Regia Marina w obliczu Wielkiej Wojny
Krążownik pancerny „Amalfi” w La Spezia, prawdopodobnie lato 1913 r.
Garść narzekań włoskich historyków (E. Bagnasco i A. Rastelli) na stan przygotowania Regia Marina do Wielkiej Wojny:
Związane Trójprzymierzem z Austro-Węgrami i Niemcami Włochy szykowały się do wojny przeciwko Francji, min. ćwicząc zwalczanie ruchu morskiego między francuskimi posiadłościami w Afryce i Tulonem. Jednak Regia Marina musiała liczyć się ze zmianą frontu i wystąpieniem przeciwko dotychczasowym sojusznikom. Myśląc o działaniach na Adriatyku rozbudowano np. bazę w Brindisi. Prace mające wzmocnić obronę wykonano także w Otranto, Gallipoli, Porto Corsini i Auguście. Rozpoczęto także prace nad poprawą stanu kanałów rzecznych łączących ujście Padu (wł. Po) z Wenecją. Dużą słabością Włoch był brak odpowiedniej obrony nadbrzeżnej, dopiero po rozpoczęciu konfliktu tak ważne bazy jak Brindisi i Wenecja otrzymały do obrony działa kal. 381 mm, które szykowano dla pancerników typu Francesco Caracciolo. Te jednostki były ofiarami wojennej konieczności, zwodowano je dopiero po wojnie i nigdy nie ukończono, potrzebą chwili była bowiem budowa mniejszych rodzajów okrętów. Rozpoczęto też konstrukcję pontonów artyleryjskich z działami dużego i średniego kalibru, które oprócz obrony baz, dały też cenne wsparcie żołnierzom w walkach na Piawą i Isonzo. Dużym zaniedbaniem był stan lotnictwa morskiego, na początku wojny Włochy posiadały ledwie pięć baz hydroplanów z 25 maszynami, posiadano także dwa sterowce, a kolejne dwa znajdowały się w budowie. Do końca wojny dokona się ogromny postęp w tej dziedzinie, Regia Marina skończy ją z 657 samolotami i 25 sterowcami. Kolejnym dużym problemem były załogi okrętów. Liczbę marynarzy zwiększono drogą zwykłej rekrutacji, znaczna więc część personelu wymagała solidnego przeszkolenia. Wystąpił też poważny problem z korpusem oficerskim, zdecydowanie niewystarczającym w stosunku do potrzeb. Wymusiło to korzystanie z oficerów armii (Esercito) w zadaniach naziemnych, przyspieszenie kursów w Academia Navale (akademia marynarki w Livorno), wprowadzenie kursów dla oficerów rezerwy, werbowanie Volontari Motonauti (ochotników zajmujących się w cywilu motorowodniactwem), etc.