Włoskie wojska kolonialne
Szarża erytrejskiej kawalerii Penne di Falco (Sokole Pióra). [obrazek ze strony: http://blog.libero.it/wrnzla]
KRÓLEWSKIE WOJSKA KOLONIALNE
Po stronie Włochów na ochotnika walczyły dziesiątki tysięcy mężczyzn z wschodnioafrykańskich plemion – Askarysi (wł. Ascari, od tureckiego słowa oznaczającego żołnierzy tubylczych). Już w 1885 r., zaraz po zajęciu Massauy, Włosi postanowili skorzystać z tubylczych żołnierzy, przeznaczając im drugorzędne zadania. W wyprawie gen. San Marzano w 1887 r. brało udział już 2 tys. tubylców. Regularne wojska tubylcze powstały w 1888 r. Początkowo utworzono cztery bataliony rozmieszczone w Massaua, Saati, Moncullo i Archico, razem liczyły 3200 żołnierzy. Podoficerowie także wywodzili się z Erytrei, jedynie oficerowie byli Włochami. Askarysami zostawali żołnierze w wieku 16-35 lat i służyli przynajmniej rok. W 1891 r. z batalionów utworzono Corpo delle Regie Truppe d’Africa (Korpus Królewskich Wojsk Afrykańskich), od następnego roku stał się on częścią Regio Esercito Italiano (Włoskiej Armii Królewskiej). W związku z wojną włosko-etiopską powstały kolejne bataliony, w 1895 r. było ich już osiem. W 1890 r. powstała także jednostka artylerii górskiej – Compagnia Cannonieri indigeni. W 1888 r. powstali zapitè – tubylczy karabinierzy, rekrutujący się z zaufanych askarysów, dowodzonych przez oficerów wywodzących się z włoskich karabinierów. W 1889 r. utworzono Squadrone Esploratori Eritreo, który był cały czas rozbudowywany. W 1897 r. powstał pluton wielbłądzi, zaś w 1911 r. powstał Reparto Cammellato Eritreo – protoplasta wielbłądzich oddziałów meharystów (meharisti), strzegących granic także pozostałych kolonii.
Erytrejska kawaleria nosiła miano „Sokolich Piór” (wł. „Penne di Falco”). Wyróżniały ich wysokie tarbusze z zatkniętymi na nich długimi piórami. Ascari byli cenieni przez Włochów za ich bitność. Oddziały kawaleryjskie, odegrają istotną rolę w zajęciu Dessie – kwatery głównej Hajle Selassje. Dowódcą Korpusu Erytrejskiego był gen. Pirzio Biroli. Składał się on z dwóch dywizji po ok. 12 tys. ludzi każda, w większości byli to weterani służący wcześniej u Europejczyków. W Somalii w 1917 r. z prywatnej armii sułtana Obii oraz kilku nadbrzeżnych plemion powstał Królewski Korpus Kolonialny (Regio Corpo di Truppe Coloniali). W Królewskim Korpusie Kolonialnym walczyła też Dywizja Libijska (d-ca gen. Nasi), walczyli w niej także arabscy ochotnicy z Jemenu i Erytrei. Dla Włochów walczyli także somalijscy dubaci (białe turbany) – muzułmańscy żołnierze służący pod komendą min. sułtana Olol Dinle, na początku kampanii zajmą oni miasto Geladi. Istniało też 12 batalionów somalijskich Ascari. Wyposażenie było słabe, żołnierze otrzymali też słabsze wyszkolenie. Askarysów cechowało za to wysokie morale. Wojska tubylcze często były organizowane w nieregularne oddziały nazywane „bande”.
Dotychczasowa treść artykułu: Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego