Guastatori – włoscy saperzy szturmowi
Guastatori (saperzy szturmowi) w akcji, lato 1941 r. (wydaje się, że Afryka Północna). Pora omówić z jedną z książek tą elitarną formację armii włoskiej.
Na początku wojny armia włoska nie miała jednostek trenowanych i wyposażonych specjalnie do zadań szturmowania umocnionych pozycji przeciwnika. Podczas I Wojny Światowej takie zadania wykonywali Ardyci (Arditi), jednak w okresie międzywojennym nie przykładano większej roli do rozwijania podobnej taktyki, założono, że zadania takie wypełni piechota. Armijny korpus saperski (Corpo del Genio) zajmował się niemal wyłącznie zagadnieniami taktycznymi. Jego jednostki składały się z saperów, oddziałów radiowych i telefonicznych, kompania każdej z tych specjalności była przydzielona do każdej z dywizji, ponadto istniały pododdziały minerów, budowy mostów, inżynieryjne zajmujące się zagadnieniami kolejowymi i inne.
Podobnie jak w przypadku wojsk spadochronowych, wyciągnięto wnioski z niemieckiej kampanii na zachodzie w maju-czerwcu 1940 r., z opóźnieniem rozpoczęto tworzyć wyspecjalizowane oddziały saperów szturmowych. Pod koniec lipca 1940 r. oficer włoskich saperów, Col. Pietro Steiner, dostał zadanie stworzenia takiej formacji od podstaw. Nazwano ją Genio Guastatori (po angielsku engineer demolishers, za radą jednego z czytelników na Facebooku nazwijmy je inżynieryjnymi oddziałami niszczącymi/burzącymi), a jej początkom towarzyszyła improwizacja związana z ekspresowym tempem tworzenia i brakiem bezpośrednich doświadczeń w tej dziedzinie. Pułkownik Steiner nie marnował jednak czasu, 1 sierpnia 1940 powołano Scuola Guastatori del Genio (szkołę tej specjalności) w Civitavecchia, na północ od Rzymu. Mniej niż dziesięć dni później szkoła działała już z pełną aktywnością, niebawem przybyli pierwsi kursanci, którzy na początku musieli nocować pod namiotami. W połowie sierpnia szkoła działał już pełną mocą, z możliwością szkolenia równocześnie 1000 ludzi. Pierwszy kurs rozpoczęto 10 sierpnia i zakończono 30 września. W tym czasie powstały cztery kompanie guastatorów: 1., 2., 7. i 8. Drugi kurs rozpoczęto 5 października 1940 i zakończono 18 listopada. W jego wyniku powstało kolejnych pięć kompanii 3-6 i 9. Apini (alpejska), później 5. i 6. kompania zamieniły się numerami. W czasie szkolenia pod okiem pułkownika Steinera szczególną uwagę zwracano na pozbawioną strachu i instynktowną metodę szturmu z użyciem granatów.
W listopadzie 1940 r. Col. Steiner został wysłany do Albanii, by walczył w wojnie przeciw Grecji. Szkoła w Civitavecchia praktycznie przestała istnieć. Patronat nad specjalnością saperów szturmowych przejęła piechota, która tworzyła swoje własne jednostki szturmowe – Guastatori di Fanteria. Te formacje generalnie szkolono podobnie jak Guastatori del Genio, ale nie uczono kładzenia pól minowych i rozminowywania. Guastatori del Genio stworzyli tymczasem swoją małą szkołę w Trieście, na północy Włoch. Jej zadaniem było jednak wyłącznie szkolenie uzupełnień dla batalionów Guastatori, które już istniały. (CDN.)