Wojna Mussoliniego

Patrol włoskich narciarzy. Ciąg dalszy historii Battaglione Sciatori „Monte Cervino”.

5 marca 1941 resztki batalionu „Monte Cervino” powróciły na linię frontu, tym razem na masyw Mali Scindeli, gdzie pozostał on do 10 kwietnia. Po tej dacie jednostka została zredukowana do siły ledwie pojedynczego plutonu, po w końcu pomyślnym zakończeniu greckiej wojny, w maju 1941 r. batalion powrócił do Włoch. Straty batalionu w wojnie z Grecją to 14 zabitych lub rannych oficerów z 19 służących w jednostce (w tym oficerowie przysłani z uzupełnień), 8 podoficerów zabitych lub rannych z 13, 153 Alpini zabitych lub rannych z 208 służących w „Monte Cervino”. Sztandar batalionu udekorowano Medaglia d’Argento al Valor Militare (Srebrnym Medalem za Waleczność), a 37 jego żołnierzy otrzymało indywidualne odznaczenia. Pomimo tak ofiarnej postawy żołnierzy, z dniem 24 maja 1941 jednostkę rozwiązano.

Batalion musiał zmierzyć się z warunkami terenowymi, pogodowymi i taktycznymi, do jakich nie był szkolony i przygotowywany, to wpłynęło na ocenę jego działań. Powstaniu jednostki przyświecała raczej idea przeprowadzania drobnych operacji – rajdów za wrogie linie, przeprowadzanych przez szybko poruszających się narciarzy. Tymczasem ci Alpini trafili w warunki wojny pozycyjnej, toczonej w grząskim błocie, najczęściej będąc używanym do bronienia różnych górskich pozycji. Trudna pogoda i przerwanie linii zaopatrzeniowych powodowało, że długimi okresami czasu nie spożywano gorących posiłków i służono w zupełnie przemoczonych mundurach, to prowadziło do utrzymywania się wysokiego wskaźnika zachorowań.

Miesiąc po rozwiązaniu batalionu narciarskiego „Monte Cervino” Niemcy najechały Związek Radziecki, z momentem pospiesznego wysłania na nowy front włoskiego korpusu odżyły też dyskusje nad potrzebą posiadania jednostki narciarzy, potrafiącej szybko przemieszczać się po zasypanym śniegiem stepie. W październiku 1941 r. batalion „Monte Cervino” odbudowano, ponownie liczył ledwie dwie kompanie. Teraz jego personel wywodził się z wielu różnych jednostek alpejskich, około 1/3 żołnierzy była ochotnikami. Mieszany skład jednostki był wymuszony faktem, że niewielu strzelców alpejskich posiadało dostateczne umiejętności narciarskie. Zabrakło specjalistycznego wyposażenia dla wszystkich ludzi w batalionie, a dodatkowe wyposażenie i specjalne elementy umundurowania często były wykonane prowizorycznie. Były to białe peleryny, mające maskować żołnierza leżącego na ziemi, kożuchy pozbawione ramion, rękawice wodoszczelne i futrzane, sięgające kolan buty wodoszczelne wyłożone futrem jagnięcym. Nieco poprawiono uzbrojenie batalionu, część oficerów i podoficerów otrzymała 9-mm pistolety maszynowe Beretta M38A, do jednej z kompanii dołączono także drużynę wyposażoną w ckm.

Podróż na południową Ukrainę zajęła batalionowi ponad miesiąc, odbyła się pomiędzy 13 stycznia – 18 lutego 1942. „Monte Cervino” natychmiast po przybyciu przerzucono w rejon Dniepropietrowska w dolnym biegu Dniepru. Z początku wykonywano patrole na nartach i szybkie rajdy, najczęściej walcząc z partyzantami. Niebawem narciarzy ściągnięto na front, trafili do sektora obsadzanego przez Dywizję „Pasubio” z XXXV KA.

Żołnierze batalionu narciarskiego „Monte Cervino” na ówczesnej górze Mali Trebeshines w Albanii.

Battaglione Sciatori „Monte Cervino”:

Zaledwie dwa tygodnie po włoskim ataku na Grecję, zaczętym 28 października 1940, rzeczy przybrały niekorzystny obrót spraw, potrzeba było zastosowania drastycznych środków. Wśród braków armii włoskiej widoczna była potrzeba utworzenia jednostek narciarskich, zdolnych poruszać się i walczyć w terenie pokrytym śniegiem. Z niezwykłym pośpiechem, 18 grudnia 1940, sformowano Battaglione Sciatori „Monte Cervino” (batalion narciarzy). Batalion stworzono w oparciu o personel Scuola Militare Alpina (wojskowa szkoła treningu górskiego) w Aosta, w północno zachodnich Włoszech, oraz ludzi z 4. pułku Alpini, którego wszyscy żołnierze byli rekrutowani z górskiego rejonu Piemontu. Batalion składał się z plutonu dowodzenia i dwóch kompanii Alpini, każda licząca trzy plutony, jego stan wynosił 320 żołnierzy wszystkich stopni. Jego siła była zauważalnie mniejsza niż typowego batalionu Alpini, jednak w pewnym stopniu zostało to wyrównane lepszym uzbrojeniem. Jednakże, batalion „Monte Cervino” powołano w takim tempie, że zabrakło wyposażenia dla wszystkich jego żołnierzy, nim jednostka została wysłana do Albanii, by tam walczyć z Grekami.

Każdy alpejczyk służący w batalionie miał na wyposażeniu narty nowszych wzorów, dwie pary solidnych butów na gumowej podeszwie (w przyszłości podobne otrzymywać będą jeszcze tylko spadochroniarze), wiatrówki, płaszcz podszyty futrem, oraz zimowe kombinezony maskujące, początkowo zakładane na zwyczajowe mundury armii włoskiej. Strój maskujący składał się z kurtki z kapturem, długich spodni, chowanych do butów, a także długich wełnianych skarpet, co odróżniało ich od innych Alpini, noszących najczęściej owijacze. Wyposażenie narciarzy obejmowało także białe pokrowce maskujące na hełm, chlebaki (ang. haversack, względnie oznacza także plecak) i ładownice, jednak tych elementów było zbyt mało, żeby starczyło dla całego batalionu. Uzbrojenie było podobne do innych jednostek: karabiny M91 kal. 6,5 mm, pistolety M34 kal. 9 mm i 12 lekkich km Breda M30 kal. 6,5 mm. Nie dysponowano żadną cięższą bronią i transportem kołowym, do transportu używano mułów, typowy dla Alpini środek transportu, używany na górskich traktach.

13 stycznia 1941, przy pogarszającej się z każdym dniem sytuacji na froncie, batalion opuścił Aosta i 18. przybył do Albanii. Natychmiast użyto batalionu do zatkania luki w pozycjach obronnych w rejonie masywu Mali Trebeshines, szybko odkryto, że ten obszar pokryty jest rodzajem śniegu, który nie nadawał się do zjazdów narciarskich, zaraz po intensywnych opadach śnieg szybko ustępował miejsca gęstemu błotu. Panujące zimo i brak dostaw spowodowany trudnymi górskimi warunkami powodowały, że przeżycie na położonym 4500-stóp n.p.m. masywie (ok. 1372 km) było i tak nie lada sztuką. 23 i 24 sierpnia walczące w odosobnieniu kompanie straciły 14 zabitych, 37 rannych i 21 zaginionych, dodatkowe straty poniesiono w wyniku odmrożeń i chorób. 26 lutego ten mały batalion liczył ledwie trzech oficerów oraz 46 żołnierzy i podoficerów. Wielu jego Alpini znajdowało się wówczas w szpitalach, lub zdjęto ich z linii celem wypoczynku.