Wojna Mussoliniego

La guerra di Mussolini

RSS Feed
  • Home
  • Od Autora
  • Publikacje
  • FRONTY
    • Afryka Północna – „Heia Safari”
    • Morze Śródziemne – „Mare Nostrum”
    • Wojna na Bałkanach 1939-1945
    • Kampania Włoska – „Guerra E’ Finita?”
    • Front Wschodni – „Contro il Bolscevismo!”
    • Sommergibili na Atlantyku
    • Etiopia 1935-1936 – Brudna wojna Mussoliniego
  • Armia Włoska
    • 26 Dywizja Piechoty „Assietta”
    • 4 Dywizja Alpejska „Monte Rosa”
    • 54 Dywizja Piechoty „Napoli”
    • 4 Dywizja Piechoty „Livorno”
    • Włosi w Waffen-SS
    • Organizacja Obrony Sycylii
    • Esercito Nazionale Repubblicano(ENR):
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Jednostki Włoskiej Kawalerii
    • 132 Dywizja Pancerna „Ariete”
    • 101 Dywizja Zmotoryzowana „Trieste”
    • Armia Pancerna “Afrika” w bitwie pod El-Alamein
    • M.V.A.C. i inne organizacje współpracujące z Włochami na Bałkanach
    • Doktryna
    • 1. Dywizja Piechoty (Górska) „Superga”
    • 6. Dywizja Alpejska „Alpi Graie”
    • 1° Battaglione Paracadutisti Carabinieri Reali
    • 185. Divisione Paracadutisti „Folgore”
    • 1ª Divisione libica „Sibelle”
    • 2ª Divisione libica „Pescatori”:
    • Raggruppamento sahariano „Maletti”
    • 4. Divisione CC.NN. „3 Gennaio”
    • Początek wojsk spadochronowych – Fanti dell’Aria
    • Koszty wojny w Hiszpanii
  • Leksykon Uzbrojenia
    • Myśliwce Regia Aeronautica i ANR w latach 1923-1945
    • BIBLIOGRAFIA – lotnictwo włoskie
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze i inne
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Samoloty obcej produkcji w Regia Aeronautica
    • Okręty podwodne typu Marcello
    • Pierwszy włoski Blenheim
    • Czołgi średnie
  • Osoby
    • Italo Balbo
    • Bibliografia dla działu Osoby
    • Giovanni Messe
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • Galeazzo Ciano
    • Dino Grandi
    • Gabriele D’Annunzio
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Arconovaldo Bonaccorsi
    • Pietro Maletti
    • Emilio Faldella
    • Mario Roatta
    • Annibale Bergonzoli
    • Emilio De Bono
  • Benito Mussolini
    • Spotkanie z Hitlerem – Rastenburg IX.1943
    • Konferencja z Hitlerem, Feltre 19.VII.1943
    • Duce porwany… Duce wolny!
    • Więzień Gargnano
    • Śmierć dyktatora
    • Ostatnie spotkanie dyktatorów
    • Rodzina Mussolini
    • Benito Mussolini – cytaty
    • Dzieciństwo i młodość
    • Kochanki Mussoliniego
    • Socjalistyczny dziennikarz Benito Mussolini
    • W alpejskich okopach
    • Clara Petacci i klan Petacci
    • Benito Mussolini – osobowość
    • Benito Mussolini i Adolf Hitler – trudna przyjaźń dyktatorów
  • Włochy Mussoliniego
    • Antyfaszyzm
    • Polityka wewnętrzna Repubblica Sociale Italiana
    • Squadristi, manganello i olej rycynowy
    • Polityka wewnętrzna faszystowskich Włoch – lata dwudzieste
    • Sport w faszystowskich Włoszech
    • Doktryna faszyzmu
  • Zdjęcia
    • Afryka Północna
    • Morze Śródziemne
    • Wojna na Bałkanach
    • Italo Balbo
    • Rodolfo Graziani
    • Pietro Badoglio
    • 29 Dywizja Grenadierów Waffen-SS
    • Galeazzo Ciano
    • Kampania Włoska
    • Aeronautica Nazionale Repubblicana
    • Spotkania Dyktatorów
    • uwięzienie i uwolnienie Mussoliniego
    • Repubblica Sociale Italiana
    • Rodzina Mussolini
    • Front Wschodni
    • Giovanni Messe
    • Dino Grandi
    • Myśliwce Regia Aeronautica
    • Gabriele D’Annunzio
    • Wodnosamoloty, Łodzie Latające, Samoloty Rozpoznawcze
    • Początki faszyzmu
    • Bombowce i samoloty szturmowe Regia Aeronautica
    • Roberto Farinacci
    • Ugo Cavallero
    • Alfredo Rocco
    • Giovanni Gentile
    • Giuseppe Bottai
    • Benito Mussolini: dzieciństwo – I Wojna Światowa
    • Kochanki Mussoliniego
    • Włochy Mussoliniego na zdjęciach
    • Włoskie czołgi eksperymentalne
    • Czołgi ciężkie (carri armati pesanti)
    • Czołgi lekkie (carri armati leggeri)
    • Samochody pancerne (Autoblindi)
    • Żołnierze włoscy
    • Inwazja na Etiopię 1935-1936 r.
    • Corpo Aereo Italiano
    • Hiszpania 1936-1939
    • Benito Mussolini
    • Wielka Wojna na morzu
    • Ascari del Cielo
    • Betasom 1940-1945
  • Mapy, Struktury…
    • Afryka Północna
    • Front Wschodni
    • Armia Włoska
      • 28 Dywizja Piechoty „Aosta”
  • Filmy z YouTube
  • KINO
  • Linki
pinflix yespornplease porncuze.com porn800.me porn600.me tube300.me tube100.me watchfreepornsex.com
  • Wojna Mussoliniego
  •   » Bez kategorii »
sty
20

12. Squadriglia MAS na Jeziorze Ładoga

MAS 527 i 528 w Punkasalmi, 14 czerwca 1942.

Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

12. SQUADRIGLIA MAS NA JEZIORZE ŁADOGA

Historia oblężenia Leningradu jest jednym z najlepiej rozpoznawalnych epizodów II Wojny Światowej. Jednak i ta słynna epopeja ma nadal wątki, które mogą zaskoczyć czytelnika. Obecność nowoczesnych włoskich kutrów torpedowych typu MAS, ściągniętych na daleką północ aż z Italii, jest właśnie jedną z tych mniej znanych historii okrążenia miasta noszącego nazwisko Lenina.

SYTUACJA NA JEZIORZE ŁADOGA

Na mocy traktatu pokojowego kończącego Wojnę Zimową, podpisanego w Moskwie 12 marca 1940 roku, Finlandia straciła terytorium położone na północy Jeziora Ładoga, stało się ono wówczas wewnętrznym jeziorem Rosji. 26 czerwca 1941 roku Finlandia przyłącza się do wojny przeciw ZSRR. Rozpoczynała się fińska „wojna kontynuacyjna”. Finlandia przystępowała do wojny pod hasłem wspólnej walki, a nie jako wasal Hitlera. Podobnie zatem do faszystowskich Włoch, które swoją walkę określały mianem „wojny równoległej”.

8 września 1941 w rejonie Szlisselburga zamknął się pierścień blokady wokół Leningradu. „Oknem na świat” był jedynie paseczek ziemi nad samą Ładogą znajdujący się między Newą a pozycjami fińskimi, położony na południe od Suvantojarvi. Zapasy żywności w mieście już wtedy były na wyczerpaniu. Od 12 września 1941 Rosjanie przerzucali przez jezioro Ładoga zaopatrzenie i nowe oddziały do oblężonego Leningradu. Dokonywała tego Flotylla Ładoska, oraz inne różne jednostki (holowniki, barki etc.). Tą samą drogą ewakuowano ludność cywilną z Leningradu. Ataki lotnicze nie przynosiły rezultatu, dowództwo niemieckie postanowiło rzucić do ataku na żeglugę na jeziorze lekkie okręty. Na jezioro przetransportowano dużą liczbę ścigaczy i innych lekkich jednostek. Jednostki te pochodziły z Niemiec i Finlandii, a niebawem także z Włoch. Gdy jezioro skute jest lodem możną po nim przejechać samochodami, w ten sposób zaopatrywano miasto zimą 1941/1942.

Jezioro Ładoga leży 50 km na wschód od Leningradu. Jest największym zbiornikiem słodkiej wody w Europie, bardzo bogatym w rybę. Jego powierzchnia wynosi ponad 18 000 kilometrów kwadratowych, największa głębokość to 230 metrów, średnia głębokość to 51 metrów (inne podawane dane to: powierzchnia 17 700 km², a maksymalna głębokość 225 m). Na jeziorze jest ok. 600 wysepek o powierzchni mniej więcej 1 ha, jest także wiele małych skalistych wysepek. Większość z nich leży w północno-zachodniej części akwenu, brzegi są skaliste, często wysokie, z głębokimi zatokami. Tam zakładano bazy z których atakowano sowiecką żeglugę pływającą wzdłuż południowych wybrzeży. W czasie sztormów siła wiatru dochodzi do 10 stopni w skali Beauforta, a fala osiąga 6 metrów. Fale załamują się na płyciznach, zderzają i mieszają, powoduje to niebezpieczeństwo nawet dla dużych jednostek pływających. Żeglowne dopływy Ładogi to rzeki Swir z Jeziora Onega i Wołchow z Jeziora Ilmen, jedynym odpływem jest zaś rzeka Newa. Po tym gdy car Piotr Wielki zbudował kanał łączący rzekę Wołchow z Newą statki omijały jezioro, żegluga na nim niemal ustała. Do wybuchu wojny hydrografowie niewiele wiedzieli o systemie lodowym jeziora czy też o ukształtowaniu jego dna. Przez prawie 120 dni w roku powierzchnia jeziora jest skuta lodem.

Rosjanie mieli na jeziorze Ładoską Flotyllę Wojenną, składały się na nią: kanonierki (11), trałowce (32), kutry i transportowce. Po jeziorze i rzece Wołchow początkowo pływało pięć większych i 27 mniejszych rzecznych holowników, 29 jeziorowych i 100 rzecznych barek. Admirał Iwan Isakow otrzymał zadanie przygotowania infrastruktury do transportu zaopatrzenia do miasta. W zachodniej części Zatoki Szlisselburskiej do rozbudowy wyznaczono trzy przystanie: Osinowiec, Golsmanę i Morje. Wodne transporty z zaopatrzeniem pływały do tych przystani z Zatoki Wołchowskiej. Konwoje barek, ochraniane przez okręty wojenne, do Osinowca musiały przepłynąć 115 km trasę. Przerzuty zaopatrzenia odbywały się najczęściej pod osłoną nocy.

Niemcy mieli zaangażować sześć kutrów-stawiaczy min, 21 promów konstrukcji pułkownika Sibela, uzbrojonych w działa kal. 88 mm i karabiny maszynowe, dziewięć kutrów desantowych oraz kuter torpedowy. Zaangażowano także 60 jednostek fińskich i Luftwaffe. Finowie dysponowali na jeziorze m.in. starym torpedowcem „Sisu”. Przeciąć tej trasy zaopatrzenia jednak nie zdołano.

15 listopada 1941 roku lód uniemożliwił transport szlakiem wodnym, pozostał jedynie transport kołowy przez zamarznięte wody Ładogi (tzw. „Droga życia”). Zimą 1941/1942 trwały prace nad ponownym uruchomieniem żeglugi na Ładodze. Rosjanie gromadzili statki, barki, holowniki i okręty. Remontowano uszkodzone jednostki, ściągano nowe z Wołgi, a nawet wydobywano z dna Ładogi jednostki zatopione wcześniej. U ujścia rzeki Siraś uruchomiono stocznię produkującą drewniane barki, w stoczniach Leningradu powstawały nowe 900-tonowe statki oraz różne mniejsze jednostki. Wzmocniono ochronę konwojów, wzdłuż jeziora prowadziły obserwację kutry patrolowe. W kolejnym sezonie żeglugowym funkcjonowały dwie trasy żeglugowe: z Osinowca do Małej Ładogi (tzw. wołchowska lub wielka) oraz biegnącą dawnym szlakiem lodowym („drogą życia”) przez Zatokę Schlisselburską (tzw. mała trasa). Dzienna norma przewozu dla statków na Ładodze to 4200 t towaru i 3000 wyznaczonych do ewakuacji ludzi. Pierwszy po roztopach konwój wyruszył na jezioro 28 maja 1942.

Książka Betasom do odwołania dostępna za jedyne 22,5 zł + koszty wysyłki: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 20 stycznia, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags: kutry torpedowe MAS, Włosi na Jeziorze Ładoga, włoskie kutry torpedowe na Jeziorze Ładoga
sty
19

Inicjatywa w rękach Amerykanów

Tygrys z 508. Batalionu porzucony na Sycylii.

Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

Walki trwały także w sektorze zachodnim amerykańskiej 7. Armii. Pierwszy atak na przyczółek 3. DP w rejonie Licaty podjęła włoska grupa taktyczna „Venturi” (płk Venturi), o której sile decydowały zwłaszcza DXXVI Batalion Bersalierów i CLXI Dywizjon dział samobieżnych (osiem Semoventi da 90mm/53). Inicjatywę szybko przejęli Amerykanie, zajmując Campobello di Licata. Włochów zaatakowały alianckie samoloty, które zniszczyły trzy działa samobieżne, raniły Venturiego i zabiły gen. Francisci, oficera łącznikowego pomiędzy 6. Armią i oddziałami milicji faszystowskiej na wyspie. Po kolejnych trzech godzinach walki Włosi zostali zmuszeni do odwrotu.

W ciągu dnia w rejon Licaty poczęły spływać elementy 15. Panzergrenadier-Division. Także Włosi dosłali dalsze oddziały. O 13.30 ponowiono atak, 15 czołgów z niemieckiej grupy bojowej „Neapel” zdołało przedrzeć się przez Campobello di Licata i posunąć się dalsze dwa kilometry na południe, ale tam spadł na nie kontratak amerykańskich czołgów i zmusił je do odwrotu w stronę Canicattì. Z biegiem dnia inicjatywę w tym sektorze przejęli Amerykanie. Siły włosko-niemieckie były nieliczne, zostały zmuszone do odwrotu i prowadzenia działań opóźniających.

Atakować próbował także DXXVII Batalion Bersalierów, który do 15.30 uwikłał się w walki o Palma di Montechiaro, po czym został odrzucony. Wsparcia miała udzielić tutaj 2. Bateria XXII Dywizjonu z armatami 105mm/28, ale została prawie całkowicie zniszczona na drodze SS 115 w wyniku ataków alianckiego lotnictwa.

Niemiecka Dywizja „HG” opóźniła nakazany jej marsz motywując to chęcią odzyskania uszkodzonych czołgów, które pozostały na polu bitwy. Jeszcze 12 lipca wykonała kontrataki w rejonie Ponte Dirillo i Case Priolo. Jednak nie przyniosły one już żadnych istotnych rezultatów.

Wizytujący 12 lipca wyspę głównodowodzący sił niemieckich we Włoszech marszałek Kesselring ocenił, że nie ma już żadnej możliwości zniszczenia wrogich przyczółków na wyspie. Rozpoczęto studiować plany ewakuacji wojsk do Kalabrii. Kampania miała jeszcze potrwać, Niemcy wysłali na wyspę 1. DSpad. i 29. DGPanc. Jednak zwycięstwo aliantów było już tylko kwestią czasu i poniesionych ofiar.

Książka Betasom do odwołania dostępna za jedyne 22,5 zł + koszty wysyłki: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 19 stycznia, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags: Bitwa o Sycylię, bitwa pod Gelą, inwazja na Sycylię 1943, Sycylia w czasie II Wojny Światowej
sty
16

Tragedia Dywizji „Livorno”

Żołnierze 4. DP „Livorno” chwilę po dostaniu się do niewoli, ulice Geli, lipiec 1943 roku.

Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

TRAGEDIA DYWIZJI LIVORNO

Sytuację zepchniętych do Geli Amerykanów uratowała począwszy od 11.30 interwencja lotnictwa. Ponadto od strony Licaty i Scoglitti na skrzydła atakujących wojsk włosko-niemieckich zaczęły naciskać amerykańskie czołgi. Zwłaszcza na zachód od Geli sytuacja (Osi) stała się groźna. Kolumnę płk Mona i kolumnę ubezpieczającą ppłk Mastrangeli odcięto od ich podstaw wyjściowych. Na tym odcinku Włochów zepchnięto do obrony, która wymusiła wysłanie w ten rejon wszelkich dostępnych rezerw. Po południu wzdłuż drogi Butera-Gela groźnie kontratakowali Rangersi, a silna grupa zmechanizowana 30. pp z 3. DP odrzuciła włoski batalion II/33. i zajęła Ponte Manfria. W efekcie żołnierze z kolumny płk Mona zostali stłoczeni na drodze Butera-Gela, gdzie ostrzeliwała ją artyleria i atakowało lotnictwo. O 15.30, po kilku nieudanych próbach wyjścia z okrążenia, poddały się pozostałości batalionu I/33. Reszcie zaangażowanych dotąd w walce elementów DP „Livorno” nakazano powrót na pozycje wyjściowe. Rozkaz nie dotarł do wszystkich i kapitulować musiał także batalion I/34., który osamotniony pozostał pod Gelą. Nocą 11/12 lipca w rejonie Monte Castelluccio silny kontratak wykonał amerykański 26. pp, efektem było zniszczenie także batalionu III/34. i ostatnich pozostałości Gruppo Mobile E. O 7.20 zajęto lotnisko Ponte Olivo.

Wyhamowało także natarcie Niemców. Pojazdy amfibijne DUKW przewiozły na plażę XXXII Dywizjon Artylerii Polowej, którego 105-mm haubice wkrótce wzięły na cel niemieckie czołgi. Do walki pod Gelą weszły także pierwsze cztery czołgi średnie M4A1, które zdołano wyładować na plaży w pobliżu miasta. Również amerykańska piechota wyeliminowała kilka czołgów dzięki swoim bazookom i armatom przeciwpancernym. O 14.00 kolumny prawa i centralna z DPanc. „HG” zostały zatrzymane i przeszły do obrony. Mocno naciskały na nie wojska amerykańskie atakujące z kierunku Scoglitti. Po południu silnie kontratakowały je amerykańskie czołgi, które do tego czasu wysadzono na ląd w Geli, zmuszając Niemców do odwrotu na północ i powodując duże straty w pojazdach pancernych.

Około południa dowódcy Osi uznali, że w rejonie Geli osiągnęli zwycięstwo. Do gen. Guzzoniego dotarł błędny meldunek nasłuchu radiowego o rzekomej ewakuacji miasta i ponownym zaokrętowaniu 1. DP. W rzeczywistości o 11.30 gen. Patton zażądał jedynie wzmocnień dla naciskanej dywizji. Do sukcesu brakowało bardzo wiele. Czołgi były pozbawione wsparcia piechoty, zdołały spenetrować pozycje przeciwnika, ale nie kontrolowały terenu. Bez wsparcia nie były w stanie zaatakować silnie bronionego miasta. W tym czasie przeciwnik miał czas przygotować się do przeciwdziałania.

W końcu generał Guzzoni nakazał Conrathowi wycofać jego siły w kierunku Caltagirone, gdyż obawiano się naciskających w kierunku na Katanię Brytyjczyków. Chciano także wyjść poza zasięg ognia artylerii okrętowej.

Po południu podsumowano dotychczasowe walki. Dywizja „HG” z 17 „Tygrysów” straciła 10, ponadto utracono tuzin PzKpfw III i PzKpfw IV, pod koniec dnia posiadano 54 sprawne czołgi z 99 początkowego stanu. Dywizja miała też nie mniej niż 630 poległych i rannych. Zmasakrowana została Dywizja „Livorno”, która straciła 214 oficerów i 7000 żołnierzy. Dużą część tych strat spowodowało blisko 500 pocisków kal. 152 mm, które 11 lipca wystrzelono w stronę nacierających Włochów.

W sąsiednich sektorach Amerykanie zajmowali kolejne cele terenowe. Największy sukces osiągnęła 45. DP. 11 lipca jej 157. pp zajął Comiso i Ragusę. Na lotnisku w Comiso Amerykanie zdobyli 125 samolotów i 200 000 galonów paliwa lotniczego.

Książka Betasom do odwołania dostępna za jedyne 22,5 zł + koszty wysyłki: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 16 stycznia, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags: Bitwa o Sycylię, bitwa pod Gelą, inwazja na Sycylię 1943, Sycylia w czasie II Wojny Światowej
sty
08

Poranne natarcie na Gelę

Kolumna dział samobieżnych Semovente da 90/53 na Sycylii.

Trwa czyszczenie szafy i wyprzedaż celem zdobycia funduszy na nową literaturę. Oprócz książek na licytację trafiły gry planszowe:

Tannenberg 1914 z dodatkami i innymi grami (Pluton 1939): https://allegrolokalnie.pl/…/tannenberg-1914-dragon… (aktualna cena 201 zł, aukcja do 11 Sty 2022 14:08)

Wojny Napoleońskie: https://allegrolokalnie.pl/…/wojny-napoleonskie-wyd-dragon (aktualna cena 51 zł, aukcja do 11 Sty 2022 20:54)

Kircholm 1605: https://allegrolokalnie.pl/…/kircholm-1605-wydawnictwo… (aktualna cena 71 zł, aukcja do 12 Sty 2022 12:50)

Wiedeń 1683 z dodatkiem Parkany: https://allegrolokalnie.pl/oferta/wieden-1683-wyd-dragon (aktualna cena 70 zł, aukcja do 15 Sty 2022 10:09)

Kolumna prawa DP „Livorno” ruszyła do ataku o 7.30, z powodzeniem znosząc wysunięte pozycje przeciwnika. Dopiero o 11.00 zatrzymali ją Rangersi, także dzięki wsparciu trzech zdobytych włoskich armat.

O 7.45 ruszył II/Pz.Rgt. „HG”, zdołał przebić się przez pozycje 26. pp i ruszył ku Geli. Opór stawili Rangersi używający zdobytych włoskich armat, wsparci dodatkowo przez dwa dywizjony 105-mm haubic.

Batalion III/34. pp z DP „Livorno” działał na flance niemieckich czołgów. Początkowo w jego działaniach zabrakło wsparcia ogniowego ze strony I/28. Dywizjonu ze względu na kłopoty z łącznością. Haubice 75mm/18 otworzyły ogień dopiero o 8.30. Po 9.00 batalion zaatakował pozycje przeciwnika pomiędzy Poggio Rosario i Case Salera. Przedarcie się na tym odcinku potrwało trzy godziny, poniesiono przy tym bardzo wysokie straty na skutek ognia krążownika „Savannah”. O 11.00 złamał opór Amerykanów heroiczny atak 11. Kompanii por. Florio. Dotychczasowe straty batalionu były jednak katastrofalne: z 10. Kompanii pozostało 34 ludzi bez żadnego oficera, 9. Kompania straciła połowę żołnierzy i pozostał jej tylko jeden oficer. Śmiertelną ranę odniósł także dowodzący I/28. Dywizjonem mjr Artigiani. Po całej okolicy walały się szczątki żołnierzy włoskich rozerwanych na strzępy eksplozjami pocisków okrętowych. Batalion zatrzymano na peryferiach miasta, gdzie miał czekać na wzmocnienia i blokować dostęp do miasta od zachodu.

W centrum o 8.00 I/Pz.Rgt. „HG” pod bezpośrednim dowództwem gen. Conratha zaatakował pozycje w rejonie Case Priolo trzymane przez 16. pp i otwartym terenem poruszał się w stronę Geli. Amerykański 16. pp cofnął się w stronę Piano del Lupo.

Na wschodzie wsparty „Tygrysami” Pz.Gren.Rgt. „HG” walczył w rejonie Ponte Dirillo. Pułkownik Gavin zebrał około 250 spadochroniarzy z batalionu 3/505. ppspad., których wsparły elementy grupy taktycznej 180. pp. Amerykanie zajęli silną pozycję na wzgórzu Biazzo, gdzie znajdował się włoski punkt oporu, który dominował nad mostem na rzece Dirillo. Było to kilka betonowych schronów, które wspierało francuskie działo kal. 75 mm M 1897 na otwartym stanowisku. W ciężkim boju z grenadierami pancernymi i „Tygrysami” z pomocą spadochroniarzom przyszły 57-mm armaty przeciwpancerne amerykańskiej piechoty i ostrzał dywizjonu artylerii polowej. Jednak decydującym czynnikiem o niepowodzeniu niemieckiego ataku było zjawienie się obserwatora artyleryjskiego, który ściągnął na Niemców precyzyjny ogień artylerii okrętowej. Walki na tym kierunku trwały do późnego wieczora, gdy naciskami na flankach i tyłach grenadierzy pancerni zostali zmuszeni do odwrotu.

Dopiero o 8.30 adm. Hall dostał pierwsze wezwanie do udzielenia pomocy atakowanym. Krążownik „Savannah” natychmiast otworzył ogień do czołgów nadchodzących od strony Ponte Olivo. O 9.02 artyleria okrętu przeniosła ogień na drugą grupę niemieckich czołgów. O 9.17 przyszła kolej na włoski batalion III/34. Ocena ppłk Darby’ego wskazywała, że sytuacja wygląda najgroźniej na kierunku ataku niemieckiej prawej kolumny z kierunku Ponte Olivo. Dlatego od 10.40 ostrzał tejże podjął krążownik „Boise”, momentalnie rozpraszając jej czołgi. W międzyczasie do kanonady przystąpiły ponadto trzy niszczyciele. Artyleria okrętowa wstrzymała ogień o 11.30.

Trzy kolumny Dywizji „HG” i włoski batalion III/34. zepchnęły Amerykanów w rejon plaż. Atak zmusił ich do przygotowania obrony wśród zabudowań Geli. W połowie poranka oba bataliony pancerne DPanc. „HG” spotkały się na peryferiach Geli, a „Livorno” wysłała kolejny batalion dla wsparcia natarcia na miasto. Niemcy wysłali 40 czołgów ku pasowi natarcia dywizji „Livorno” z zamiarem okrążenia Geli od zachodu, ale natrafiono na silny ogień artylerii okrętowej.

Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

Książka Betasom do odwołania dostępna za jedyne 22,5 zł + koszty wysyłki: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 8 stycznia, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags: Bitwa o Sycylię, bitwa pod Gelą, inwazja na Sycylię 1943, Sycylia w czasie II Wojny Światowej
sty
07

Pierwsza bitwa w zatoce Wielkiej Syrty

Od poniedziałku w sprzedaży znajduje się Technika Wojskowa Historia numer specjalny 6/2021. W środku znajdziecie m.in. artykuł mojego autorstwa „Pierwsza bitwa w zatoce Wielkiej Syrty”. Polecam, zapraszam!

Spis treści:
• Operacja „Alka” – łabędzi śpiew strzelców spadochronowych Ardeny, 17 grudnia 1944 roku
• Zniszczenie pociągu pancernego nr 74
• Czarny dzień Marauderów. Bitwa powietrzna nad frontem zachodnim 23 grudnia 1944 roku
• Nakajima A6M2-N (Rufe) – Zero na pływakach
• Bastogne – symbol oporu w bitwie o Ardeny
• Pierwsza bitwa w zatoce Wielkiej Syrty
• Pancernik HMS Dreadnought – okręt, który zrewolucjonizował wojnę na morzu. [3]

  • Posted on 7 stycznia, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags:
sty
07

Plan generała Rossiego

Żołnierz włoski obsługuje moździerz szturmowy Brixia mod. 1935 kal. 45 mm.

Wybaczcie trochę prywaty. Pozyskiwanie literatury jest częścią mojej pracy, która ma decydujący wpływ na jej jakość. Dlatego zdecydowałem się na małe czyszczenie szały celem zdobycia funduszy (a na włoskim rynku sypnęło mocnymi nowościami…). I tak: na sprzedaż oprócz książek będę miał trochę gier planszowych o dużej wartości kolekcjonerskiej. Ceny dość przyziemne, choć podlegają licytacji. Na pierwszy ogień klasyka – gry wydawnictwa Dragon.

Tannenberg 1914 z dodatkami i innymi grami (Pluton 1939): https://allegrolokalnie.pl/…/tannenberg-1914-dragon… (aktualna cena 201 zł, aukcja do 11 Sty 2022 14:08)

Wojny Napoleońskie: https://allegrolokalnie.pl/…/wojny-napoleonskie-wyd-dragon (aktualna cena 51 zł, aukcja do 11 Sty 2022 20:54)

Kircholm 1605: https://allegrolokalnie.pl/…/kircholm-1605-wydawnictwo… (aktualna cena 71 zł, aukcja do 12 Sty 2022 12:50)

Niebawem więcej tytułów. Polecam, zapraszam i dziękuję za wsparcie.

PLAN GENERAŁA ROSSIEGO

Nocą 10/11 lipca gen. Guzzoni nakazał następnego dnia przeprowadzić skoordynowany atak dywizjom „HG” i „Livorno”. Przed świtem generałowie Conrath i Chirieleison spotkali się w sztabie włoskiej dywizji. Atak zaplanowano na 6.00. Dywizja „HG” miała atakować na podobnych kierunkach jak poprzedniego dnia. Cztery bataliony z „Livorno” miały atakować drogą prowadzącą z zachodu do Geli i wzdłuż drogi SS 117. Nocny marsz na podstawy wyjściowe opóźniały ataki lotnictwa i starcia ze spadochroniarzami. Oddane do dyspozycji XVI KA siły DP „Livorno” zajęły podstawy wyjściowe dopiero o 5.00, a nie, jak zakładano, o północy. Podczas przemarszu największe straty poniósł batalion II/34., który w rejonie walk pojawił się dopiero o godzinie 13.00. Po stronie niemieckiej marsz spowalniały „Tygrysy”, które miały spore problemy z pokonaniem wąskich uliczek w okolicznych miejscowościach.

Gen. Rossi (XVI KA) zaplanował atak w następujący sposób. Dywizja „HG” miała zaatakować przyczółek pod Gelą ze wschodu i północy, natomiast DP „Livorno” z zachodu i północy. Dywizja „HG” miała działać w trzech kolumnach: z lewej dwa bataliony grenadierów pancernych, kompania „Tygrysów” i dywizjon artylerii miały podjąć marsz z Biscari ku Ponte Dirillo, a następnie nacierać wzdłuż linii kolejowej Vittoria-Gela, w centrum batalion czołgów i dywizjon artylerii miały nacierać z Niscemi przez Case Priolo i Piano Lupo, na prawej flance niemieckiej dywizji batalion czołgów i batalion saperów miał z Ponte Olivo atakować równolegle do drogi SS 117, odwód stanowił batalion rozpoznawczy będący w drodze z Caltagirone do S. Pietro. „Livorno” w pierwszym rzucie także atakowała w trzech kolumnach: z lewej dowodzone przez ppłk Leonardi były batalion III/34., dywizjon art. I/28., kompania moździerzy kal. 81 mm i pozostałości Gruppo Mobile E, które wzdłuż drogi SS 117 miały poruszać się w stronę Geli, kolumna prawa płk Mona z batalionami I/33. i I/34., dywizjonem art. III/28. i resztą batalionu moździerzy kal. 81 mm, które miały nacierać na skrzydłach drogi Butera-Gela, na skrajnej prawej flance atak ten ubezpieczała grupa ppłk Mastrangeli z batalionem II/33. i dywizjonem art. IV/28., która miała się przemieszczać wzdłuż linii kolejowej Butera-Gela (kolumną prawą i ubezpieczającą dowodził gen. Perugini, zastępca dowódcy w DP „Livorno”). W rezerwie pozostała grupa ppłk Bruni z batalionami III/33. i II/34. (jak wspomniano nadal znajdował się w marszu) oraz dywizjonami artylerii II/28. i CIX haubic 149mm/13 (przydzielony przez XVI KA), która rozlokowała się w okolicy Poggio della Femmina.

Pewną pomoc starało się dać lotnictwo Osi. Dziewięć włoskich Ju 87 równocześnie z początkiem natarcia zaatakowało żeglugę na wodach Geli, gdzie uszkodzono dwa statki. Myśliwce alianckie były nieobecne z powodu mgły ścielącej się nad Maltą i Pantellerią. Pierwsze 10 amerykańskich czołgów mogło wejść do walki dopiero od godziny 11.30, napotkano problemy z podejściem LST do brzegów, a po wyładowaniu pojazdów pancernych na ląd zakopywały się one na piaszczystej plaży. Odczuwalny był także brak armat przeciwpancernych zatopionych wraz z LST 313.

Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

Książka Betasom do odwołania dostępna za jedyne 22,5 zł + koszty wysyłki: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 7 stycznia, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags: Bitwa o Sycylię, bitwa pod Gelą, inwazja na Sycylię 1943, Sycylia w czasie II Wojny Światowej
sty
01

Tygrysy idą ku morzu

PzKpfw VI Tiger z 2. Kompanii s.Pz.Abt. 504, która współpracowała z grenadierami pancernymi Dywizji Pancernej „Hermann Göring”.

Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

Książka Betasom do odwołania dostępna za jedyne 22,5 zł + koszty wysyłki: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

Późnym porankiem ataki rozpoczęła także DPanc. „Hermann Göring”, która działała w trzech kolumnach. Zadaniem dla nich było złamanie oporu Amerykanów na południe od Niscemi i Biscari, a następnie koncentryczny atak na Gelę. Włosko-niemiecki atak wymierzono w środkowy przyczółek amerykańskiej 1. DP. Tymczasem to w pasie działania 45. DP panował największy nieporządek, gdyż dywizja miała problemy z uporządkowaniem swoich szeregów po przeprowadzonym przy dużym bałaganie lądowaniu.

Marsz Dywizji „HG” został źle zorganizowany z powodu niedoświadczenia oddziałów i dowódców. Wszędzie natrafiano na rozproszone grupy spadochroniarzy 82. DPD, którzy z sukcesem opóźniali marsz Niemców. Maszerujące kolumny atakowało ponadto lotnictwo sprzymierzonych. Naloty powodowały wybuchy paniki w szeregach, osobiście interweniować musiał gen. Conrath.

Na wschodnim lewym skrzydle dywizji wzdłuż doliny rzeki Dirillo poruszały się dwa bataliony pułk grenadierów pancernych przewożonych na ciężarówkach (trzeci batalion pułku wyposażony w transportery opancerzone znalazł się w składzie grupy bojowej „Schmalz” w rejonie Katanii), które wsparły dywizjon artylerii i 2. Kompania s.Pz.Abt. 504 z 17 czołgami ciężkimi „Tygrys”. Celem tej gruby bojowej było osiągnięcie trasy SS 115 na wysokości mostu Ponte Dirillo, a następnie atak na plażę Senia Ferrata. O godzinie 15.30 została zatrzymana w drodze ku wybrzeżu przez batalion 1/180. pp z 45. DP oraz spadochroniarzy. Atakujących tutaj grenadierów pancernych rozproszył ogień artylerii polowej. „Tygrysy” borykały się z awariami mechanicznymi i na razie nie dały piechocie żadnego wsparcia.

Druga kolumna, działająca w centrum, składała się z dwóch batalionów czołgów pułku pancernego z DPanc. „HG”, które wspierał IV Dywizjon Artylerii, bateria „Nebelwerferów” i bateria Flaku. Celem tej grupy było Case Priolo na drodze bocznej prowadzącej z Niscemi. O 13.30 grupa centralna osiągnęła Case Priolo, ścierając się przy tym z 2. Batalionem 16. pp i 1/505 ppspad. Niemcom brakowało wsparcia piechoty, dlatego kolejne dwa ataki zostały odparte, także dzięki wsparciu artylerii okrętowej.

Trzecia kolumna operowała na prawym skrzydle, był nią jedynie batalion saperów, który poruszał się w stronę Ponte Olivo. W południe, w rejonie Castelluccio, niemieccy saperzy spotkali cofającą się Gruppo Mobile E.

Ostatni 10 lipca atak na przyczółek pod Gelą wykonała późnym popołudniem lewa kolumna Dywizji „HG”, która po odzyskaniu łączności ze sztabem dywizji ruszyła wzdłuż rzeki Dirillo w stronę miejscowości Acate skąd zamierzano poruszać się dalej trasą SS 115. Niemcom udało się zbliżyć na kilka tysięcy metrów do ujścia rzeki do morza. Kilka „Tygrysów” zdołało nawet ostrzelać część floty desantowej znajdującej się w pobliżu wybrzeża. Podczas tych walk duże straty poniósł amerykański batalion 1/180. pp, którego wielu żołnierzy skapitulowało. Do niewoli dostał się także dowódca batalionu pułkownik Wiliam H. Schaefer. Przed ewakuacją tego sektora uchronił Amerykanów batalion 3/180. pp, który zdołał powstrzymać Niemców i odrzucić ich na podstawy wyjściowe. Ponownie dużą zasługę należy zapisać artylerii okrętowej. Grenadierzy pancerni w dużej mierze poddali się panice. Oficerowie przywrócili porządek w szeregach dopiero w okolicy Biscari.

Kontrataki były powodem pewnej troski gen. Pattona, ale jego 7. Armia zdołała wydostać się z plaż. Pierwszego dnia straciła 58 zabitych, 199 rannych i 700 zaginionych, wzięła 4000 jeńców. Na ląd schodziła już tzw. Kool Force, czyli rezerwowe jednostki amerykańskiej 2. DPanc. „Heel on Wheels”. Jej pierwszym rzutem byli żołnierze 41. Pułku Piechoty Pancernej, gdyż wyładunek czołgów na piaszczystej plaży okazał się utrudniony. W rejonie Geli pierwsze czołgi średnie zeszły na ląd dopiero po świcie 11 lipca.

Na morzu doszło do licznych ataków lotnictwa Osi, które odnotowało kilka sukcesów. O świcie 10 lipca niszczyciel USS „Maddox” był atakowany w locie nurkowym przez samotny niemiecki Ju 88 z Kampfgeschwader 54. Zrzucona z jego pokładu bomba trafiła w rufę amerykańskiego okrętu, co wywołało jego eksplozję i zatonięcie w przeciągu dwóch minut wraz z 211 członkami jego załogi. Kilka minut później ciężko uszkodzony został trałowiec USS „Sentinel”. Po południu niemieckie myśliwce bombardujące uszkodziły niszczyciel USS „Murphy”. O zmroku niemiecki samolot trafił okręt do przewozu czołgów LST 313. Nalotu dokonano na małym pułapie i od strony słońca. Jednostka w ciągu kilku minut zatonęła w sekwencji eksplozji wraz z całym swoim ładunkiem armat przeciwpancernych i licznymi ludźmi. Późnym popołudniem 11 lipca bombowce Ju 88 kilkukrotnie trafiły przewożący amunicję statek typu Liberty „Robert Rowan”, który rozerwała potężna eksplozja. Tego dnia na wodach Geli zatonął także LST 158. Kilka kolejnych jednostek zostało uszkodzonych.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 1 stycznia, 2022
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags: Bitwa o Sycylię, bitwa pod Gelą, inwazja na Sycylię 1943, Sycylia w czasie II Wojny Światowej
gru
31

Kontratak Grupy Szybkiej E

Renault R-35 Grupy Szybkiej E wyeliminowany z walki na przedmieściach Geli.

Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

Książka Betasom do odwołania dostępna za jedyne 22,5 zł + koszty wysyłki: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

Gruppo Mobile E (kpt. Giuseppe Granieri) była jednym z siedmiu podobnych związków taktycznych, których zadaniem była zwłaszcza obrona najważniejszych lotnisk Sycylii. W skład grupy weszły: 1. Kompania CI Batalionu czołgów Renault R-35, 2. Kompania CII Batalionu Przeciwpancernego armat 47mm/32, 4. Kompania 501. Batalionu OW, 155. Kompania Motocyklistów, 9. Bateria haubic 75mm/18 z III Dywizjonu 54. Pułku Artylerii z DP „Napoli” oraz 20-mm działko przeciwlotnicze z 326. Baterii z DP „Assietta”.

CI Batalion powstał 27 lipca 1941 w Sienie w ramach 131. Pułku Pancernego DPanc. „Centauro”. W styczniu 1942 r. zyskał status samodzielnego i wraz z CII Batalionem został wysłany na Sycylię. Po 16 jego R-35 weszło w skład Gruppi Mobili D, E, F i G przydzielonych XVI KA. Czołg R-35 ważył 10 ton, miał dwuosobową załogę i był uzbrojony w armatę kal. 37 mm z zapasem 100 pocisków. Latem 1943 r. i w warunkach frontu zachodniego był już całkowicie przestarzały.

Reagując na aliancki desant dowódca XVI KA, gen. Carlo Rossi, któremu podlegał sektor na wschód od Geli, nakazał o 3.15 10 lipca 1943 marsz grup bojowych niemieckiej Dywizji „Hermann Göring” z Caltagirone w stronę plaży Senia Ferrata, gdzie lądowały oddziały amerykańskiej 1. DP. O 3.40 Rossi nakazał Gruppo Mobile E, która znajdowała się w Niscemi, by przeszła do dyspozycji taktycznej XVIII Brygady OW i kierowała się w stronę lotniska Ponte Olivo. O 5.30 wysłano grupę taktyczną dla wsparcia 429. Batalionu OW walczącego w rejonie Case Priolo z batalionem 1/505. ppspad. (faktycznie około 100 ludzi). Akcję wykonała 4. Kompania 501. Batalionu OW i pluton czołgów R-35, ale włoskie czołgi odrzuciła artyleria niszczyciela „Jeffers”, który wystrzelił dziewiętnaście salw z pięciocalowych armat. Później siły te skierowały się ku Geli. W tym czasie bardziej na zachód trasą SS 117 w stronę miasta poruszała się reszta Gruppo Mobile E.

O 7.00 znalazła się ona w pobliżu Geli. Rangersi i amerykańscy saperzy zajęli pozycje za masywnym nasypem kolejowym na północnych peryferiach Geli. Wodnosamoloty katapultowane z amerykańskich krążowników wkrótce dostrzegły zbliżającą się kolumnę włoską. Niebawem spadł na nią intensywny ogień dział niszczyciela „Shubrick” i broni wsparcia amerykańskiej piechoty oraz naloty lotnictwa. Piechotę i towarzyszące elementy zatrzymał i rozproszył ogień artylerii okrętowej. Natarcie kontynuowały czołgi i kompania przeciwpancerna. Sześć R-35 zostało rozerwanych precyzyjnym ogniem artylerii morskiej, którym kierowali obserwatorzy w samolotach, choć te próbowały przepędzić nieliczne myśliwce Osi. Pięć czołgów Renault zdołało się jednak wedrzeć na peryferie miasta. Dwa z czołgów skierowały się ku centrum miasta, siejąc tam zamęt w amerykańskich szeregach. Rangersi i saperzy próbowali zniszczyć je rzucając z balkonów ładunki trotylu i strzelając z bazook.

Podpułkownik Darby udał się na plażę w swoim jeepie, wziął na hol 37-mm armatę ppanc. i zaholował ją do miasta. Osobiście kierował jej ogniem, dzięki czemu zniszczono przynajmniej jeden czołg (za swój wyczyn Darby otrzymał Distinguished Service Cross (Krzyż za Wybitną Służbę) i awans do stopnia pułkownika). Czołg por. Angelo Navari został zatrzymany w pobliżu kościoła Chiesa Matrice na głównym placu miasta. Szarżę doceniono przyznaniem pośmiertnie porucznikowi Navari Srebrnego Medalu Waleczności Wojskowej. Nie lepiej wyglądała sytuacja 2. Kompanii armat 47mm/32, które po zwolnieniu z holu ciągników obsługi próbowały podciągnąć w pobliże miasta. Artylerzyści dostali się pod silny ostrzał amerykańskiej piechoty, a armaty zniszczono. O 11.55 pozostałości Gruppo Mobile E wycofały się drogą w stronę Ponte Olivo. Niebawem napotkano saperów z Dywizji „Hermann Göring”.

Należące do Gruppo Mobile E cztery haubice 75mm/18 z 9. Baterii zajęły dobrze okopane i zamaskowane pozycje w rejonie lotniska Ponte Olivo. Na miejscu pozostały przez całą bitwę, dając cenne wsparcie własnym wojskom, a 11 lipca nawet z powodzeniem starły się z amerykańskimi czołgami poruszającymi się drogą SS 117. Włoscy artylerzyści, pomimo braku transportu kołowego, gdyż ciągniki zniszczył ostrzał artylerii okrętowej, zdołali je jeszcze ewakuować do Niscemi. Już w Niscemi wystrzelono resztę zapasu amunicji w stronę zamku Castelluccio, gdzie Amerykanie zawiesili gwiaździsty sztandar.

O 4.00 gen. Rossi rozkazał batalionowi III/33. pp i III Dywizjonowi 28. Pułku Artylerii z DP „Livorno”, by ruszył z Butera w stronę góry Monte Poggio Lungo, znajdującej się w połowie drogi z Licaty do Geli. W południe do Włochów dotarła wiadomość o zajęciu tej ostatniej przez Force X ppłk Darby’ego. Dwie kompanie Rangersów wspierane trzema zdobytymi włoskimi działami kal. 77 mm niebawem musiały odpierać kontratak batalionu III/33. pp, którym dowodził ppłk Bruni. Włoski batalion nie dał rady pokonać przeciwnika i wycofał się na umocnione pozycje Poggio della Femmina i Monte del Falcone. Nocą przybył tam także batalion II/33. pp.

Na samym zachodnim skraju alianckiego desantu do walki weszła 207. DOW (gen. Schreiber), jedyna jednostka włoskiego XII KA (gen. Mario Arisio) zaangażowana na tym etapie bitwy. Podstawowym zadaniem korpusu była obrona plaż w południowo-zachodniej części wyspy, stąd potrzeba było czasochłonnego przegrupowania jego sił przed podjęciem kontrataku w rejonie Licaty. Tego dnia udało się tylko zorganizować nową linię obrony z pospiesznie zebranych sił. Kontratak zaplanowano na świt dnia następnego.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 31 grudnia, 2021
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags: Bitwa o Sycylię, bitwa pod Gelą, inwazja na Sycylię 1943, Sycylia w czasie II Wojny Światowej
gru
22

Desant pod Licatą i Scoglitti

Pociąg pancerny TA76-II-T zniszczony podczas walk o Licatę.

Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

Książka Betasom do Świąt dostępna za jedyne 22,5 zł + koszty wysyłki: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

Na zachód od Geli, na lewym skrzydle desantu 7. Armii „Joss” Force – 3. DP i 3. Batalion Rangersów, lądowały w rejonie miasta Licata. Bronił się tutaj 384. Batalion OW z 134. Pułku. Wsparcie ogniowe zapewniały dwie baterie dział 105mm/27 (francuskie canon de 105 mle 1913 Schneider) z CXLV Dywizjonu, 81. Bateria dział 75mm/34 oraz pociąg pancerny floty TA76-II-T z czterema armatami ppanc./plot. 76mm/40. Artyleria włoska strzelała tak intensywnie, że poszczególne fale desantu zatrzymywano, by dać czas okrętom na wyeliminowanie zagrożenia. Plaża „Czerwona” była intensywnie ostrzeliwana przez pociąg pancerny, który spowodował, że praktycznie była bezużyteczna. O świcie zagrożenie to wyeliminował niszczyciel USS „Buck”. Na niekorzyść pociągu działały zniszczenia, których dokonali sami Włosi demolując zgodnie z planem infrastrukturę portu, przez co został on unieruchomiony tuż przy brzegu.

O 7.15 krążownik USS „Brooklyn” uciszył także baterie na Monte Sole, które wcześniej uparcie ponawiały ostrzał. Bateria na Monte Desusino ostrzeliwała plażę „Niebieską”, także będąc pod ogniem amerykańskiej floty, o 9.18 została zmuszona do milczenia. Ostatnie działo 81. Baterii zajmowało pozycję w Manfria, na skrajnie lewym skrzydle amerykańskiego ataku. Uciszono je dopiero po południu 10 lipca. Prawie wszyscy członkowie jego obsługi zginęli na posterunku, podobnie jak 75% personelu baterii, do której należeli. Nie miał szans na powodzenie kontratak 538. Batalionu z 207. DOW, który natrafił na pierwsze amerykańskie czołgi wysadzone na brzeg. Licatę zajęto do 11.30. Po zabezpieczeniu przyczółka 3. DP ruszyła w głąb lądu. Pierwszego dnia walk dywizja wzięła do niewoli 3000 jeńców tracąc mniej niż 100 poległych i rannych.

Na wschodzie, pod Scoglitti, lądowanie 45. DP rozpoczęło się z godzinnym opóźnieniem. W jej rejon lądowania została omyłkowo zrzucona duża część batalionu 2/505. ppspad. Gdy rozpoczął się desant z morza włoska piechota była już uwikłana w walki ze spadochroniarzami. Broniły się tutaj 501. Batalion i część 389. Batalionu z 178. Pułk OW płk Sebastianello wchodzących w skład XVIII Brygady OW. Ogień w stronę plaż otworzyły trzy włoskie baterie armat 75mm/27 z XXI Dywizjonu, ale uciszyły je okręty. Do 14.00 179. pp przełamał opór 389. Batalionu OW i zajął Scoglitti. Pomimo zamieszania, jakie towarzyszyło desantowi, po południu ruszono w głąb lądu napotykając słaby opór.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 22 grudnia, 2021
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags: Bitwa o Sycylię, bitwa pod Gelą, inwazja na Sycylię 1943, Sycylia w czasie II Wojny Światowej
gru
18

Amerykanie zajmują Gelę

Żołnierze amerykańscy oglądają ciała Włochów poległych podczas walk o Gelę.

Mussolini’s War series:

East Africa 1940-1941: https://www.amazon.com/dp/B08PC7FYMV

Barbarossa 1941-1942: https://www.amazon.com/dp/B09GPYLYXC

Książka Betasom do Świąt dostępna za jedyne 22,5 zł + koszty wysyłki: https://allegrolokalnie.pl/…/betasom-wloska-bron…

Po pokonaniu linii bunkrów, które górowały nad plażami, Amerykanie wdarli się w głąb lądu. Saperzy posuwali się ulicami miasta wykorzystując umiejętności nabyte podczas szkolenia, wrzucali granaty w każde podejrzane okno, drzwi, czy otwór piwniczny. Podczas szturmu komunikowano się za pomocą sygnałów świetlnych z ręcznych latarek TL-122B i TL-122C.

Na lewym skrzydle włoska piechota z garnizonu stanowiska Capo Soprano zaczęła się cofać pod naporem Amerykanów i na skutek ognia z morza. Grupa Włochów kierowała się ku centrum miasta nie wiedząc, że są tam już przeciwnicy, wpadli w zasadzkę zastawioną przez Rangersów na jednej z ulic i zostali wystrzelani. Wielu Włochów zginęło zwłaszcza na Via Fazzello, na południe od kościoła San Giacomo. Wśród nich było także bardzo wielu cywilów, którzy próbowali wydostać się ze strefy walk. W tym wypadku włoscy autorzy podkreślają, że stało się tak z powodu nadmiaru gorliwości lub zbytniej ostrożności Amerykanów. W pobliżu Via Eutimo Rangersi rozbroili trójkę Włochów i puścili ich wolno; dwóch z nich spróbowało podkraść się do porzuconej broni i wznowić walkę, tym razem zostali zastrzeleni.

Rangersi i saperzy kierowali się głownie na plac Umberta I. Izolowane punkty opory walczyły przez kilka godzin bez nadziei na sukces. Ostrzał z morza uciszył już większość włoskich baterii, które wcześnie prowadziły ogień w stronę desantujących się wojsk. Do 6.00 broniło się ośmiu funkcjonariuszy Guardia di Finanza, którymi dowodził vice brigadiere Giuseppe Bennici. Zajęli oni okop w rejonie hospicjum Ospizio Marino, mając jako uzbrojenie ckm, karabiny, pistolety i granaty. Dopiero ostrzał z granatnika, który ranił wielu z funkcjonariuszy, zdołał złamać ten opór. Ciężko ranny był Bennici, a na pokładzie wiozącym jeńców do Afryki zmarł funkcjonariusz Nunzio Gangi. Do godziny 8.00 walki ustały, a na przedmieściach miasta stworzono silną linię obrony. Część budynków płonęła, spowijając okolicę gęstym dymem. 429. Batalion majora Rubellino stracił pięciu poległych oficerów i kolejnych 12 rannych oraz 180 zabitych lub rannych żołnierzy, czyli 45% swojego stanu wyjściowego.

1. DP lądująca na prawo od Geli, angażowała tam siły włoskie, które nie mogły przez to wzmocnić obrony miasta. Żołnierze dwóch pułków „Big Red One” napotkały jedynie bardzo słaby opór. Niebawem ruszyli na północ, by przeciąć komunikację trasą SS 115 i połączyć swoje siły ze spadochroniarzami.

Wspomóż autora za pośrednictwem Patronite:
https://patronite.pl/WojnaMussoliniego

  • Posted on 18 grudnia, 2021
  • Posted by admin
  • No Comment »
  • Filed under: Bez kategorii
  • Tags: Bitwa o Sycylię, bitwa pod Gelą, inwazja na Sycylię 1943, Sycylia w czasie II Wojny Światowej
Page 3 of 30‹ Previous1234567Next ›Last »
REKLAMA
Wojna Mussoliniego All Rights Reserved.
Kontakt poczta@wojna-mussoliniego.pl
Designed & Developed by Carla Izumi Bamford
Powered by Wordpress
Go back to top