Powstanie dywizji szybkich
Tankietki C.V.33 podczas ćwiczeń terenowych.
Przełomowy dla włoskiej broni pancernej okazał się rok 1934. Powstały wówczas dywizje szybkie (Divisioni Celeri), które miały zastąpić kawalerię. Były to 1. Divisione Celere „Eugenio di Savoia” (z dowództwem w Udine), 2. Divisione Celere „Emanuele Filiberto Testa di Ferro” (z dowództwem w Ferrarze), 3. Divisione Celere „Principe Amadeo Duca D’Aosta” (z dowództwem w Mediolanie).
W skład dywizji szybkich weszły gruppi squadroni carri veloci, każdy z dywizjonów składający się z trzech szwadronów tankietek. Były to dywizjony: I. „San Giusto”, II. „San Marco”, III. „San Martino”, następnie przemianowany na „San Giorgio”. Dywizjony były formowane z żołnierzy jednostek kawalerii i stacjonowały w jednym garnizonie, tworząc grupę czołgów lekkich. Koncentracja dywizjonów w jednym miejscu ułatwiała szkolenie załóg i utrzymanie techniczne sprzętu. W późniejszym okresie organizację dywizjonów zreorganizowano, tak, że składały się z kompanii dowodzenia i czterech szwadronów liniowych po 15 wozów. Wg. etatu dywizjony liczyły 23 oficerów, 29 podoficerów, 290 szeregowych i 61 tankietek (w tym pięć z radiostacją). Na wyposażeniu znajdował się też samochód osobowy, 11 samochodów ciężarowych, 11 ciągników, 30 lawet, osiem przyczepek amunicyjnych i 16 motocykli. Początkowo wszystkie wozy były uzbrojone w karabiny maszynowe, po wprowadzeni do użytku Carro Veloce Radio w jednostkach znalazło się pięć pojazdów z radiostacją i 56 standardowych tankietek. Etat przewidywał też osiem przyczep amunicyjnych.
Skład dywizji szybkich prezentował się następująco: sztab, dwa pułki kawalerii (każdy liczący dwa dywizjony), pułk bersalierów (trzy bataliony piechoty na rowerach, maksymalnie dwie kompanie motocyklistów, kompania przeciwpancerna – osiem dział 47/35), dywizjon tankietek (61 wozów), pułk artylerii (dwa dywizjony artylerii motorowej, każdy liczący osiem dział 75/27 w dwóch bateriach, oraz dywizjon artylerii o trakcji konnej – osiem dział 75/27 w dwóch bateriach), dwie baterie artylerii przeciwlotniczej (16 armat zamontowanych na samochodach), batalion saperów (nie wszystkie źródła wymieniają), batalion łączności i służby tyłowe. Etat dywizji szybkiej miał wynosić: 302 oficerów, 396 podoficerów i 3612 szeregowych; 2154 koni, 61 czołgów lekkich (tankietek), 539 samochodów ciężarowych, 32 ciągniki gąsienicowe oraz 2500 rowerów. Uzbrojenie to: 4520 karabinów, 172 lekkie karabiny maszynowe, 249 ckm (licząc uzbrojenie tankietek), 16 armat przeciwlotniczych kal. 20 mm, osiem armat przeciwpancernych kal. 47 mm oraz 24 armaty polowe kal. 75 mm. Powołano też Ispettorato di truppe celeri (Inspektorat wojsk szybkich), którym kierował początkowo gen. Vittorio Ambrosio.
