki, ale na południu odkryto małą lukę pomiędzy Colonna „Fabris” i nowoprzybyłą Colona „Montemurro”. Hindusi spróbowali przedrzeć się tą drogą, podczas gdy ich tyły były naciskane przez inne grupy żołnierzy Osi. Atakujący dostali się pod ogień 75 mm dział Fabrisa, a ich flanki atakowali żołnierze z kolumn „Fabris” i „Montemurro”. Montemurro użył swoich bersalierów do przerwania drogi odwrotu przeciwnika, rzucając ich w rejon ostrzeliwany przez własną artylerię. Walka była krótka, ale intensywna, do czasu aż Gambier-Parry nie poddał się Montemurro, gdy wreszcie przybył na pole bitwy 5. Pułk Pancerny (z niemieckiej 5. DLekk.). Wojska Osi wzięły do niewoli 1.200 jeńców, chociaż wielu Hindusów skorzystało z zamieszania i zdołało wymknąć się na pustynię. Różne jednostki z „Ariete” pokonały 400 km w trudnym terenie. Wiele pojazdów stracono na skutek awarii, innym skończyło się paliwo i zostały porzucone. Włosi walczyli w krótkiej, ale ostrej i zwycięskiej bitwie, zwyciężyli, co było dobrym początkiem dla dywizji. Następnego dnia niecierpliwy Rommel nakazał swojemu wojsku marsz na Tobruk.

  • Posted on 12 lipca, 2016
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: 132. Divisione Corazzata "Ariete", 132. Dywizja Pancerna "Ariete", bitwa pod Mechili, Mechili kwiecień 1941
Lip
11

Czarne chmury nad Mechili

Włoskie jednostki zmotoryzowane podczas przejazdu przez Trypolis w marcu 1941 r.

Napływ nowych wojsk po stronie Osi i ich redukcja po stronie alianckiej zmieniły sytuację w Afryce Północnej. W tym momencie wysłanie Rommla na ten kontynent nie miało na celu podboju Egiptu, czy wyrzucenie Wielkiej Brytanii ze Środkowego Wschodu. Niemcom chodziło jedynie o związanie czymś Brytyjczyków w obliczu ich planowanej inwazji na ZSRR. Takie postawienie priorytetów jest często ignorowane w anglojęzycznej literaturze, która przedstawia Afrykę jako kluczowy rejon toczonej wojny.

12 lutego 1941 generał Rommel przybył do Trypolisu. Na miejscu zastał już włoską „Ariete”. Dywizja nadal była niekompletna, posiadał wówczas około 80 czołgów, połowę zamierzonego stanu, miała także niewiele broni przeciwpancernej. Nowy naczelny dowódca wojska w Afryce, gen. Italo Gariboldi, nakazał utrzymać granicę Trypolitanii. „Ariete” była w drodze do Syrty. 14 lutego Rommel nakazał ruszyć naprzód także jednostkom rozpoznawczym z jego 5. Dywizji Lekkiej. 19 lutego Niemcy wsparci pewną ilością czołgów z włoskiej dywizji dotarli do Nofilia, gdzie pierwszy raz starli się z przeciwnikiem. 7 marca Gariboldi zaaprobował plan kontrataku, który przedstawił mu Rommel. Stojącą w Nofilia „Ariete” przekazano pod dowództwo Niemca. On sam pewnie nie zdawał sobie sprawy, na co się zanosi.

2 kwietnia silna presja ze strony Niemców zmusiła Brytyjczyków do opuszczenia Mersa Brega. Za cofającym przeciwnikiem postępowały główne siły Osi, niemiecka 5. Dywizja Lekka, DPanc. „Ariete” i włoska 27. DP „Brecia”, a także liczne stworzone ad hoc oddziały włoskie i niemieckie. Te ostatnie nieustannie nękały przeciwnika i okazały się szczególnie pożyteczne w wyszukiwaniu słabych punktów Brytyjczyków. Wczesnym popołudniem następnego dnia Rommel wizytował maszerujące szlakiem Trigh el Abd wysunięte oddziały „Ariete” na wschód od Agedabii. „Lis Pustyni” był zadowolony, że ta trasa okazała się przejezdna dla pojazdów i nakazał marsz nią tzw. Grupie „Schwerin”. Składała się ona min. z zmotoryzowanej grupy z „Ariete”, którą dowodził mjr Nicolini Santamaria, który walczył przeciwko Rommlowi podczas I WŚ. Grupa miała wykonać zwiad aż do Ben Gania a później skręci na północ, na szlak prowadzący w stronę Mechili.

Szybki marsz „Ariete” zaalarmował Gariboldiego, który obawiał się, że naraża się ona na brytyjski kontratak. Próbował pohamować Rommla, ale ten dostał rozkaz kontynuowania natarcia od samego Hitlera. W kampanii afrykańskiej stanie się to stałą praktyką, dzięki której niemiecki generał będzie mógł nie być posłusznym rozkazom swoich włoskich zwierzchników. 4 kwietnia wolny od ograniczeń Rommel polecił Colonna „Fabris” (kolumnie), składającej się z 3. batalionu bersalierów i zmotoryzowanej artylerii z „Ariete”, pod dowództwem por. Gino Fabris, by postępowała za Grupą „Schwerin”. Reszta „Ariete” i niemiecki 5. Pułk Pancerny zostały wysłane z Msus na północ, w stronę Mechili. Wzdłuż wybrzeża na Dernę poruszała się włoska 27. DP „Brescia”. Do wieczora Grupa „Schwerin” osiągnęła Ben Gania z różnymi włoskimi jednostkami rozsianymi po pustyni za jej plecami.

Rankiem 6 kwietnia siły Osi były rozrzucone po pustyni Cyrenajki, a oddziały „Ariete” rozciągnięte pomiędzy Ben Gania, Tengeder i Msus, wielu z nich kończyło się paliwo. Grupa „Schwerin” dotarła do Mechili i odkryła, że nadal jest zajęte przez przeciwnika. Potrzebne było wsparcie by zająć tą pozycję. Dzień spędzono na próbach zorganizowania zaopatrzenia dla rozproszonych wojsk Osi i ściągnięciu ich pod ten pustynny fort. Rommel osobiście nadzorował, by dostawy trafiły zwłaszcza do Colonna „Fabris”, której wsparcie było niezbędne. Włosi dotarli na miejsce przed 5. Pułkiem Pancernym, który pod Msus został opóźniony przez brytyjską 2. DPanc. Pomimo zmęczenia i dezorganizacji, jaka wdarła się w szeregi, Rommel chciał wykorzystać swój dotychczasowy sukces i na ranek następnego dnia wyznaczył termin ataku na Mechili.

  • Posted on 11 lipca, 2016
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: 132. Divisione Corazzata "Ariete", 132. Dywizja Pancerna "Ariete", bitwa pod Mechili, Mechili kwiecień 1941
Paź
18

Koniec XX Korpusu

Włoskie czołgi przegrupowują się przed kolejnym kontratakiem pod El-Alamein. Ostatni wpis o dywizjach „Ariete” i „Trieste”, nie wiem czemu pominięto „Littorio”. W każdym razie, te fragmenty dobrze pokazują jak trudnym zagadnieniem jest armia włoska. Teraz czas na powrót do historii 53. Stormo C.T., zapraszam jutro na wątek lotniczy.

1 lipca 1942 XX Korpus szykował się do ataku na przeciwnika umocnionego w rejonie El-Alamein, miał uderzyć w centrum, w rejonie wzgórz Ruweisat skręcić na południe i natrzeć na południową flankę przeciwnika od tyłu. Pierwsza bitwa pod El-Alamein rozpoczęła się 2 lipca, następnego dnia włoskie natarcie utknęło na wzgórzach Ruweisat. Na „Ariete” spadł kontratak Dywizji Nowozelandzkiej, który kosztował ją duże straty, Włosi utracili 531 ludzi, 36 dział i 55 pojazdów. Walki trwały do końca lipca, jednak stracono szansę na przełamanie, przynajmniej do wzmocnienia sił Rommla. 1 sierpnia „Ariete” liczyła aż 7200 ludzi, ale jej wyposażenie zostało zredukowane do 56 czołgów, 11 samochodów pancernych i 21 dział samobieżnych. „Trieste” borykała się z niedoborem ludzi i sprzętu, liczyła 5300 żołnierzy z 6 czołgami i 16 samochodami pancernymi.

W bitwie o Alam Halfa włoski XX Korpus ponownie stworzył lewe skrzydło manewru okrążającego Rommla. Walki rozpoczęły się 31 sierpnia, jednak i Niemcy i Włosi byli zbyt słabi by dokonać wyłomu. Cztery dni później wojska powróciły na pozycje wyjściowe.

W przeddzień ofensywy Montgomery’ego pod El-Alamein „Ariete” liczyła ok. 6100 ludzi z 117 czołgami i 17 działami samobieżnymi; „Trieste” liczyła 4900 ludzi z 33 czołgami. „Ariete” i niemiecka 21. DPanc. utworzyły ruchomy odwód południowej flanki wojsk Osi. „Trieste” wraz z 90. DLekk. stacjonowała na wybrzeżu (Włosi nieco oddaleni od frontu, do walk włączyli się po kilku dniach). 4 listopada, kiedy rozpoczął się odwrót, „Ariete” została okrążona i zniszczona. 8 grudnia 1942 „Ariete” oficjalnie rozwiązano, pozostał tylko jej przebudowany 8. pułk bersalierów (X, XII i LVII bataliony), który był częścią istniejącej tylko na papierze 136. DPanc. „Giovani Fascisti”.

Pod El-Alamein w ciężkich kontratakach brała udział także DZmot. „Trieste”, w walkach zniszczone zostały jej 65. pp i XI batalion czołgów, stracono także większość 21. part. W lutym 1943 r. stacjonującą w Tunezji jednostkę przeorganizowano w dywizję piechoty typu Afryka Północna 1942. „Trieste” ponownie miała odbudowanie 65. i 66. pułki piechoty. I batalion tego pierwszego sformowali ocalali ze starego 65. pułku, II batalion stworzyli żołnierze ze zniszczonej Dywizji „Bologna”, a III pozostałości Dywizji „Trento”. W 66. pułku niezmieniony uchował się I batalion, nowy II batalion stworzyły pozostałości IV Battaglione Controcarro (batalion ppanc.) z Dywizji Spadochronowej „Folgore”, który także stworzył batalion III (nie wiem, czemu ów IV batalion nazwano przeciwpancernym, tym bardziej nie wiem jakim cudem jego żołnierzy mogło starczyć na stworzenie dwóch nowych batalionów?!). W składzie dywizji pozostał 21. part., ale XI batalionu czołgów i VIII Battaglione Bersaglieri Corazzato (samochody panc.) nie odbudowano. Na początku 1943 r. dywizja walczyła w Tunezji przeciwko brytyjskiej 8. Armii, najpierw na Linii Mareth, potem na kolejnych pozycjach obronnych – Wadi Akarit i Enfidaville. Swój szlak bojowy „Trieste” zakończyła 13 maja, kapitulując z resztą wojsk Osi.

  • Posted on 18 października, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: 101. Dywizja Zmotoryzowana "Trieste", 132. Divisione Corazzata "Ariete", 132. Dywizja Pancerna "Ariete", kampania afrykańska II wojna światowa
Paź
18

Więcej broni, mniej ludzi

Groby żołnierzy 8. pułku bersalierów z Dywizji Pancernej „Ariete”. Dalej o włoskich wojskach pancernych w Afryce, kolejny etap to XX Korpus.

XX Corpo D’Armata:

Podczas pierwszych miesięcy 1942 r., kiedy Rommel szykował się do sforsowania umocnień pod El-Gazala i zdobycia Tobruku, siły włoskie przeszły gruntowną reorganizację. Teraz obowiązywała doktryna „więcej broni, mniej ludzi”, każda dywizja piechoty została przekształcono w jednostkę typu „Afryka Północna 1942” (Africa Settentrionale 1942), której liczebność wynosiła w granicach 7000 ludzi. Pancerna „Ariete” i zmotoryzowana „Trieste” miały własną organizację. „Ariete” liczyła 8300 żołnierzy z tysiącem pojazdów, 210 lekkimi i średnimi czołgami, 20 działami samobieżnymi, 47 samochodami pancernymi, 42 działami ppanc. i 32 działami artylerii. „Trieste” liczyła 6700 ludzi z 830 pojazdami, 52 czołgami średnimi, 47 samochodami pancernymi, 36 działami ppanc. i 48 działami artylerii. W styczniu 1942 r. CAM straciło RECAM, które rozwiązano, a część jej pododdziałów włączono w skład obu dywizji. 10 marca 1942 CAM przekształcono w XX Corpo D’Armata.

„Ariete” otrzymała teraz Raggruppamento Esplorante Corazzato (REC, pancerne zgrupowanie rozpoznawcze), składające się z LII batalionu czołgów średnich oraz kawaleryjskiej jednostki samochodów pancernych, III Gruppo Corazzato „Nizza”. W styczniu rozwiązano stary 32. ppanc., podobnie IX batalion pancerny. 132. pułk pancerny przeorganizowano, składał się wówczas z VII, VIII i X batalionu panc., ten ostatni z dniem 10 kwietnia wydzielono z Dywizji „Littorio”. 8. Reggimento Bersaglieri zatrzymał swoje bataliony V i XII, ale III/8 przeorganizowano w jednostkę przeciwpancerną. Dywizji dodano także batalion przeciwpancerny – IV Battaglione Controcarri. 132. pułk artylerii dodał do swoich starych dywizjonów (I i II z działami 75/27 i III z 105/28) V i VI dywizjon dział samobieżnych 75/18 (dawne DLI i DLII) oraz CXXXII Battaglione Misto Genio (mieszany batalion inżynieryjny), posiadający dwie kompanie – 132. saperów i 232. łączności.

„Trieste” zachowała swoje 65. i 66. pułki piechoty zmotoryzowanej, teraz zredukowane do siły dwóch batalionów każdy, ale pod koniec marca 1942 r. straciła 9. pułk bersalierów (stał się jednostką korpuśną). W skład dywizji włączono VIII Battaglione Bersaglieri Corazzato (samochody pancerne) i XI batalion czołgów średnich. 21. pułk artylerii (I i II dywizjony dział 100/17 i III dział 75/27) i XXXII Battaglione Misto Genio pozostały bez zmian. Przed atakiem Rommla na Linię Gazala (27 maja 1942) „Ariete” liczyła 6700 ludzi z 137 czołgami średnimi, 30 działami samobieżnymi i 38 samochodami pancernymi; „Trieste” liczyła około 6600 ludzi z 29 czołgami średnimi i 31 samochodami pancernymi. Obie dywizje były niekompletne, ale były jedynymi włoskimi jednostkami, które chociaż zbliżały się do planowanych etatów.

Reorganizacja i doszkolenie obu dywizji przyniosły pozytywny efekt. 27 maja 1942 XX KA, obejmujący „Ariete” i „Trieste”, stworzył lewe skrzydło manewru Rommla, który od południa chciał obejść umocnienia pod Gazalą. „Ariete” praktycznie zniszczyła hinduską 3. BP, podczas gdy „Trieste” uderzyła pomiędzy Bir Hakeim i „boxem” brytyjskiej 150. BP. Następnie „Ariete” ściśle współpracowała z Afrika Korps w walkach o tzw. „Cauldron”, a „Trieste” i niemiecka 90. DLekka. szturmowały zaciekle pozycje Wolnych Francuzów w Bir Hakeim. Obie dywizje XX KA wzięły udział ,12 i 13 czerwca, w ciężkich walkach o „Knightsbridge”. 20 czerwca obje dywizje brały udział w szturmie Tobruku, jednak żadnej z nich nie udało się wedrzeć w jego umocnienia równie głęboko jak Niemcom. Już trzy dni później XX KA, wraz z DAK, przekroczył granicę z Egiptem. Podczas walk o Mersa Matruh, 26-29 czerwca, włoski korpus stworzył prawe skrzydło udanego ataku Rommla.

  • Posted on 18 października, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: 101. Dywizja Zmotoryzowana "Trieste", 132. Divisione Corazzata "Ariete", 132. Dywizja Pancerna "Ariete", kampania afrykańska II wojna światowa
Paź
16

Corpo d’Armata di Manovra

Pustynne pobojowisko sfotografowane przez korespondenta Instytutu „Luce”. Czas na drugi etap historii włoskiej broni pancernej w Afryce Północnej.

Corpo d’Armata di Manovra (korpus wojsk manewrowych):

Podczas gdy Dywizja „Ariete” została poddana doszkoleniu, 15 sierpnia 1941 stworzono dowództwo Corpo d’Armata di Manovra (CAM). W jego skład wchodziła „Ariete” oraz 101. Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”. Ta druga, nowoprzybyła, zastąpiła w roli zmotoryzowanej piechoty korpusu 102. Dywizję Zmot. „Trento”, od marca 1941 r. walczącą w Libii, która jednak poniosła ciężkie straty w ludziach i w środkach transportowych.

Włoskim zwyczajem elementy Dywizji „Trieste” były wcześniej rozczłonkowane. W okresie października-listopada 1940 r. jej dowództwo i 21. Reggimento Artiglieria Motorizzata (pułk art. zmot.; I i II dywizjon z działami 75/27 i III z 100/17) zostały wysłane do Albanii, gdzie sformowały Divisione Alpina Speciale (specjalna dywizja alpejska). Pod koniec marca 1941 r. pododdziały „Trieste” znów zespoliły się w całość na terenie Italii. Pułk artylerii dołączył wówczas do 65. Reggimento Fanteria Motorizzata (pułk piechoty zmot.; trzy bataliony), 66. Reggimento Fanteria Motorizzata (także trzy bataliony), 9. Reggimento Bersaglieri (XXXII batalion motocyklistów, XXVIII i XXX bataliony zmot.) oraz LII Battaglione Misto Genio (mieszany batalion inżynieryjny).

CAM wzmocniono dodatkowo mieszaną grupą rozpoznawczą – Raggruppamento Esplorante del CAM (RECAM). RECAM składał się z Reggimento Fanteria „Giovanni Fascisti” (pułk „Młodych Faszystów), batalionu „Romolo Gessi” z Polizia dell’Africa Italiana, LII batalionu czołgów średnich i III/32 batalionu panc., teraz z mieszanką tankietek i samochodów pancernych, oraz dwóch dywizjonów dział 65/17. W połowie listopada 1941 r. Dywizja „Ariete” liczyła 6200 ludzi, 63 tankietki i 141 czołgów średnich, Dywizja „Trieste” liczyła 11 tys. ludzi, a RECAM posiadał 43 tankietki, 19 czołgów średnich i 23 samochody pancerne.

CAM przeszedł swój test bojowy podczas brytyjskiej kontrofensywy w listopadzie 1941 r. (Operacja „Crusader”), która rozpoczęła się 18. Toczone podczas niej bitwy zakończyły się z różnym skutkiem. Jego żołnierze zaprezentowali dobry poziom wyszkolenia i doświadczenia bojowego, jednak nieadekwatne do materiału ludzkiego okazało się wyposażenie i system dowodzenia. Pierwszego dnia „Ariete” starła się z brytyjską 22. Brygadą Pancerną pod Bir el Gubi. Bitwa zakończyła się włoskim zwycięstwem, chociaż okupionym dużymi stratami. Te ostatnie do dzisiaj są tematem dyskusji, według brytyjskich źródeł Włosi stracili 34 czołgi, osiem dział 47/32 i około 170 ludzi, zaś 22. BPanc. miała stracić 25 czołgów, jednak włoskie źródła przypisują rodakom zniszczenie 50 wrogich wozów (znane są mi także zupełnie inne dane). Jednak już 23 listopada „Ariete” nie nadążyła za niemieckimi dywizjami i nie przyczyniła się znacząco do zniszczenia 5. BP (płd-afr.). W tym przypadku zawiodły zwłaszcza zaniedbany system komunikacji i dowodzenia. W dalszych walkach CAM podzielono, „Trieste” pomagała blokować Tobruk od nadchodzącej odsieczy, a „Ariete” wzięła udział w szarży Rommla pod egipską granicę 24 listopada. Ta ostatnia miała podobne jak wcześniej kłopoty. Natomiast „Trieste” walcząc z Nowozelandczykami atakującymi ją w czasie drugiej bitwy pod Sidi Rezegh, a potem „Trieste” i „Ariete” walczące razem w drugiej bitwie pod Bir el Gubi (pierwsze dni grudnia), spisały się co najmniej dobrze.

8 grudnia 1941 wyczerpane wojska Osi wycofały się w rejon na zachód od Tobruku, którego garnizon przebił okrążenie i połączył się z wojskami nacierającymi z Egiptu. Pod koniec miesiąca front ponownie znalazł się pod Agedabia. „Ariete” i „Trieste” poniosły w ostatnich walkach ciężkie straty – pierwsza około 4700 ludzi, druga 8600. Pod koniec grudnia „Ariete” liczyła ledwie 1500 żołnierzy i trzy sprawne M 13/40, a „Trieste” 2200 ludzi. (CDN. jutro)

  • Posted on 16 października, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: 101. Dywizja Zmotoryzowana "Trieste", 132. Divisione Corazzata "Ariete", 132. Dywizja Pancerna "Ariete", Corpo d'Armata di Manovra, kampania afrykańska II wojna światowa
Paź
16

Pierwsze walki „Ariete” w Afryce

Bersalierzy szykują się do odstawienia brytyjskich jeńców na tyły, upadek Tobruku, czerwiec 1942 r. Pojazd to zdobyczny Bedford MWD 15cwt. Korzystając z pewnej dość ogólnej książki przyglądamy się włoskiej broni pancernej w Afryce Północnej, z całym jej organizacyjnym miszmaszem. Pierwszy wpis o Dywizji Pancernej „Ariete”.

132. Divisione Corazzata „Ariete”, poza sztabem i służbami, składała się w latach 1940-1941 z:
-32. Reggimento Carristi (pułk pancerny; I, II i III batalion panc.),
-8. Reggimento Bersaglieri (pułk piechoty zmotoryzowanej; III batalion motocyklistów, V i XII batalion zmot., dodatkowo 132. kompania ppanc. z działami 47/32 – kal. 47 mm),
-132. Reggimento Artiglieria (pułk artylerii, dwa Gruppi – dywizjony dział 75/27 – kal. 75 mm),
-132. Compagnia Misto Genio (mieszana kompania wojsk inżynieryjnych – saperów i sygnalizacyjna).

32. ppanc., którego bataliony I i II jako pierwsze otrzymały latem 1939 r. nowe czołgi M 11/39, zakończył proces organizacji w lipcu 1940 r., kiedy jego trzeci batalion otrzymał nowe czołgi M 13/40. Jakkolwiek, w tym samym okresie I i II batalion wydzielono ze składu dywizji i wysłano do Afryki Północnej, we wrześniu w ślad za nimi wyruszył też III batalion. 32. pułk przeorganizowano na nowo, wyposażając go w czołgi szybkie L 3/35, dwuosobowe tankietki uzbrojone w dwa 8 mm karabiny maszynowe. Bataliony czołgów średnich (M) operowały w Afryce, tam walcząc w ramach Brygady Pancernej „Babini”, w lutym 1941 r. zostały zniszczone, kiedy wiele z ich 112 czołgów porzucono z braku paliwa. W międzyczasie do Trypolisu zawitała sama Dywizja „Ariete”. Był to pierwszy element uzupełnień wysłanych dla ratowania sytuacji w Afryce. Teoretycznie najsilniejsza dywizja przybyła na ratunek w całości wyposażona w praktycznie bezwartościowe tankietki.

„Ariete” przybywała do Trypolisu poczynając od 24 stycznia 1941. 32. ppanc. miał 93 tankietki L3/35 i 24 L3/Lf (wersja z miotaczem ognia). Od 7 marca dywizja znajdowała się w rejonie Agedabia, w pobliżu linii frontu. Od 11 marca do Trypolisu zaczęły docierać transporty ze sprzętem VII batalionu pancernego, było to 46 czołgów M13/40. Nim włączono ten batalion w skład „Ariete”, dywizja zdążyła przejść próbę ognia. 3 kwietnia 1941, drugiego dnia ofensywy Rommla, dywizja rozpoczęła swój udział w operacji, która tydzień później zakończyła się na libijsko-egipskiej granicy. „Ariete” zorganizowano w dwie grupy bojowe: Colonna Fabris (sformowana wokół III batalionu 8. pułku bersalierów – dalej stosuję zapis III/8 etc., oraz I/132. art.) oraz Colonna Montemurro (XII/8 bersalierów). 8 kwietnia żołnierze dywizji dotarli do Mechili i stoczyli pierwszą poważniejszą walkę. Colonna Montemurro i niemiecki 5. Panzer Regiment walczyły z hinduską 3. BZmot., zadając jej straty sięgające 1200 ludzi.

To pierwsze starcie dowiodło wartości pododdziałów „Ariete”. Kolejne doświadczenie bojowe było dużo bardziej gorzkie, włoska dywizja zmierzyła się z broniącymi umocnień Tobruku Australijczykami z 9. DP. Pierwsze próby miały miejsce pomiędzy 14-18 kwietnia w rejonie Ras el Medauar (wzgórze 209) i skończyły się niepowodzeniem. Podobnie jak niemiecko-włoskie próby w dniach 30 kwietnia-4 maja. W tych walkach nie brała udziału Colonna Montemurro, która znajdowała się przy granicy z Egiptem w Sollum. Natomiast wsparcia „Ariete” udzielił 2. Reggimento Artiglieria Celere (zmot. pułk art.) i XXXII Battaglione Guastatori (batalion saperów szturmowych). Straty w walkach o Ras el Medauar nie były na szczęście duże, 275 zabitych, rannych i zaginionych, ale cała kampania dała się już we znaki słabej liczebnie dywizji. III i V batalion bersalierów zostały zredukowane do siły kompanii, trzy bataliony tankietek miały w sumie 40 sprawnych wozów, a VII batalion (teraz już dołączył do 32. pułku panc.) posiadał ledwie pięć czołgów średnich. Podczas przerwy w walkach, która teraz nastąpiła, dywizję ponownie zreorganizowano. „Doprowadziła ona do stworzenia pierwszej i jedynej rasowej włoskiej jednostki zmotoryzowanej II Wojny Światowej” (ciekawa teza dwóch włoskich autorów).

Pod koniec czerwca 1941 r. przybył do Trypolisu VIII batalion pancerny. 32 pułk pancerny nadal istniał ze swoimi trzema batalionami pancernymi (I-III). We wrześniu stworzono natomiast 132. Reggimento Carristi, początkowo liczył dwa bataliony, w październiku już trzy (VII, VIII i IX). W połowie lipca „Ariete” posiadała 113 tankietek L3 i 91 czołgów M 13/40, w połowie października 97 L3 i 141 M 13/40.

  • Posted on 16 października, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: włoska broń pancerna, wojna w Afryce Północnej 1940-1943
  • Tags: 132. Divisione Corazzata "Ariete", 132. Dywizja Pancerna "Ariete", kampania afrykańska II wojna światowa
Sty
11

Niedziela zmarłych w Afryce Północnej

Brytyjscy jeńcy pod eskortą włoskich żołnierzy, Afryka Północna.

23 listopada 1941 obie niemieckie dywizje pancerne oraz DPanc „Ariete”, dysponująca wówczas 120 czołgami, atakowały aliantów na północny-wschód od Sidi Rezegh. Razem siły te dysponowały 260 czołgami. Na ten dzień wypadła niedziela zmarłych – ewangelickie święto zmarłych. 21 DPanc stała w okolicy Sidi Rezegh. W okolicy Bir el Gobi znajdowały się włoskie „Ariete” i „Trieste”. 15 Dywizja Pancerna ciągnęła z północy na południe. Celem koncentrycznego ataku tych jednostek była brytyjska brygada pancerna i dwie brygady piechoty, wysłane do wsparcia czołgów.

Szczególnie ciężkie walki toczą się popołudniu tego dnia. Główne uderzenie prowadziły czołgi 8. pułku czołgów, na prawo nacierał 5. pułk czołgów, na lewo zaś czołgi z „Ariete”.

Uderzenie natrafiło na działa przeciwpancerne dywizji południowoafrykańskiej. Ogień ze wszystkich luf jakimi dysponowali obrońcy spowodował duże straty. By złamać obronę trzeba było potężnego wsparcia artylerii. Późnym popołudniem udało się wybić kilka luk w liniach obrony, uderzenie czołgów ruszyło ponownie. W jego wyniku została rozbita 5. BP(płd-afr.), do niewoli poszło ponad 1000 żołnierzy. Podczas ataku niemieckich dywizji pancernych i włoskiego XXI Korpusu alianci stracili 200 czołgów. W chmurach pyłu wiele czołgów i dział zdołało jednak wyrwać się w kierunku południowym i wschodnim. Ostatnie walki wygasają w okolicy północy.

W okolicach południa tego dnia wyszło uderzenie z twierdzy Tobruk, atakowało 60 czołgów i silne oddziały piechoty. Włoska Dywizja Piechoty „Pavia” broniła się dzielnie, nie udaje się przełamać jej obrony. Postawa Włochów zapewniła Rommlowi spokój na tyłach i pozwoliła skupić się na walkach prowadzonych na wschód od twierdzy.

  • Posted on 11 stycznia, 2015
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: zdjęcie dnia
  • Tags: 132. Dywizja Pancerna "Ariete", 17. Dywizja Piechoty "Pavia", operacja "Crusader", Włosi w oblężeniu Tobruku
Lis
04

Kolumna Dywizji „Ariete”

Kolumna ze 132. Dywizji Pancernej „Ariete” w marszu przez pustynię. 4 listopada jest także właściwie ostatnim dniem istnienia tej legendarnej dywizji.

Ze sztabu „Ariete” miano wysłać min. takie wiadomości: „Ariete circondata. Tre carri rimasti. Contrattacchiamo!” (Ariete okrążona, zostały trzy czołgi. Kontratakujemy!) oraz „Carri nemici penetrati a sud dell’Ariete. Conseguentemente Ariete circondata, ma Ariete continua a combattere” (Czołgi wroga na południe od Ariete. W konsekwencji Ariete jest okrążona, jednak Ariete kontynuuje walkę).

Z kolei Rommel miał powiedzieć o tej włoskiej dywizji: „Con Ariete noi perdemmo il nostro più vecchio camerata italiano, dal quale avevamo sempre preteso più di quanto fosse in grado di dare con il suo cattivo armamento” (Wraz z Ariete straciliśmy swoją najstarszą włoską towarzyszkę broni, od której zawsze oczekiwaliśmy więcej, niż była w stanie zrobić ze swoim słabym uzbrojeniem).

  • Posted on 4 listopada, 2014
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags: 132. Dywizja Pancerna "Ariete", 132ª Divisione corazzata "Ariete", El-Alamein, włoskie wojska pancerne
Page 6 of 6123456
REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top