Tankietka L3 w Afryce Północnej
Tankietka L3/33 (dawniej C.V.33) sfotografowana w Afryce Północnej. Poniżej garść uwag o użytkowaniu tankietek C.V.33/35.
Pierwsze pojazdy trafiły do jednostek w 1933 r. Jako pierwszy otrzymał je 19. pułk „Cavalleggeri Guide”. Była to pierwsza zmotoryzowana jednostka włoskiej kawalerii. W 1932 r. kadra pułku przeszła szereg szkoleń na C.V.29. 3. szwadron tankietek z tego pułku wszedł w skład sił międzynarodowych sprawujących nadzór nad bezpieczeństwem głosowania podczas plebiscytu w Zagłębiu Saary. Tankietki trafiły do Saarbrücken między grudniem 1934 r. a styczniem roku następnego. Tankietki brały udział w kampanii etiopskiej, także wersje z miotaczem płomieni i radiem. Doświadczenia tej kampanii utwierdziły Włochów w ich przekonaniu o przydatności tych pojazdów. Stało się tak pomimo, że z frontu napływały raporty mówiące o zbyt słabym opancerzeniu i uzbrojeniu tankietek.
Wojna domowa w Hiszpanii zburzyła ten obraz, starcie z wrogiem dysponującym dużą ilością broni przeciwpancerną i czołgami klasy T-26 wypadło niepomyślnie dla tankietek. Pancerz T-26 nie mógł być przebity ogniem karabinów tankietek. Zaś armata kal. 45 mm sowieckich czołgów z łatwością niszczyła pojazd włoski. Ujawniły się wszystkie wady pojazdów: brak obrotowej wieży, słabe uzbrojenie i opancerzenie, duża awaryjność w trudnym terenie. Produkcję tego pojazdu przerwano w 1943 roku, gdyż już w 1940 roku był to sprzęt przestarzały. Bezsilny w starciu z przeciwnikiem dysponującym bronią p-panc. Czołg L3 był szeroko używany w Afryce Północnej, min. wersja z miotaczem płomieni, wóz radiowy, wóz rozpoznania, lub do holowania przyczepy gąsienicowej z zaopatrzeniem lub amunicją. Tankietki na pewno zapisały chwalebną kartę w szkoleniu załóg. Jednak po pierwszych walkach w Afryce Północnej zyskały sobie mało pochlebne pseudonimy – „scatola di sardine” (puszka z sardynkami) lub „cassa da morto” (pudło śmierci).
W 1943 r. większość tankietek L3 znajdowała się w magazynach pułków pancernych we Włoszech. Część znajdowała się na Bałkanach i wyspach Morza Egejskiego. 1 stycznia 1943 Regio Esercito dysponowało 725 tankietkami, jednak 30% z nich było niesprawnych technicznie. Z powodu strat i skreślania ze stanu zużytego sprzętu ilość tankietek sukcesywnie malała. 8 września 1943 dysponowano nadal 638 tankietkami. Nadal istniało 10 battaglioni carri L! Wchodziły one w skład czterech pułków czołgów: II Lf (Rzym), VIII (Rzym), X (Rzym), XII (Rzym) i XIII (Rzym) z 4. pułku; I (Siena), II (Siena i częściowo Bałkany) i III (Czarnogóra) z 31. pułku; II (Sanluri) z 32. pułku; oraz II (Parma) z 33. pułku. Do tej pory utracono 689 tankietek, z czego aż 458 w Libii. Po kapitulacji z Niemcami walczył XIII batalion. Potem tankietki walczą tak w siłach Badoglia jak i RSI. Ostatnie tankietki służyły po wojnie we włoskiej policji.