Koniec marzeń Rommla o Tobruku
Pozycje 7. Pułku Bersalierów w pobliżu Tobruku, czerwiec 1942 r. Jeszcze dzisiaj i w poniedziałek będzie o włoskiej broni pancernej w Afryce. Później wracamy do asów Regia Aeronautica.
16 kwietnia 1941 Rommel osobiście skierował Włoski atak na Ras el Medauar. Wysłano słaby batalion pancerny z „Ariete”, złożony z jedynie sześciu czołgów M13 i 12 L3, które wspierał 62. Pułk Piechoty z Dywizji „Trento”. Celem Włochów było wzniesienie znane jako punkt 187. Włoskie czołgi z sukcesem przeszły przez australijską obronę i osiągnęły szczyt. Tam stanęły czekając na piechotę, która w tym czasie przedzierała się pod ogniem artylerii przez zapory z drutu kolczastego. Wówczas na Włochów spadł energiczny kontratak Australijczyków, którzy skryli się, gdy mijały ich włoskie czołgi, a teraz sami mogli liczyć na wsparcie Bren Carrierów. Włoska piechota, bez broni przeciwpancernej i wsparcia czołgów, wykazała niewielką wolę walki, w dużej części kapitulując. Australijczycy wzięli do niewoli 26 oficerów i 777 żołnierzy z Dywizji „Trento”. Bez piechoty włoskie czołgi nie były oczywiście w stanie utrzymać punktu 187. Aliancka artyleria bez problemu ostrzeliwała je na tak eksponowanym stanowisku. Przed zapadnięciem zmroku Włosi musieli się wycofać. (Owszem ciężka wpadka Włochów. W okresie od przybycia Rommla do kapitulacji w Tunezji chyba jedna z dwóch największych; drugą postawa DP „Sabratha” 10 lipca 1942 pod El-Alamein, gdy ta nowa na froncie dywizja spanikowała atakowana przez Australijczyków. Czytam książkę Ricka Atkinsona „Afryka Północna 1942-1943” wydaną przez Bellonę i podobne wpadki seryjnie przydarzały się także aliantom.)
Chyba nic nie było w stanie powstrzymać Rommla, który miał obsesję na punkcie zdobycia Tobruku. O 10.00 następnego ranka, mieszane siły ośmiu L3 i dwóch M13 oraz piechoty, ponowiły atak. Czołgi ponownie przedarły się przez zapory z drutu, tym razem w pobliżu reduty nr. 2. Włoskie czołgi objechały Ras el Medauar i zaskoczyły obsługę australijskiego działa przeciwpancernego, która uciekła w ciężarówce. Piechota ponownie dostała się pod ciężki ogień artylerii i została przyparta do ziemi. Czołgi krążyły samotne i bez celu wokół starego fortu na Ras el Medauar. Później dostały się pod ogień dział ppanc., Nie wycofały się, ale uderzyły na pozycje Australijczyków znajdujące się za główną linią obrony. Brytyjczycy wysłali dla ratowania sytuacji siedem czołgów pościgowych. Włosi wpadli teraz pod ostrzał czołgów i dział ppanc. i dopiero po poniesieniu poważnych strat wycofali się. „Ariete” straciła pięć wozów, w tym jeden M13, które przeciwnik zniszczył lub zdobył, a zostały one porzucone w wyniku uszkodzeń lub awarii. Z powrotem bezpiecznie wrócił tylko jeden M13. Włoska piechota aż do zmierzchu tkwiła na kamienistym podłożu przed australijskimi liniami, będąc cały czas pod ogniem artylerii.
18 kwietnia czołgi z „Ariete” ruszyły naprzód, by osłonić odwrót piechoty, która znalazła się po drugiej stronie drutów kolczastych. Ostrzelano wykryty po stronie australijskiej ruch i uniemożliwiono przeciwnikowi przeszkadzanie w przeprowadzanej akcji. Włoska dywizja miała teraz ledwie 10 czołgów z początkowego stanu, który w lutym wynosił 80 wozów. Siły Osi były zbyt słabe, by kolejny raz zaatakować Tobruk. Potrzeba było czasu na odpoczynek i uzupełnienie uzbrojenia. Ataki nie powiodły się, ponieważ były przeprowadzane pospiesznie i zbyt małymi siłami. Wzdłuż umocnień Tobruku zapanowała cisza. Zdarzał się jedynie okazjonalny ostrzał artyleryjski, reszta wojsk wypoczywała i reorganizowała się.
Cisza nie trwała długo. Wcześnie 22 kwietnia Australijczycy przeprowadzili kontratak, wspierało ich pięć Bren Carrierów i trzy czołgi pościgowe. Celem ataku były wysunięte pozycje bersalierów 3. batalionu por. Fabrisa na stokach Ras el Medauar. Czołgi szybko osiągnęły kraniec wzgórza, ale wpadły pod ogień włoskiej artylerii. Stracono kontakt z australijską piechotą, którą artyleria Włochów przyparła do ziemi. Pomimo to brytyjskie czołgi dotarły do stanowisk baterii dział kal. 75 mm nim ta zdążyła je zatrzymać. Włoskich artylerzystów zaskoczył wówczas także atak australijskiej piechoty. Do niewoli wzięto 368 bersalierów i zdobyto cztery 20 mm działka.
30 kwietnia Rommel wydał nowe rozkazy nakazujące niemieckie atak na Ras el Medauar. Bardzo osłabiona „Ariete” miała obsadzić i utrzymać teren zajęty przez Niemców. 1 maja dywizja była w gotowości. Niemiecki atak poniósł jednak całkowitą klęskę i Włosi nawet nie musieli ruszać się z miejsca. Następnego ranka szturm twierdzy odwołano.
