Działo Ansaldo 149/40 Mod. 1935
Działo Ansaldo 149/40 Mod. 1935 (kal. 149 mm) na stanowisku bojowym w Afryce Północnej.
Dla przeprowadzania obserwacji włoska artyleria często zajmowała daleko wysunięte pozycje, przez co w tej służbie nieodzowna była znajomość topografii, nawet bardziej niż w innych rodzajach wojsk. Włoscy artylerzyści byli dobrymi strzelcami. Wykazali się też dużą odwagą, podczas ciężkich ostrzałów czy bezpośrednich szturmów wroga. Artyleria często była zmuszona prowadzić ogień na otwartej przestrzeni dla powstrzymania nacierających czołgów czy piechoty.
Artyleria była podzielona na dywizyjną, korpuśną i armijną (co z grubsza odpowiadało artylerii polowej, średniej i ciężkiej). Istniały także zorganizowane doraźnie struktury zwane „reggruppamenti” (zgrupowania), czyli jednostki taktyczne nie mające określonej stałej liczebności i przeznaczenia.
Włoską artylerię określano jako przestarzałą, co nie znaczy, że była bronią nieefektywną. Włosi często działali w terenie, gdzie zaprzęgi juczne lub konie sprawdzały się lepiej niż pojazdy. Modernizacja szła wolno z powodu słabości gospodarczej. W pełni zmotoryzowana była artyleria korpusów i armijna. Artyleria dywizji piechoty bazowała na koniach i innych zwierzętach.