Carro Veloce Radio
Carro Veloce Radio był wersją wyposażoną w radio. Tankietki tej wersji miały pełnić funkcję wozów dowodzenia. Mieli je otrzymać wszyscy dowódcy batalionów i kompanii. W 1934 r. podjęto próby z radiostacją Marconi R.E. 1 mod. 1933 używaną w piechocie. W 1935 r. do jednostek dotarły pierwsze C.V.33 z radiostacją Marconi RF.3 C.V. zamontowaną w przedziale bojowym (za siedzeniem strzelca). Baterie zasilające przewożono w dwóch kasetach umieszczonych pod pokrywami silnika. Stosowano duże, półkoliste anteny, jednym końcem mocowane do pancerza nad przedziałem bojowym, a drugim do tylnej części nadwozia. W późniejszym czasie w Carro Veloce Radio montowano nowy typ radiostacji – RF. 1 C.A. o mocy 70 W (zasięg na postoju 10-12 km – przy zastosowaniu klucza i 5-6 – w przypadku użycia fonii). Jednak w czasie jazdy zasięg radiostacji spadał o połowę. Zasięg był więc niedostateczny, a duże rozmiary anteny ułatwiały zlokalizowanie pojazdu. Ułatwiały też identyfikację pojazdu dowódcy i zniszczenie go w pierwszej kolejności. Dlatego często używano anten improwizowanych z masywnych żelaznych prętów. Sprzęt radiowy zajmował dużo miejsca, dlatego też zmniejszono zapas amunicji w pojazdach wyposażonych w radio. Niekiedy w pojazdach dowódcy batalionu uzbrojenia nie było wcale, był natomiast rozkładany stolik na mapy.