Wojna Mussoliniego na zdjęciach (21)

Wojna Mussoliniego
» Bez kategorii
» Wojna Mussoliniego na zdjęciach (21)

paź

Wojna Mussoliniego na zdjęciach (21)

Artyleria samochodowa (pozwólcie, że użyję takiego określenia na włoskie autocannoni) była oczywiście improwizacją wynikającą z niewydolności włoskiego przemysłu, która nie pozwalała produkować na dużą skalę opancerzonych dział samobieżnych. Na zdjęciach zniszczone na Sycylii Autocannone 90/53 su Breda 52 (nowoczesna armata przeciwlotnicza 90(mm)/53 Mod. 1939 na podwoziu samochodu ciężarowego Breda 52 (czyli „wzmocnionej” dla tego celu Bredy 51)).

Mapa ilustrująca sukcesy i straty włoskiej broni podwodnej w Bitwie o Atlantyk. W legendzie kolejno statki zatopione przez Włochów, statki przez nich uszkodzone i miejsca utraty włoskich okrętów podwodnych.

Włochy planowały wejść do wojny około 1942/1943 roku. Ich flota podwodna miała do tego czasu zostać przezbrojona w nowoczesne okręty (jednostki przybrzeżne miały być stopniowo zastępowane tymi oceanicznymi), byłaby też z pewnością bogatsza o doświadczenia wynikające z obserwacji zmagań flot zaangażowanych w konflikt. Nawet w warunkach wojennych dzięki wielkiej zdolności do improwizacji i pokornej pracy włoskie asy w latach 1942-1943 osiągnęły pułap najlepszych wówczas (czyli już po „złotych czasach”) niemieckich podwodników. Gdzie mógłby być ten rodzaj broni Regia Marina, gdyby nie pochopna decyzja Mussoliniego o przystąpieniu do wojny w czerwcu 1940 roku? Tego się już nie dowiemy (choć należy pamiętać, że Atlantyk a Morze Śródziemne to zupełnie inna specyfika i nadrobić dystans do Royal Navy na tym drugim akwenie było Włochom zdecydowanie trudniej).

Ciężki bombowiec Piaggio P.108B ze 274ª Squadriglia BGR (Bombardamento a Grande Raggio – bombowców dalekiego zasięgu) (na pierwszym planie) i średni bombowiec Savoia-Marchetti SM.79 na lotnisku Pisa-San Giusto w 1941 roku.

Niszczyciel „Leone Pancaldo” (1929) sfotografowany w 1938 roku.

W chwili wybuchu II wojny światowej „Pancaldo” (capitano di fregata Luigi Merini) stacjonował w Tarencie. Wziął udział w bitwie u Przylądka Stilo (VII 1940). 10 lipca, po zawinięciu do Augusty, stał się celem ataku 2 Fairey Swordfish z 813. Squadronu FAA z lotniskowca HMS „Eagle”. Jedna z torped trafiła w dziobowy odcinek sterburty, powodując opadnięcie okrętu na dno portu (zginęło 16 osób, a 9 zostało rannych).

Dopiero 26 lipca 1941 roku udało się podnieść niszczyciel. Remont przeprowadzono w stoczni w Genui, a potrwał aż do 17 listopada 1942 roku. Do służby liniowej powrócił 12 grudnia. Od marca 1943 roku pełnił służbę eskortową na trasie Trapani-Tunis.

30 kwietnia „Pancaldo” (capitano di fregata Tommaso Ferrieri Caputi) i niemiecki niszczyciel „Hermes” ponownie ruszyły do Tunisu. Okręty były trzykrotnie atakowane przez wrogie samoloty, w tym o 11.30 zostały zaatakowane przez 32 bombowce. Ciężko uszkodzony „Hermes” zdołał osiągnąć Bizertę na holu. Włoski okręt nie miał tyle szczęścia – zatonął 2 mile od Przylądka Bon, zabierając z sobą ponad połowę załogi.