Wojna Mussoliniego

Nocą 3 września 1942 roku przeprowadzono Operację „Beresford” (pierwotny kryptonim „Wellington”). Wówczas pokiereszowana broń pancerna Osi rozpoczęła odwrót po zastopowaniu jej ataku pod Alam Halfa. Montgomery zamierzał nękać cofającego się przeciwnika i niejako przy okazji sprawdzić siłę jego obrony, głównie w depresji Munassib. Ponadto atak miał na celu także zatkanie przejść w polach minowych, które przed frontem alianckiej obrony uczyniły atakujące wojska Osi. Generał Freyberg zgłosił swoje zastrzeżenia dowodzącemu XIII KA gen. Brianowi Horrocksowi, uważał, że ma zbyt wątłe siły. Ponadto dla 132. Brygady (brygadier Robertson) miała to być pierwsza bitwa. Przed atakiem brygada przekazała swoje dotychczasowe pozycje indyjskiej 5. BP. Powolna relokacja tej ostatniej spowodowała odroczenie operacji planowanej pierwotnie na wieczór 2 września.

Plan ataku zakładał uderzenie na trzech kierunkach. W centrum 4. i 5. batalion Queen’s Own Royal West Kent Regiment z 132. BP oraz „A” Squadron z 46. RTR (15 czołgów „Valentine”) miały zaatakować i zająć pozycje 187. pspad. z „Folgore” znajdujące się w depresji Deir Alinda. 2. batalion Royal East Kent Regiment miał skorzystać z przełamania i rozwinąć natarcie. Na prawo od 132. BP, 26. batalion z nowozelandzkiej 6. BP miał oflankować pozycje włoskiej piechoty z Dywizji „Brescia” w depresji Deir el Angar i wyprzeć obrońców z zajmowanych przez nich stanowisk. Częściowo miano także wspierać prawą flankę natarcia na Deir Alinda. Na flankach miały działać niewielkie ofensywne patrole, których zadaniem były ataki dywersyjne i niszczenie grupek wrogich żołnierzy.

Na prawej flance operacji 18. i 25. bataliony z 6. BP miały atakować depresję Deir el Angar. W ten sposób zamierzano odwrócić uwagę przeciwnika od głównego kierunku natarcia i osłaniać prawą flankę całej operacji.

Na lewej flance batalion Maorysów (Maori) i 21. batalion nowozelandzkiej 5. BP, wsparte przez „B” Squadron z 50. RTR (także 15 „Valentine”) miały zaatakować pozycje 65. ppzmot. DZmot. „Trieste” i niemieckiej 90. DLekk w depresji Deir el Munassib.

Sektor ataku miał szerokość pięciu kilometrów, założone cele znajdowały się do sześciu kilometrów w głąb pozycji Osi. Razem do wykonania operacji przeznaczono 4000 żołnierzy i 200 pojazdów, w tym czołgi i Bren Carriery. Wsparcie artylerii zapewniała artyleria 2. DP oraz 58. Field Regiment R.A., 64. Medium Regiment R.A. oraz bateria z 7. Medium Regiment R.A.

W celu zaskoczenia przeciwnika zrezygnowano z przygotowania artyleryjskiego. Atakujący najpierw musieli przejść pole minowe osłaniające pozycje nowozelandzkich brygad. Powstało przy tym zamieszanie i doszło do opóźnień. Od 19.30 rozpoczął się trwający półtora godziny nalot Desert Air Force na depresję Munassib. Przez całą bitwę pod Alam Halfa lotnictwo alianckie było bardzo aktywne, trwało przegrupowanie wojsk szybkich Osi, więc nie łączono tego nalotu z przygotowaniem do akcji zaczepnej ze strony przeciwnika.

Na prawym skrzydle dwa bataliony 6. BP zaatakowała trzymane przez bataliony I/19 i II/19 pp z DP „Brescia” pozycje w depresji Deir el Angar. Kompania „B” 25. batalionu natrafiła na tak silny ostrzał, że nawet nie podjęła się ataku. Dowodzący nią kpt. Weston nakazał odwrót, zabierając z sobą czterech rannych i pozostawiając 28 ludzi, których los nie był znany. Reszta batalionu została przyduszona ostrzałem moździerzy. Dużo więcej szczęścia miał 18. batalion. Około 21.00 wdarł się pomiędzy umocnienia obu włoskich batalionów. Włoskie stanowiska cekaemów atakowano na bagnety. Nowozelandczycy stracili trzech oficerów i 50 żołnierzy, ale sami także zadali Włochom ciężkie straty i wzięli 52 jeńców. Osiągnięto cel – włoska obrona została związana tym dywersyjnym atakiem, a w tym czasie ruszyło główne natarcie. O 21.45 18. batalion wycofał się.

Około 21.30 26. batalion pospiesznie zbliżał się do Deir el Angar. W pobliżu pozycji Osi naprzód wysunęły się czołgi i inne pojazdy opancerzone. Działa czołgów i karabiny maszynowe ostrzeliwały wykryte pozycje przeciwnika, by ten nie mógł efektywnie przeszkodzić w podejściu piechoty. Dotąd 26. batalion maszerował bez większych przeszkód i opanował teren w pobliżu pozycji X batalionu z „Folgore” w pobliżu Deir Alinda.

Do pierwszych walk doszło na zachodnim krańcu depresji, gdzie kompania „C” (kpt. Hall) starła się z 30. kompanią włoskich spadochroniarzy. Dowództwo 26. batalionu straciło łączność radiową z kompanią, która działała najbliżej 132. BP i miała wejść z nią w kontakt. Mający silne wsparcie broni maszynowej „Kiwi” zdołali zaskoczyć Włochów i wedrzeć się na ich czołowe pozycje, kilka z nich udało się zdobyć. Sytuacja była groźna dla obrońców, za pierwszą z nacierających kompanii postępowała reszta alianckiej piechoty, wsparcia nacierającym udzielały samochody pancerne. Rozpoczęła się cała seria ciężkich potyczek wręcz. Odezwały się też włoskie działa ppanc., zaliczając pierwsze trafienia.

Gdy przeciwnik naciskał na stanowiska strzeleckie, dowodzący X batalionem mjr Amleto Carugno zarządził kontratak. Włosi obrzucili przeciwnika granatami i ostrzelali z lekkich karabinów maszynowych. Za cenę kilkunastu poległych (w tym Carugno) powstrzymano napór przeciwnika i odbito kilka pozycji. Teraz Włosi ze wszystkich luf ostrzelali resztę 26. batalionu, który nadal próbował sforsować pole minowe. Nowozelandczycy poczęli ponosić ciężkie straty i utknęli.

Nadal dobrze szło „zagubionej” kompanii „C”. Udało się jej wedrzeć na tyły pozycji karabinów maszynowych Włochów, które teraz atakowano granatami. Po stracie ponad 30 ludzi Nowozelandczycy przełamali w końcu opór spadochroniarzy. Maszerująca w nocy kompania zgubiła jednak drogę i zapuściła się dalej niż planowano w głąb wrogich pozycji. Ludzie Halla okopali się na tyłach „Folgore”. Nie będąc świadomymi sytuacji spodziewali się, że w każdej chwili na ich pozycjach mogą zjawić się sojusznicze kompanie. Przez większość dnia panował relatywny spokój, dopiero około 17.00 Nowozelandczycy na swoich eksponowanych pozycjach dostali się pod ogień moździerzy. Pocisk moździerzowy wkrótce zranił Halla, poniesiono także dalsze ciężkie straty. Do kontrataku z dwóch stron ruszyli ludzie z „Folgore” i niemieccy spadochroniarze z Brygady „Ramcke”. Mocno osłabiona i pozbawiona amunicji kompania „C” musiała skapitulować.

CDN.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 45 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu

Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:

https://allegrolokalnie.pl/oferta/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

Ostatnią próbą przebicia alianckich linii pod El Alamein była operacja przeprowadzona na przełomie sierpnia i września 1942 r., która doprowadziła do wydarzeń znanych jako bitwa pod Alam Halfa. Wiele decyzji podjęto w pośpiechu, ich realizacji towarzyszył narastający nieporządek. Posiadano jedynie szczupłe siły i borykano się z ogromnymi problemami zaopatrzeniowymi, głównie w paliwo. Klin pancerny Rommla miał przebić się przez gęsto zaminowany obszar, który silnie dozorował przeciwnik i skręcając na północ odciąć obrońców linii El Alamein. Tradycyjnie swoją dość niewdzięczną rolę miała do spełnienia włoska piechota, w tym „Folgore”. Jej zadaniem było wiązanie przeciwnika na pobocznych kierunkach oraz zabezpieczenie terenu, którym przebiły się własne wojska szybkie. Ponadto do zadań defensywnych należało odpieranie wrogich kontrataków obliczonych na odciągnięcie części wojsk Osi z głównego kierunku natarcia lub w najbardziej optymistycznym wariancie wyjście na ich zaplecze, co przy bardzo rozciągniętym froncie mogło skończyć się dla Niemców i Włochów prawdziwą katastrofą.

Przed atakiem Rommla Dywizję Spadochronową „Folgore” (gen. Enrico Frattini) reprezentowało na froncie 5200 ludzi i pomimo swojej małej liczebności i tak była najsilniejsza w X KA (gen. Federico Ferrari-Orsi, który 18 października zginie na minie w depresji Munassib – wówczas dowodzenie X KA przejmie gen. Frattini). Inne jednostki korpusu to DP „Brecia” (gen. G. Battista Oxilia) – 4300 ludzi i niemiecka BSpad. „Ramcke” (gen. Ramcke) – 4000 ludzi, ponadto jednostki korpuśne i służby liczyły 2300 żołnierzy.

X Korpus na północy miał Dywizję „Brescia”, mocno trzymającą pozycje Qaret el Abd i Bab el Qattara. Znaczenie tego docinka frontu dla całego manewru Rommla (obejście przeciwnika od południa) było tak duże, że dywizję wzmocnił 186. p.spad. (mniej niż batalion) i 187. p.spad. z „Folgore” oraz XXVIII batalion z 9. pułku bersalierów. Na południu „Folgore” było rozmieszczone na szerokim froncie. Dwa bataliony bersalierów zajmowały pozycje na wschód od Gebel Kalakh, a dwa bataliony spadochroniarzy na płaskowyżu El Taqa, tyłową strefę Naqb Abu Dweis kontrolował IV batalion spadochronowy. W sektorze „Folgore” linia obrony była osłonięta pasem min, jednak był to stan zastany przez dywizję, pole minowe było niekompletne i nie do końca bezpieczne, ponieważ w części kładli je Anglicy i nie zostało one jeszcze należycie rozpoznane.

„Folgore”, wraz z innymi jednostkami piechoty X KA, miało osłaniać lewą (północną) flankę klina pancernego. O godzinie 22.00 29 sierpnia ruszyły do akcji trzy kolumny włoskiej piechoty.

Pierwszą stworzyły elementy DP „Brescia”, dwa bataliony z BSpad. „Ramcke”, IX i X batalion z 187. pułku z „Folgore” (Zgrupowanie „Camosso”) oraz III dywizjon art. z „Folgore” (mjr Ferdinando Macchiato). Celem było wzgórze (kota) 101 w depresji Deir Alinda. W skład drugiej kolumny także wchodziły elementy DP „Brescia” oraz V i VII batalion 186. pułku z „Folgore” (Zgrupowanie „Ruspoli”), jej zadaniem był atakować na Deir Alinda od północy. Powodzenie akcji miało spowodować wyłom pomiędzy pozycjami nowozelandzkiej 5. BP, która stała pomiędzy grzbietami Ruweisat i Alam Nayil, oraz 2. batalionem Rifle Brigade i 7. DPanc., która była rozlokowana na tyłach depresji Deir el Munassib. Operacja miała być przeprowadzona nocą w słabo rozpoznanym terenie. Całkowicie pozbawieni transportu spadochroniarze siłą własnych mięśni holowali na zmianę swoje działa przez około 15 kilometrów aż do brytyjskich pozycji w depresji Deir el Munassib.

Za sektor, na który wyprowadzono natarcie, odpowiadał gen. Bernard Freyberg, dowódca nowozelandzkiej 2. DP. Od frontu wojsk Osi obsadzała go angielska 132. BP, która należała do 44. DP, ale została podporządkowana dywizji Freyberga, oraz nowozelandzka 6. BP, która obsadzała Alam Nayil – kluczową pozycję w tym sektorze obrony. Od południa pozycje zajęła nowozelandzka 5. BP. Na północ od wzniesienia nazwanego „Deep Well”, znajdował się nowozelandzki 2. batalion rozpoznawczy, który był wyposażony w samochody pancerne i czołgi „Stuart”. W rezerwie znalazł się szwadron 46. RTR z czołgami „Valentine”, dodatkowo wsparty mniejszymi pododdziałami. Zadanie dla Freyberga było statyczne, miał utrzymać pozycję, nawet, gdy dzięki manewrowi Rommla, przeciwnik znalazłby się za jego plecami. Ciężko było jednak założyć taką sytuację, przeciwnik musiałby sforsować trudne do pokonania depresje Alinda, Munassib, Muhafid i Ragil, gdzie łatwo mógł paść ofiarą ataków lotnictwa.

Nowozelandczycy nie odpowiadali za rejon na południe od Alam Nayil, dlatego obie grupy z włoskiego X KA poruszały się wzdłuż południowej granicy ich sektora. Włosi i Niemcy pozostawili zupełnie obojętnych Nowozelandczyków w spokoju, z wyjątkiem ostrzału artyleryjskiego. Co prawda, o 1.00 31 sierpnia gen. Kippenberger, dowodzący nowozelandzką 5. BP, dowiedział się, że żołnierze Osi przekraczają położone na południe od jego stanowisk pola minowe. Kippenberger uznał jednak, że przynajmniej na razie sytuacja nie wymaga zaangażowania jego brygady, choć była ona gotowa do podjęcia działania. „Wróciłem spać i spałem dobrze, przez resztę nocy nasze działa nieustannie ostrzeliwały przejścia w polach minowych”, pisał później Kippenberger.

Dalsze postępy obu kolumn natrafiły w końcu na przeszkodę, były nią pozycje II batalionu Rifle Brigade oraz II batalionu King’s Royal Rifle Corps. Kolumna centralna (główne siły) nie trafiła na większe przeszkody i o świcie 31 sierpnia opanowała stanowisko 101 w depresji Deir Alinda. Pewne straty zadał ostrzał artylerii i strzelców wyborowych. To tutaj doszło do znanego epizodu, gdy na rozkaz mjr Aurelio Rossiego (d-ca IX b.spad.) sygnał do ataku dano dmąc w trąbkę, odwołując się w ten sposób do tradycji napoleońskiej. Na północy druga kolumna natrafiła na silniejszy opór i musiała szturmować pod ogniem cekaemów silne pozycje przeciwnika. Pomimo twardego oporu po południu 31 sierpnia udało się osiągnąć i zabezpieczyć depresję Deir Alinda.

Trzecia kolumna w składzie II batalion z 186. p.spad i bersalierzy z XXVIII batalionu mieli od południa zaatakować Qaret el Himeimat. Było to wysokie na 216 m n.p.m. wzgórze, które dawało dobry wzgląd na otaczającą je pustynię. Wzgórze miało dwa wierzchołki, przez co spadochroniarzom kojarzyło się z garbami wielbłąda. Ta akcja miała być przeprowadzona na skrajnej południowej flance natarcia. O świecie 31 sierpnia II batalion osiągnął i zajął w walce Qaret el Himeimat. Niebawem żołnierze włoscy mieli okazję podziwiać z tej pozycji atak własnych sił pancernych.

Kolejne walki miały miejsce tuż po zmroku 31 sierpnia. Do kontrataku ruszyły elementy nowozelandzkiej 5. BP. Głównym celem było uniemożliwienie 187. pułkowi konsolidacji jego pozycji w depresji Deir Alinda. Kippenberger błędnie zakładał, że Włosi nie zdołali się jeszcze umocnić na zajętych niedawno pozycjach. Niedługo po zapadnięciu ciemności, około godz. 18.00 czasu londyńskiego piechota z 18. batalionu i trzy czołgi „Valentine” z „A” Squadron 46. RTR rozpoczęły swój marsz i po godzinie dotarły do włoskich pozycji. Czołgi pierwsze ruszyły naprzód i zdołały zniszczyć wysunięte pozycje Włochów. Do akcji włączyły się kolejne włoskie pozycje, ogień moździerzy przydusił do ziemi postępującą za czołgami nowozelandzką piechotę. Twardy opór i strata 14 ludzi wymusił odwrót – najpierw czołgów, którym kończyła się amunicja, a później piechoty. Dzięki temu wypadowi Nowozelandczycy poprawnie zidentyfikowali swojego przeciwnika jako DSpad. „Folgore”. Podobne wypady 21. i 23. batalionu spełzły na niczym, gdyż nie natrafiono na przeciwnika.

Do popołudnia 31 sierpnia dywizja osiągnęła wszystkie zamierzone cele. „Folgore” meldowało następujące straty: pięciu oficerów lub podoficerów poległych, 11 poległych żołnierzy, trzech oficerów lub podoficerów oraz sześciu żołnierzy ciężko rannych. Ofensywa Rommla załamała się, ale opanowane przez „Folgore” pozycje miały być utrzymane. 2 września 187. pułk obsadził depresję Deir Alinda, a 186. pułk Qaret el Himeimat. Za tymi pozycjami rozlokowano 185. p.art., który miał służyć wsparciem ogniowym obu pułkom piechoty.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 45 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu

Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:

https://allegrolokalnie.pl/oferta/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

Po przybyciu do Afryki skład Dywizji Spadochronowej „Folgore” był następujący:

-186. Reggimento Fanteria Paracadutisti (płk Tantillo) z batalionami nr. V (mjr Izzo), VI (mjr Taffiorelli) i VII (ppłk Marescotti Ruspoli);
-187. Reggimento Fanteria Paracadutisti (ppłk Camosso) z batalionami nr. II (mjr Zanninovich), IV (ppłk Bechi-Luserna), IX (mjr Rossi) i X (mjr Carugno);
-185. Reggimento Artiglieria Paracadutisti z dywizjonami (gruppi) nr. I, II i III (razem sześć baterii po cztery lufy w każdej);
– VIII Battaglione Guastatori (batalion saperów szturmowych).

Oba pułki piechoty spadochronowej miały w swoim składzie kompanię sześciu armat przeciwpancernych 47mm/32 oraz sześć moździerzy kal. 81 mm. Oprócz służb dywizja posiadała także kompanię budowlano-minerską oraz moździerzy kal. 81 mm. Po walkach w bitwie pod Alam Halfa batalion X rozwiązano, a jego żołnierzy włączono w skład IX batalionu. W późniejszym okresie rozwiązano także II dywizjon artylerii. Należy podkreślić, że na początku walk dysponowano 36 armatami 47mm/32 (24 w 185. p.art. i razem 12 w obu pułkach piechoty). Często podawane są dużo wyższe liczby, ale uwzględniają one sprzęt zdobyczny oraz przydzielony „Folgore” z innych związków taktycznych. Dywizja posiadała etatowo tylko 150 pojazdów, które mogły przewieźć zaledwie 5% jej stanu osobowego.

Każdy batalion piechoty liczył ok. 500 ludzi, ich uzbrojenie stanowiło 40 pistoletów, 360 karabinów Carcano wz. 1891 kal. 6.5 mm i 54 pistolety maszynowe. Używano gorszych (mniej materiału wybuchowego) niż w innych armiach granatów Breda M35, OTO 35 i SRCM 35. Standardową bronią automatyczną był ckm Breda 37. Dywizja posiadała także karabiny ppanc. Solothurn kal. 20 mm oraz polskie karabiny przeciwpancerne wzór 35, znane jako fucile controcarro 35(P). Plutony liczyły po ośmiu żołnierzy dowodzonych przez oficera. W lipcu 1942 r. dywizja liczyła 84 oficerów, 443 podoficerów i 5732 żołnierzy.

Pospieszny przerzut, brak orientacji o przyszłych zadaniach i powszechne odczucie, że będzie to akcja desantowa, spowodowały, że nie rozdzielono wśród żołnierzy wyposażenia potrzebnego do życia na pustyni. Sam transport dywizji do Afryki okazał się bardzo powolny, tak, że dywizja, która swój transfer zaczęła w połowie lipca ostatnie swoje oddziały otrzymała 6 sierpnia. Materiały i pojazdy załadowane w Brindisi na linię frontu dotarły tylko w części („porwały” je inne jednostki lub zostały stracone po drodze) i dopiero w połowie września, co dodatkowo niekorzystnie wpłynęło na trudną sytuację dywizji. Sprawę pojazdów spadochroniarze próbowali rozwiązać już na froncie, przywracając do użytku różne porzucone samochody i zdobywając je na przeciwniku. Powstał z tego miszmasz pojazdów różnych marek (oprócz włoskich były to: Austin, Chevrolet, Ford, Morris). W podobny sposób pozyskiwano motocykle.

„Folgore” trafiło na południe frontu pod El Alamein. Jego pozycje rozciągały się początkowo od płaskowyżu El Taqa (II batalion) do depresji Kattara (El Qattara) (IV batalion). Przetarciem z frontem afrykańskim były patrole na ziemi niczyjej. Skoczkowie szybko poczęli powracać z łupem: jeńcami, zdobyczną bronią i alkoholem. Wspomnienia spadochroniarzy pełne są sentymentu do takich zdobyczy jak: puszkowane piwo i wołowina oraz herbatniki. Linie obu stron oddzielone były szerokim na kilka kilometrów pasem ziemi niczyjej. Silnie zaminowanej (nazywanej „diabelskimi ogrodami”) i po zmroku będącej areną brutalnych starć patroli obu stron. Spadochroniarze szybko odnaleźli się w nowej rzeczywistości. Obszar leżący naprzeciwko pozycji „Folgore” był po zmroku bezsprzecznie w posiadaniu Włochów (ogółem żołnierza włoskiego oceniano jako bardzo wartościowego w działaniach nocnych). Za dnia wszystko wracało do normy, poruszanie się po ziemi niczyjej było praktycznie samobójstwem. Saperzy VIII spadochronowego batalion guastatorów korzystali także z min brytyjskich wyciągniętych z diabelskich ogrodów. Żołnierze dywizji stali się wysoko cenionymi ekspertami w wojnie patrolowej.

7 sierpnia pluton z „Folgore” współpracował z niemieckimi spadochroniarzami podczas akcji obliczonej na schwytanie jeńców w rejonie wzgórza 99 położonego w depresji Deir Alinda. Niemiecko-włoska grupa bojowa składała się z 30 żołnierzy. Zaatakowano wrogą pozycję obsadzaną przez Nowozelandczyków. Zaskoczenie było całkowite, wzięto jeńców wraz z ich uzbrojeniem. W drodze powrotnej patrol został odkryty i zaatakowany w otwartym terenie przez transportery Bren Carrier. W miejsce poległego niemieckiego oficera dowodzenie przejął starszy sierżant Mario Giaretto z 186. pułku z „Folgore”. Giaretto nakazał swoim ludziom przebić się do swoich ludzi a sam związał naciskających przeciwników ostrzeliwując się z pistoletu maszynowego Beretta. Później odnaleziono jego podziurawione kulami ciało, w okolicy odkryto także zwłoki kilku poległych przeciwników. Mario Giaretto został jednym z pierwszych włoskich spadochroniarzy odznaczonych Złotym Medalem Waleczności Wojskowej. Akcja niemiecko-włoskiego patrolu zakończyła się zdobyciem czterech Bren Carrierów i wzięciem trzech jeńców. Nowozelandczycy stracili ponadto dwóch oficerów i 12 żołnierzy zabitych. Po stronie Osi było ośmiu poległych i czterech ciężko rannych. W innej akcji dwaj włoscy spadochroniarze uratowali ciężko rannego porucznika z BSpad. „Ramcke”. Dowodzący nią generał Hermann-Bernhard Ramcke nagrodził obydwu dekorując ich Żelaznymi Krzyżami.

Spadochroniarze patrolowali nawet depresję Kattara, gdzie poszukiwano wrogich patroli oraz agentów lub Beduinów pracujących dla aliantów. Jest to jedno z najbardziej niegościnnych dla ludzi miejsc na świecie. Dla przykładu: jeden z patroli pokonał 80 km w półtora dnia przy temperaturze dochodzącej do 60° C w cieniu, a efektem misji było zidentyfikowanie obecności na linii frontu Brygady Wolnych Francuzów.

Rzeczywistość żołnierzy Osi na końcu bardzo rozciągniętych linii zaopatrzenia nie była wesoła. Cierpiano z powodu głodu, pragnienia (na dodatek dostarczana woda była słonawa) i chorób. W rejonie depresji Kattara zmorą były prawdziwe chmary much, które przyklejały się do wilgotnej skóry, pchały się do nosa, uszu, kieszeni czy rękawów.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 45 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu

Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:

https://allegrolokalnie.pl/oferta/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261

Pierwsza ukompletowana włoska dywizja spadochronowa – 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”, miała przejść swój chrzest bojowy podczas ataku sił Osi na Maltę (Operacja „C3”). W międzyczasie zmieniła się jednak sytuacja strategiczna w basenie Morza Śródziemnego. Pod koniec czerwca 1942 r. upadł Tobruk. W twierdzy zdobyto wiele materiału wojennego, w tym bezcennego paliwa. Zdobycie portu pozwoliło otworzyć drogę zaopatrzenia prowadzącą z Grecji, z dala od niezłomnej Malty (i tutaj muszę posypać głowę popiołem: transporty i tak szły do Trypolisu, upadek Tobruku skrócił jedynie drogę zaopatrzenia o kiladziesiąt kilometrów, gdyż kolumny nie musiały już go omijać szlakiem przez El Adem, a mogły iść nadmorską Via Balbia). Atak na wyspę stracił na znaczeniu i na początku lipca został anulowany. Oczy Niemców i Włochów zwróciły się na bazę Royal Navy w Aleksandrii, Kanał Sueski i dalej ku terenom roponośnym Bliskiego Wschodu. Także dla włoskich spadochroniarzy oznaczało to nowe zadania.

Wojska niemiecko-włoskie parły w głąb Egiptu. Po zdobyciu Marsa Matruh stoczyły na początku lipca 1942 r. bitwę pod El Alamein z brytyjską 8. Armią, gdzie zostały powstrzymane. Wykrwawione wojska feldmarszałka Erwina Rommla musiały zostać wzmocnione przed podjęciem kolejnego wysiłku ofensywnego. „Lis Pustyni” zażądał jednostek mobilnych, ale jedną z ostatnich rezerw włoskiego Sztabu Generalnego było „Folgore” i to tę dywizję zdecydowano się wysłać do Egiptu.

Szkolenie włoskich spadochroniarzy odbywało się w założonej w 1939 r. szkole spadochroniarzy w miejscowości Tarquinia. Trening prowadzili włoscy oficerowie, ale zwłaszcza w 1942 r. ściśle współpracowano w tym zakresie z kadrą oficerską i jednostkami niemieckich wojsk spadochronowych. „Folgore” była jednostką całkowicie złożoną z ochotników. Selekcja była bardzo rygorystyczna, odpadało 58% kandydatów na spadochroniarzy, większość w ciągu pierwszych dni treningu. Podobnie było w przypadku oficerów i podoficerów, tutaj liczba chętnych, którzy nie dali rady, także wynosiła ponad 50%. Oczywiście spora część treningu dotyczyła przygotowania żołnierzy do wykonywania misji typowych dla wojsk powietrznodesantowych. Trening typowo spadochroniarski (skoki z wieży i samolotu) trwał trzy miesiące. Kolejny rok poświęcono na wojskowe przygotowanie żołnierzy i zgrywanie pododdziałów. Walczący na pustyni żołnierze na pewno docenili umiejętności walki wręcz, które im wpojono. Przynajmniej spora część ludzi miała okazję zapoznać się z technikami saperskimi – m.in. ataku na wrogie umocnienia z użyciem torped Bangalore i ładunków wybuchowych czy kładzenia pól minowych. Ćwiczono z użyciem ostrej amunicji i co nietypowe dla armii włoskiej nie limitowano jej zbyt mocno. Innym odróżniającym „Folgore” czynnikiem były dobre stosunki pomiędzy kadrą oficerską i żołnierzami, co w reszcie Regio Esercito nie było sprawą oczywistą. Na początku 1942 r. dowodzenie dywizją objął gen. Enrico Frattini.

Zakładano, że spadochroniarze będą mieli za zadanie opanować obiekty na tyłach wroga i utrzymać je do czasu nadejścia własnych wojsk. Dlatego ważna część szkolenia dotyczyła metod odparcia ataku wrogich sił pancernych za pomocą koktajli Mołotowa, miotaczy ognia, granatów, bomb Pazzaglia (do dwóch kilogramów ładunków wybuchowych detonowanych granatem ręcznym OTO Mod. 35) etc. Korzystano z doświadczeń zebranych z dotychczasowych walk w Afryce, nakazując osłanianie swoich pozycji rowami przeciwczołgowymi i polami minowymi. Pozycje włoskich dywizji miały sporą głębokość, dzięki wykopaniu licznych okopów, dołków strzeleckich, bunkrów etc. Wszystko to miało spowolnić lub unieruchomić wrogie czołgi i dać Włochom czas na przeprowadzenie kontrataku. Uczono współdziałania w obronie przeciw czołgom armat ppanc., moździerzy, broni automatycznej i wyspecjalizowanych łowców czołgów. Podkreślano, jak ważne jest rozproszenie wrogich pojazdów pancernych, które nie mogły się wówczas wzajemnie osłaniać, ich unieruchomienie i niszczenie. Kładziono nacisk na zadymienie pola walki granatami dymnymi i zdruzgotanie morale wrogich załóg użyciem butelek z benzyną i miotaczy ognia. Żołnierze zapoznawali się z wrażliwymi punktami pojazdów bojowych, a także doskonalili przemieszczanie się w ich martwych polach ostrzału. Dzięki temu „Folgore” stało się jednostką w wysokim stopniu wyspecjalizowaną w zwalczaniu wrogich czołgów. Spadochroniarze mieli o wiele więcej czasu na poznanie tych technik od swoich kolegów walczących w Afryce, którzy takie szkolenie przechodzili na froncie w przerwach od walki. Ważnym elementem włoskiej taktyki były gwałtowne kontrataki wsparte ostrzałem moździerzy. W walkach pod El Alamein starano się nie doprowadzać do walki na bagnety, wobec przewagi liczebnej przeciwnika mogłoby się to skończyć szybkim wykrwawieniem jednostki.

Dopiero od końca 1941 r. zaczęto otrzymywać lepszą broń – podczas treningu pojawiły się wówczas ciężki karabiny maszynowe Breda wz. 37 kal. 8 mm i pistolety maszynowe Beretta M1938 kal. 9 mm, które przydzielano niemal wyłącznie oficerom i podoficerom. Wyposażeniem dywizjonów artylerii była tylko i wyłącznie standardowa armata przeciwpancerna armii włoskiej – 47mm/32 (tzw. Elefantino – słoniątko), w warunkach pola bitwy roku 1942 broń już dalece niedoskonała. Jej zaletami była jej niewielka waga (mogła być zrzucana przy pomocy spadochronu) i poręczność – atuty nie dające się lekceważyć w przypadku wojsk spadochronowych. Jednak wrogi czołg mogła zatrzymać jedynie na bliskim dystansie. W przypadku cięższych wozów przeciwnika można było jedynie liczyć na jego unieruchomienie poprzez zerwanie gąsienicy, lub z zimną krwią czekać na moment, gdy czołg odwróci się słabiej opancerzoną częścią kadłuba. Doskonale wyszkoleni i zorganizowani artylerzyści-spadochroniarze wykazywali dość opanowania i cierpliwości, by wyczekać odpowiedni moment do otwarcia ognia.

Przed przerzutem do Afryki dla zmylenia przeciwnika dywizja przybrała na jakiś czas nazwę 185. DP „Cacciatori d’Africa”. Miało to pomóc w ukryciu przed wrogim wywiadem obecności na tym kontynencie wojsk spadochronowych. Nadal łudzono się bowiem, że uda się zebrać siły zdolne kontynuować ofensywę dalej na wschód. Wówczas „Folgore” i niemiecką brygadę „Ramcke” użyto by do opanowania mostów na Nilu lub desantowano w rejonie Kanału Sueskiego. Szybko takie bajkowe plany zastąpiła rzeczywistość i ta doskonała jednostka została rzucona do walki w roli zwykłej dywizji piechoty. Spadochrony i inny sprzęt desantowy pozostawiono pod strażą kompanii wartowniczej w hangarze na egipskim lotnisku w El Daba. El Daba stała się baza logistyczną „Folgore”, której pracą kierował kpt. Beltrami.

Nie posiadano dość samolotów transportowych żeby za jednym zamachem przewieźć całą dywizję z Włoch do Afryki. Dlatego część oddziałów wysłano koleją przez Bałkany do Aten (trasa wiodła przez Triest, Belgrad i Saloniki), gdzie w rejonie lotniska Tatoi czekały, aż zwolnią się samoloty transportowe. Taką drogą podróżował 186. p.spad. Pierwsze samoloty z jego komponentami odleciały z Grecji do Tobruku 23 lipca. Inne oddziały przewożono z włoskiego lotniska Galatina-Lecce do Derny lub Tobruku. Na raz lot wykonywało pięć-sześć samolotów transportowych SM.82 „Marsupiale” (torbacz) ze zgrupowania transportowego włoskiego lotnictwa – Servizi Aerei Speciali (S.A.S.). Samolotom transportowym nie towarzyszyła eskorta myśliwców, a dla uniknięcia przeciwnika leciano na niskim pułapie tuż nad morzem. 18 lipca, jako pierwszy do Afryki (do Fuka) przybył IV. Batalion Spadochronowy. Żołnierze zabrali z sobą broń osobistą, wyposażenie indywidualne oraz osobiste zapasy żywności i amunicji. Broń ciężką i pojazdy przewieziono z Brindisi morzem.

Większą część spadochroniarzy musiała po wylądowaniu w Cyrenajce być jeszcze dowieziona na front w Egipcie. Wyczerpująca podróż ciężarówkami trwała od czterech do sześciu dni. Transport odbywał się z maksymalną ostrożnością z uwagi na grasujące lotnictwo alianckie. O tym, że zagrożenie jest realne, przypominały wypalone wraki pojazdów i zestrzelonych samolotów oraz groby poległych.
—————————————————————-
Wesprzyj autora za pośrednictwem portalu Patronite: https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

Zapraszam do zakupu książki mojego autorstwa: „Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)” w nowej cenie 45 zł. Kontakt przez fan page lub e-mail: marek.sobski@interia.eu

Ponadto książka dostępna na Allegro i w księgarniach:

https://allegrolokalnie.pl/oferta/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk

https://odk.pl/betasom-wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-atlantyk-1940-1945-,42169.html

https://www.stara-szuflada.pl/BETASOM-Wloska-bron-podwodna-w-bitwie-o-Atlantyk-1940-1945-Wojna-Mussoliniego-vol-1-p5261