Poszukiwanie wroga pod Amba Alagi
Żołnierz włoski poszukuje ukrywających się Etiopczyków, rejon szczytu Amba Alagi (3438 m), zima 1936 r.
Żołnierz włoski poszukuje ukrywających się Etiopczyków, rejon szczytu Amba Alagi (3438 m), zima 1936 r.
Pomocnicza jednostka przeciwlotnicza HMS „Tynwald”, 12 listopada został zatopiony przez włoski okręt podwodny „Argo”.
Nocą 12 listopada „Argento”, „Diaspro” i „Argo” wykonywały patrole ofensywne w rejonie Bougie. „Argo” (tenente di vascello Pasquale Gigli) wślizgnął się na redę portu. Gigli osadził okręt na dnie morza i przez dwie godziny obserwował przez peryskop dwie krążące w okolicy korwety. Gdy sytuacja nieco się uspokoiła, sommergibile ruszył do ataku. O 5.57 „Argo” wystrzelił dwie pary torped w kierunku statków cumujących w porcie. W wyniku ataku Włosi zatopili angielską pomocniczą jednostkę plot. „Tynwald” (2376 t) oraz dobili uszkodzony przez lotnictwo transportowiec wojska „Awatea” (13.482 BRT).
Włoskie lotnisko polowe, Libia, wrzesień 1940 r., personel naziemny przetacza bomby 500-kg. W tle widoczny bombowiec SM.79.
Członkowie załogi opuszczają tonący okręt podwodny „Angelo Emo”, 10 listopada 1942.
7 listopada „Emo” (tenente di vascello Giuseppe Franco) opuścił Cagliari i skierował się do wyznaczonej strefy polowania na południe od Sardynii, a następnie na północ od Algierii. Tam „Emo” spotkał swojego pogromcę – trawler zwalczania op „Lord Nuffield”. Sommergibile został obrzucony bombami głębinowymi, ciężko uszkodzony i zmuszony do wynurzenia. Wówczas doszło do krótkiego, ale gwałtownego pojedynku artyleryjskiego, w którym zginęło 14 członków załogi „Emo”. Franco nie mógł uciekać, silniki były uszkodzone, wobec tego zarządził samozatopienie. Pozostałych przy życiu członków załogi wzięli do niewoli Brytyjczycy.
Niemiecko-włoski Medal Pamiątkowy Kampanii Włosko-Niemieckiej w Afryce (wł. Medaglia commemorativa della campagna italo-tedesca in Africa, niem. Medaille für den Italienisch-Deutschen Feldzug in Afrika).
Na awersie medalu widniał Łuk Filenich (Arco dei Fileni). Z lewej było fascio z napisem „campagna italo-tedesca in Africa”, zaś z prawej swastyka z napisem „Italienisch-Deutschen Feldzug in Afrika”. Na rewersie dwóch gladiatorów, symbolizujących żołnierzy sojuszniczych narodów, walczyło z krokodylem, symbolizującym armię brytyjską. Medal zawieszony był na zielono-biało-czerwono-biało-czarnej wstążce przedstawiającej połączone barwy Włoch i III Rzeszy.
Jak informuje Wikipedia, po kapitulacji Włoch 8 września 1943, oraz po wypowiedzeniu Niemcom wojny w 1944, na podstawie rozkazu z dnia 29 marca 1944, noszenie medalu przez żołnierzy niemieckich zostało zakazane.
Niemieckie Panzer III i II mijają Łuk Filenich, wiosna 1941 r.
W 1973 r. łuk został rozebrany, lub wręcz zburzony za pomocą dynamitu, na żądanie Muammara Kadafiego, który uważał go za symbol kolonializmu lub za symbol separacji dwóch libijskich dzielnic – Trypolitanii i Cyrenajki. Obecnie posągi Filenich znajdują się w małym muzeum w pobliżu Syrty.
W 1943 r. łuk Filenich ukazał się na włosko-niemieckim medalu upamiętniającym kampanię w Afryce. Łuk znalazł się także na okładkach licznych publikacji geograficznych i turystycznych. W jego pobliżu znajdował się niemiecki cmentarz.
Płaskorzeźba zdobiące Łuk Filenich.
Budowla miała 31 m wysokości, brama zaczynała się na wysokości 15,75 m i była szeroka na 6,5 m. Łuk wzniesiono z trawertynu, był zdobiony płaskorzeźbami.
Brytyjskie ciężarówki przejeżdżają pod Łukiem Filenich, grudzień 1942 r.
Charakterystycznym elementem budowli były dwa brązowe posągi, symbolizujące pochowanych żywcem braci. Powyżej posągów znajdował się cytat z „Pieśni Stuletniej” (Carmen saeculare) Horacego:
« Alme Sol, possis nihil urbe Roma visere maius » (Życiodajne słońce, nie jesteś w stanie oglądać nic większego od miasta Rzymu, tudzież Życiodajne słońce [karmicielu], nie będziesz mogło zobaczyć na świecie nic większego [wspanialszego] od Rzymu).
Na szczycie łuku umieszczono ołtarz symbolizujący legendę Kartaginy.
Włoska kolumna mija Łuk braci Filenich.
Fileni byli Kartagińczykami, którzy wzięli udział w wyścigu z Grekami z miasta Cirene. Ich historię znamy dzięki Salustiuszowi, który opisał ją w „Wojnie z Jugurtą” (Bellum Iugurtinum). Podczas ekspansji Kartaginy na Syrtę doszło do konfliktu z mieszkańcami Cirene. Wyścig miał rozstrzygnąć spór i ustalić granicę pomiędzy dwoma miastami-państwami. Oba państwa wystawiły po dwóch przedstawicieli, mieli oni biec do miasta przeciwników, a miejsce, gdzie dojdzie do spotkania biegaczy miało stać się nową granicą. Cyrenejczycy oskarżyli Filenich o oszustwo, według nich mieli oni wystartować szybciej. Chcący dać dowód uczciwości bracia zadeklarowali, że chcą być pochowani żywcem na nowej granicy. Tak też się stało. Później na ich cześć wzniesiono dwa ołtarze, miejsce to było znane jako Arae Philenorum.