Powstanie Czarnych Brygad
Członkowie weneckiej Czarnej Brygady.
Czarne Brygady utworzono specjalnie do walki z partyzantką. Pomysłodawcą ich utworzenia był Alessandro Pavolini. Kiedy rozpalała się wojna domowa i liczba ofiar po stronie faszystów rosła w zastraszającym tempie, padł pomysł „uzbrojenia partii”, jej militaryzacji. Wykorzystano przy tym istniejące już inicjatywy, jak Reggimento Federale „Caroccio” z Mediolanu. Był to środek ostateczny, kiedy inne struktury państwa zawiodły, nie potrafiąc zapewnić porządku publicznego.
W projekcie istniał pomysł, by przywrócić squadre d’azione, które miały przywrócić dawnego ducha rewolucyjnego. Jednak dawny przeciwnik był często nieostrożny i słabo uzbrojony, teraz sytuacja była zupełnie odmienna. Obecnie stawiano nacisk na podkreślanie, że to faszyzm reprezentuje rewolucję, „My jesteśmy rewolucjonistami!”, pisał sekretarz federalny z Turynu Giuseppe Solero, chcąc podkreślić sprzeciw wobec społeczeństwa burżuazyjnemu. Odwoływano się do ducha rewolucyjnego pierwotnego faszyzmu, zrodzonego z korzeni socjalnych, które to powracały teraz w nazwie nowej republiki. Pavolini mówił wręcz o faszyzmie „prymitywnym”, który utracono w czasie trwania reżimu. Nie chodziło teraz o struktury wojskowe i biurokratyczne, ale formacje rozrzucone po całym terenie. Tworząc Brygady bardzo podkreślano także politykę socjalizacji. Na początku popełniono poważny błąd, Brygady otrzymywały wyższe uposażenie, wyraźnie wyróżniając się na tle innych formacji, jak GNR. Wysokie pensje i nagrody przyciągały młodych ludzi, gotowych do nadużyć i nadgorliwości, by osiągnąć osobiste korzyści, były to zjawiska bardzo wyraźnie widoczne u drugiej strony – partyzantów. Wszyscy członkowie Partito Fascista Repubblicano, którzy nie służyli w innych formacjach militarnych, mieli należeć do Korpusu Czarnych Koszul (Corpo delle Camicie Nere). Komendantami poszczególnych Czarnych Brygad byli sekretarze federalni poszczególnych prowincji.